Η διαφάνεια είναι το πλέον επίκαιρο θέμα

H διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς οφείλουν να αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, στη μελλοντική πορεία της κοινωνίας μας. Είναι υποχρέωση και ευθύνη όλων μας να αντιταχθούμε στη διαπλοκή και στα παρεπόμενα διαβρωτικά φαινόμενα της. Απαιτείται κοινή δράση, πρωτοβουλίες και αποφασιστική αντιμετώπιση, έξω από μικροκομματικές σκοπιμότητες και στοχεύσεις. Το θέμα της διαφάνειας και της καταπολέμησης της διαφθοράς αποτελεί επείγουσα προτεραιότητα και απαίτηση της κοινωνίας. Στόχος είναι και παραμένει η διασφάλιση των δικαιωμάτων των πολιτών στα πλαίσια μια δημοκρατικής λειτουργίας του κράτους που δεν θα διαφοροποιεί τους πολίτες σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Θα συνιστά και μία πρόκληση προς το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, προς κάθε πολίτη, για μια ουσιαστική προσπάθεια να αποβάλουμε την αντίληψη των πελατειακών σχέσεων ως μέσο επίτευξης και ικανοποίησης αιτημάτων και προσδοκιών
Σε μια πελατειακή λογική οι αποκλεισμοί είναι εκ των ουκ άνευ διότι δεν «μεγαλώνει η πίττα» αλλά μικραίνει το μερίδιο. Όσοι περισσότεροι τόσο λιγότερο για τον καθένα, τον κάθε Έλληνα πολίτη. Δεν είναι μια αναπτυξιακή λογική. Είναι ένα παιχνίδι μηδενικής βάσης, αποκλεισμών και τελικά αυτοεξόντωσης. Η αναγκαιότητα η χώρα μας να πορευτεί αναπτυξιακά οδηγεί στη σύγκρουση δύο αντιλήψεων: τη παραγωγική με τη παρασιτική, τη δημιουργική με την καταναλωτική, την εσωστρέφεια στον μηχανισμό με τη εξωστρέφεια προς τη κοινωνία, τη ραγιάδικη με την ισότιμη.
Έχουμε νέες προκλήσεις στις ανοιχτές οικονομίες, που αντιμετωπίζουν όλες οι σύγχρονες δημοκρατίες. Το κύριο ζήτημα είναι η διασφάλιση της αυτονομίας της πολιτικής. Αυτή η αυτονομία μπορεί να εγγυηθεί μόνο τη διαφάνεια. Διαφάνεια παντού, σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής, και κυρίως στα πεδία που συναντιέται η πολιτική με την οικονομία. Έτσι, λοιπόν, χρειάζεται να υπάρξει ισχυρή πολιτική βούληση για να υπερασπίσουμε το πολιτικό σύστημα προς όφελος του δημόσιου κοινωνικού συμφέροντος. Η ταλαιπωρία του πολίτη, επίσης, από τη δημόσια διοίκηση αντιμετωπίζεται με διαφάνεια. Η καλύτερη λειτουργία της δημοκρατίας απαιτεί διαφάνεια παντού. Η διαφάνεια, ωστόσο απαιτεί ολοκληρωμένο και συνολικό σχέδιο. Ένα σχέδιο κατά της διαφθοράς, ένα συνολικό σχέδιο υπέρ της διαφάνειας, που θα προάγει το κοινό συμφέρον και θα καταπολεμά όλες αυτές τις σκοτεινές διαδρομές των οποίων μάρτυρες είμαστε σήμερα.

Ένα συνολικό εθνικό σχεδιο το οποίο θα συνυπογραφεί απο όλα τα κόμματα. Η αντιμετώπιση της διαφθοράς δεν χωρά μικροκομματικά παιχνίδια και πρέπει να ξεκινήσει μέσω του ανωτερου θεσμού του κράτους, του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οτιδήποτε λιγότερο απο αυτο είναι μοιραίο στο να αποτύχει.
Μπαίνει, λοιπόν, ενα ζήτημα για τον ρόλο και της εξουσίες που πρέπει να έχει πάνω σε ορισμένα ζητήματα. Μπορούμε να ανάγουμε τον πρώτο την τάξη πολίτη της χώρας σε υπερασπιστή κάποιων βασικών αρχών που διέπουν το σύνταγμα;

Φίλε papachatzis, ο ΓΑΠ πήρε πολύ πρόσφατα πρωτοβουλία να καταθέσει πρόταση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πρόταση που αντιμετωπίζει τη γενικευμένη κρίση αξιών, μια ηθική απαξίωση, μια γενικευμένη διαφθορά, αυθαιρεσία και, βεβαίως, παραλυσία.

Συζητήθηκε καν από τα άλλα κόμματα αυτή η πρόταση; Αυτό είναι το 1ο ζητούμενο. Σε μια περίοδο όπου ακόμα και η Συνταγματική αναθεώρηση έχει γίνει παιχνίδι στα χέρια της κυβέρνησης, παιχνίδι χωρίς παίκτες, δεν μπορούμε να ζητάμε ή τουλάχιστον είναι εξαιρετικά δύσκολο, να ζητάμε από τον Πρέοδρο της Δημοκρατίας να αναλάβει μια δράση που είναι θεσμικά εκτός των αρμοδιοτήτων του.

Μας λείπουν τα μέσα δράσης; Ίσως πρώτα μας λείπει μια συγκροτημένη σύμπραξη και κίνηση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, μια αδιαίρετη συνεργασία βάσει αρχών, για την αντιμετώπιση αυτής της απίστευτης κατηφόρας. Βάλλεται όλο το πολιτικό μας σύστημα έτσι και οφείλουν τα κόμματα, τουλάχιστον αυτά της Αντιπολίτευσης να βρουν ένα κοινό παρονομαστή και να ξεγλυστρίσουμε από τις αγκυλώσεις αρμοδιοτήτων. Εφόσον υπάρχει θέληση η λύση θα βρεθεί. Και είναι αναγκαία για να διασφαλίσει και να εμπεδώσει μια άλλη χαμένη αξία, αυτή του κοινού συμφέροντος.

Η "διαφάνεια" ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός, ούτε καν μπορεί να είναι ένας πολιτικός "στόχος".

Υπάρχουν πολλοί συντελεστές και βαθειά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αίτια που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καθεστώς διαφθοράς και παρακμής.

Η διαχρονική απουσία από τον προσανατολισμό και την πρακτική των συλλογικών ή ιδιωτικών φορέων άσκησης εξουσίας της έννοιας της "δημόσιας αξίας" δημιούργησε θεσμικά κενά αλλά και αλλοτριωμένη συλλογική συνείδηση.
Τα θεσμικά κενά αντιμετωπίζονται μερικώς με ομάδες εργασίες, πολιτικούς συμβιβασμούς και νέα προσαρμοσμένη νομοθεσία. Το εμπεδωμένο ταμπεραμέντο και οι "συνήθεις πρακτικές" απαιτούν ΠΟΛΕΜΟ με εχθρούς που έχουν ήδη εισβάλλει και ελέγχουν καίριες θέσεις. Η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να είναι ούτε αναίμακτη, ούτε ίσως "δίκαιη" για όλους. Αυτός ο πόλεμος λέγεται ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να ΔΕΧΤΕΙ ότι είναι ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ αν θέλει να το λύσει.

Πρέπει να θέσει στην κρίση της κοινωνίας μια ΠΡΟΤΑΣΗ του περιεχομένου της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ είτε αυτό αφορά:

τους πολιτικούς και τους πολιτευτές

τους κομματικούς παράγοντες και τους συλλογικούς φορείς

τους συνδικαλιστές και τους εκπροσώπους ενώσεων πολιτών

τους διευθυντές, διοικητές, προϊσταμένους κάθε βαθμίδας δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών

τους επιτελούντες λειτούργημα ενημέρωσης, μόρφωσης, ελέγχου, απονομής δικαιοσύνης

τους ιδιώτες υπεύθυνους παραγωγής και προσφοράς υπηρεσιών και προϊόντων στα πλαίσια ενός θεσμικού πλαισίου κοινωνικής ευθύνης

Μια ολιστική αντιμετώπιση του θέματος δεν αρκείται σε "ηθικής" φύσης παρεμβάσεις και απαιτήσεις. Αυτές είναι "αναγκαίες", αλλά δεν είναι από μόνες τους "ικανές". Πρέπει να προστεθεί η διάσταση της μελέτης, του σχεδιασμού, των μετρήσιμων αποτελεσμάτων δημόσιας υπηρεσίας, της λογοδοσίας, της συνολικής προσφοράς ή αποτίμησης.

Το ΠΑΣΟΚ διακυβέρνησε με επιτυχία, ή τουλάχιστο επιτυχέστερα από κάθε άλλη κυβέρνηση στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Διαθέτει θετικό έργο και προσφορά συνδεδεμένο και με ανθρώπους και με οικονομικές στατιστικές.
Η παραγωγή ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ είναι υπαρκτό και δικό του επίτευγμα με πρόσωπα υπογραφές και ονόματα.
Πρέπει να τα ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ και να τα ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙ.

Η διαπλοκή με την διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα, την αδυναμία παραγωγής ποιοτικών αποφάσεων και προσανατολισμών ήταν επίσης εγγενής και συνέπεια της μακρόχρονης διακυβέρνησης.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να την ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ, επίσης με πρόσωπα, συμπεριφορές και ονόματα.

Αυτός είναι ο δρόμος της οικοδόμησης ή επανάκτησης ΚΥΡΟΥΣ και ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ

Αυτός ο δρόμος ΔΕΝ θέλει ένα "μεγάλο" ΠΑΣΟΚ. Αυτό το ήθελε μια εσωτερική κίνηση στο κόμμα που επιθυμούσε να κυβερνήσει.
Αυτό που πρέπει να θέλουμε είναι ένα ΠΑΣΟΚ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ από αυτό.
Ένα Δημοκρατικό Κόμμα από τα σπλάχνα και την ανάγκη της κοινωνίας να υπάρξει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ με αποδεδειγμένη ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΓΝΩΣΗ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ που θα την υπηρετήσει.

Δυστυχώς η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν είναι απλή υπόθεση. Στηρίζεται σε ένα πολυεπίπεδο σύστημα ανοχής και συνενοχής σε όλες τις βαθμίδες και τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης. Ταυτόχρονα τροφοδοτείται και από τους πολίτες που έχουν την πεποίθηση ότι με την "πλάγια οδό" ο δρόμος είναι πιο γρήγορος και πιο σίγουρος.

Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν αφορά μόνο την πολιτική εξουσία, αλλά και τις άλλες θεσμοθετημένες και μη εξουσίες. Αν η διαφθορά αφορούσε μόνο την Εκτελεστική εξουσία τότε η δικαιοσύνη και η Βουλή θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις. Αν η διαφθορά αφορούσε μόνο την δημόσια διοίκηση η Εκτελεστική εξουσία θα μπορούσε να δώσει λύσεις. Αν η διαφθορά αφορούσε μόνο την Δικαστική εξουσία, πάλι η Βουλή θα μπορούσε να δώσει λύσεις.

Δυστυχώς ισχύει αυτό που είπε ο ΓΑΠ, για το πελατειακό σύστημα και δυστυχώς το πελατειακό σύστημα βρίσκεται στην καρδιά της πολιτικής. Μπροστά στην επιθυμία των πολιτικών να εκλεγούν και να διατηρήσουν την εκλογιμότητα τους, αυτοί γίνονται χαλαροί τόσο έναντι των μεγάλων, όσο και των μικρότερων συμφερόντων.

Η διάθεση τους να μπορούν να κάνουν "εξυπηρετήσεις" οδηγεί στην επιλογή "κολλητών" και άρα στην αναξιοκρατία στη διοίκηση. Κάθε υπάλληλος που ανελίσσεται στη βάση εξυπηρετήσεων προς του πολιτικούς τελικά γίνεται φορέας της διαπλοκής, ανεξάρτητα από την εναλλαγή κυβερνήσεων.

Έτσι ακόμα και οι συνδικαλιστικές ενώσεις που θα μπορούσαν να ασκούν ένα ουσιαστικό έλεγχο στο εσωτερικό της διοίκησης, γίνονται ο πρώτος θύλακας που επιχειρεί να αλώσει/εξαγοράσει ο εκάστοτε Υπουργός.

Οι θέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, για μια μεγάλη θεσμική μεταρρύθμιση θα μπορέσουν να επιτύχουν, όχι μόνο στη βάση της διακομματικής συνεννόησης, αλλά αν γίνουν κτήμα και στόχος του πολιτικού προσωπικού του Κινήματος. Είτε αυτό υπηρετεί την κεντρική εξουσία, είτε την τοπική αυτοδιοίκηση, είτε τον συνδικαλισμό. Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, αφού φυσικά κερδίσουμε την εμπιστοσύνη της. Τελικά οφείλει να γίνει θεμελιώδες συστατικό της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της νοοτροπίας των πολιτών.

Το θεσμικό πλαίσιο, οι έχοντες εξουσία -που θα εναλλάσσονται τακτικά- και οι πολίτες -είτε καταγγέλλοντας, είτε αντιδρώντας- είναι η τριπλή συμμαχία που χρειάζεται για να πολεμηθεί η διαφθορά.

Ας μην ξεχνάμε ότι η διαφθορά, ιδιαίτερα στην επαφή του πολίτη με την διοίκηση πλήττει κυρίως τα αδύνατα κοινωνικά στρώματα, τα οποία δεν έχουν την δυνατότητα να "πληρώσουν". Έτσι η διαφθορά συντηρεί αυτό που εξ' ορισμού πολεμάμε μια ταξική και άδικη κοινωνία.
Άρα οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν και να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια για να καταγγέλλουν και να εντοπίζουν την αλήθεια από το ψέμα σε όσα καταγγέλονται, ακόμα και χάριν εντυπώσεων.

Δυστυχώς η διαφθορά έχει ως βασικό συστατικό τη "φθορά" είναι λοιπόν σαφές ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ έχει φθαρεί και έχει συμβιβαστεί. Μπορεί λοιπόν να αλλάξει;
Παράλληλα ένα άλλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ μπροστά στη δίψα για πολιτική ανέλιξη, καταξίωση, αναγνωρισιμότητα, είναι έτοιμο να "συναλλαγεί" για να ανέβει γρήγορα τα σκαλοπάτια...
Συνεπώς χρειάζεται μια ισχυρή πολιτική και κοινωνική συμμαχία και όχι απλά διακηρύξεις και θεσμοί. Οι άνθρωποι απαξιώνουν τους θεσμούς, είτε λόγω πολιτικής, είτε λόγω ηθικής ελαστικότητας. Επίσης χρειάζεται αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα και ρυθμίσεις με διάρκεια που δεν θα ατονούν μόλις περάσει η "μπόρα" ή αλλάξει ο Υπουργός, Διευθυντής, κλπ.

Η αντιμετώπιση των μεγάλων συμφερόντων δεν είναι ελληνικό θέμα είναι παγκόσμιο. Η χρησιμοποίηση του τύπου για την προώθηση των συμφερόντων αυτών, ποτέ δεν ήταν τόσο απροκάλυπτη. Ο τύπος υπαγορεύει την πολιτική ατζέντα και μέσω αυτής ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Αν η κοινωνία δε μπορέσει να ελέγξει τα μεγάλα συμφέροντα τότε είναι φανερό ότι διαφάνεια σαυτό το επίπεδο δεν πρόκειται να υπάρξει.
Φυσικά οι μεγιστάνες του τύπου δεν πρόκειται να δεχθούν αυτό τον έλεγχο, δεν δέχονται ούτε την καθιέρωση κάποιων στοιχειωδών κανόνων δεοντολογίας. Το προφανές είναι ότι με διακομματική συναίνεση θα πρέπει να υιοθετήσουμε το αυστηρότερο διεθνές σύστημα ελέγχου των ΜΜΕ.
Όχι αυτοσχεδιασμοί και πατέντες τύπου "βασικού μετόχου", ούτε "φυλλα συκής" τύπου ΕΣΡ!

Στο δεύτερο επίπεδο απαιτείται ανάσχεση του μικροσυμφέροντος, που έχει γενικευτεί σαν πρακτική. Συναλλάσεται με το κράτος, τις πολεοδομίες, τις εφορίες, τους ΟΤΑ, καθιστά το σύστημα εντελώς αναξιόπιστο, αφού η εφαρμογή του τελικά αφορά λίγους και είναι διαχρονικό, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και πολιτικές.
Στη βάση του βρίσκεται ένα αλλοπρόσαλλο γραφειοκρατικό τέρας με περίπλοκους κανόνες η γνώση των οποίων οδηγεί στην εύκολη ανεύρεση τρόπων που να παρακαμφθούν. Αν επρόκειτο για το σπίτι μας, σίγουρα θα ζητούσαμε να κατεδαφιστεί αφού είναι γεμάτο παράθυρα, φεγγίτες, πίσω πόρτες και χαραμάδες, ένας αληθινός λαβύρινθος για να φτάσει κανείς στην κύρια είσοδο.
Φαίνεται ότι όλο το πολιτικό σύστημα έχει εγκλωβιστεί σαυτό το οικοδόμημα και φοβάται να θίξει τα κακώς κείμενα, μην τυχόν και το όλο οικοδόμημα καταρρεύσει, συμπαρασύροντας μαζί του και τα πελατειακά φαινόμενα που τροφοδοτούν την αναπαραγωγή αυτών των σχέσεων γραφειοκρατίας-διαπλοκής. Κλασικό παράδειγμα οι διορισμοί από το παράθυρο. Αν κανείς δε μπορούσε να παραμείνει πάνω από 5 χρόνια συνολικά στο δημόσιο κλπ χωρίς να περάσει από ΑΣΕΠ, τι θα έκανε αυτό το παράθυρο;

To Θέμα είναι πως ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ της ενημερωσης, διασπειρουν ειδησεις υπο την ανωνυμια που τους προσφερει - η νομιζουν πως - η bloggoσφαιρα.

Ποιος ο λογος οι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ αυτοι να καταφευγουν στην ανωνυμια, οταν εχουν ΟΛΑ τα μεσα (εφημεριδες, TV) να προσφέρουν τις… υπηρεσιες τους και να πληρωνονται μαλιστα ΝΟΜΙΜΑ(!);

Μια εξηγηση θα μπορουσε να ειναι οτι… αποφευγουν έτσι το “χαλιναρι” των εκδοτικων συμφερόντων.

Μια άλλη όμως είναι οτι με αυτον τον τρόπο, αποφεύγουν καθε έννοια “δημοσιογραφικής δεοντολογίας” ώστε να διασπείρουν οποια πληροφορία θέλουν, χωρις κανένα έλεγχο…

Προσωπικα πιστεύω ότι ισχύουν ΚΑΙ τα δύο… δεν έχει σημασία αν συμβαίνουν ταυτόχρονα ή το καθένα ξεχωριστά σε κάθε περίπτωση.

Το ΓΕΓΟΝΟΣ πάντως είναι πως όλα δείχνουν οτι τα ΜΜΕ αποτελούν σήμερα την εξουσία που είναι ανεξέλεγκτη. και αυτό είναι - για όλους εμάς τους πολίτες - το ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

-Αλληλοκαρφωματα δημοσιογράφων
-Βόμβες στα σπίτια εκδοτών
-Διαπλοκή και συναλλαγή
-Εκατομύρια ευρώ
-Κουκουλώματα
-Εκβιασμοί
-Μαυρο χρήμα
-Μοίρασμα της τράπουλας (αγοραπωλησιες Μέσων)

και πολλά άλλα, δειχνουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα ξεκάθαρα.

Εχω δύο ερωτήματα να κάνω:
1- Γιατί ο Παπανδρέου προεκλογικά μίλησε για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του Υπουργείου Πολιτισμού;
2- Γιατί ο ίδιος μετά τις εκλογές μίλησε για εκδοτικά ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ;

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!
Ας δείξει τον δρόμο… διαφορετικά δεν θα βρει ευκολα συνοδοιπόρους στον λαό.

Γιώργο ΜΙΛΑ!!!

Λαέ ΞΥΠΝΑ!!!

Δεν μπορούμε να περιορίσουμε τις διαφημήσεις του ΟΠΑΠ, της ΕΤΕ κλπ που είναι τα πολλά λεφτά, αλλά μπορούμε να χτυπήσουμε πολιτικά τυχόν περίεργες συμπτώσεις.

Στον αγώνα εναντίον της διαπλοκής έχουμε λίγα νομικά όπλα που μπορούν να φανούν αποτελεσματικά και πολύ περισσότερα πολιτικά.
Αν στο επίπεδο που δρούμε πολιτικά δεν ασχολούμαστε ή ακόμη χειρότερα κωφεύουμε σε φαινόμενα διαφθοράς και περιμένουμε μετά να κάνει τη "βρώμικη δουλιά" ο εισαγγελέας, δεν κάνουμε τίποτα.
Αν ο πολιτικός διαπλέκεται, να πάει σπίτι του!
Είναι η μόνη κύρωση που περνάει από το χέρι μας.
Αν αναθέσουμε στη δικαιοσύνη να λύσει το πρόβλημα της διαφθοράς, απλά αναθέτουμε στη δικαιοσύνη το ρόλο του υπερπρωθυπουργού.

Ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά, είναι να κάνουμε ρεαλιστικές και συγκεκριμένες προτάσεις σε ένα σαφές λειτουργικό πλαίσιο, που θα εξασφαλίζει το μηχανισμό υλοποίησής του και δεν θα προϋποθέτει πολιτική βούληση για να λειτουργήσει.
Ζητήστε να μάθετε τι ελεκτικός μηχανισμός [δεν] έχει διατεθεί για τον έλεγχο του πόθεν έσχες των βουλευτών και θα καταλάβετε τι εννοώ...