Φόρουμ
Πόρταλ*
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
ΣύνδεσηΗ ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
2 απαντήσεις
Σελίδα 1 από 1
Η ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
Gretsi 5/7/2008, 11:50
Αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας σαν ακρίβεια είναι μιά μεταβολή, μιά σύνθετη κίνηση προϊόν της επενέργειας πολλών συνιστωσών. Αν θέλουμε κάποτε να αποκτήσουμε κάποιο είδος προγραμματικού λόγου, τότε η ατομική συμβολή δε μπορεί παρά να αποδελτιώσει το πρόβλημα μέσα στη συνθετότητά του στο μέγιστο δυνατό βάθος και όχι να το απλουστεύσει. Οι συνιστώσες της ακρίβειας αποτελούν έκφραση συσχετισμών, παρ’ ότι δίνεται η εντύπωση τυχαίας κίνησης της τελικής συνισταμένης, ή αντίθετα αλλά ακόμη χειρότερα, απόρροια κάποιας καλά σχεδιασμένης συνομωσίας κερδοσκοπικών ή άλλων επωφελούμενων. Η εικόνα αλλάζει αν αναλύσουμε τις επιμέρους συνιστώσες, όπου το ζεύγος αντιθέτων, δράσης και αντι-δράσης, γίνεται ορατό και η επενέργειά του μπορεί να είναι ακόμη και μετρήσιμη έως προβλέψιμη. Η εικόνα ολοκληρώνεται όταν επ-ανασυνθέσουμε τις επιμέρους συνιστώσες σε συνολικότερη εκτίμηση.
Σε ένα πρώτο επίπεδο έχουμε τους οικονομικούς όρους ή συνιστώσες.
Εδώ ανήκουν όλα τα γεγονότα της καθημερινής οικονομικής πραγματικότητας, τη στάση των τάξεων και κοινωνικών ομάδων, απέναντι στα γεγονότα αυτά. Στην ουσία έχουμε εδώ την καθημερινή εξοντωτική αντιπαράθεση πωλητών και αγοραστών, από τους απλούς εμπορευματοκατόχους, μέχρι τους κατόχους των μέσων παραγωγής και τους πωλητές της εργατικής δύναμης. Μιά αύξηση στην τιμή των πρώτων υλών αναγκάζει όλους του συντελεστές της οικονομικής ζωής να πάρουν θέση. Κάποιων η θέση είναι ισχυρή, κάποιων όχι. Κάποιοι θα μείνουν άνεργοι σε κάποιο μέρος του πλανήτη, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι θα πλουτίσουν και θα αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά. Το ίδιο θα προκαλέσει μιά αύξηση στα επιτόκια ή ακόμη και μιά μεγάλη θεομηνία. Σε περιορισμένη κλίμακα μπορεί μια κοινωνική ομάδα να διαθέτει τόσο μεγάλη ισχύ ώστε να δημιουργήσει η ίδια πρωτογενώς οικονομικά γεγονότα που να την ευνοούν, στις περισσότερες περιπτώσεις όμως αυτό που συμβαίνει είναι να μπορεί μιά κοινωνική ομάδα να επωφελείται από τα γεγονότα και σε μερικές να τα προβλέπει και να προετοιμάζεται για την αντιμετώπισή τους με κέρδος. Έτσι π.χ. στη δική μας ρηχή αγορά κάποιος διεισδύοντας στον τομέα των σουπερμάρκετ, μπορεί να επιβάλει πάρα πολύ ψηλότερη τιμή για κάποια τρόφιμα, αφού πρώτα εκτοπίσει σε κάποιο βάθος χρόνου τους ανταγωνιστές του. Προσοχή μεγάλη χρειάζεται για να αποφύγουμε εδώ τις δαιμονοποιήσεις, όχι για να μην ...αδικήσουμε τους κεφαλαιοκράτες, αλλά για να μην οδηγηθούμε σε λάθος συμπέρασμα. Π.χ. Τα “παράγωγα” δηλαδή τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (ΣΜΕ) στο πετρέλαιο δεν είναι ένα σατανικό εργαλείο ανόδου της τιμής του πετρελαίου, αλλά ένας τρόπος να καλύπτονται οι αγοραστές πετρελαίου έναντι μελλοντικών αυξήσεων χωρίς να υποχρεώνονται να το αγοράσουν προκαταβολικά, τα ίδια αυτά συμβόλαια (ΣΜΕ) θα οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της τιμής του, όταν οι άλλοι όροι θα το επιβάλουν και πάντως είναι δίχως νόημα να τεθεί σαν στόχος κινήματος η ... κατάργησή τους!
Σε ένα δεύτερο επίπεδο τοποθετούμε τις συνιστώσες που απορρέουν άμεσα από την αντανάκλαση των οικονομικών όρων μέσα στο μυαλό μας, στην εικόνα που αποκομίζουμε από την πραγματικότητα με βάση τη γενικώτερη συγκρότησή μας αλλά και τη θέση από την οποία βλέπουμε τα πράγματα, δηλαδή την ιδεολογία.
Μπορεί η εικόνα αυτή να είναι λιγώτερο ή περισσότερο ελλειπής και άρα εσφαλμένη, αλλά δεν υπάρχει τίποτε πιό ηλίθιο από το να υιοθετήσουμε το “κάτω όλες οι ιδεολογίες” και να αφεθούμε στη ... διαίσθησή μας για να κατανοήσουμε τον όλο και πιό περίπλοκο κόσμο μας.
Και οι ιδεολογίες υπόκεινται σε συσχετισμούς; Προφανώς ναι. Δείτε την 20ετή κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι καθόλου τυχαία, οφείλεται στην ολοκληρωτική ήττα του κρατικού καπιταλισμού σε ανατολή και δύση, σε τέτοιο βαθμό ώστε παρά την ισχυρότατη αντιπαράθεση της αριστεράς, η τελευταία δεν γίνεται καθόλου πειστική σε μαζικό επίπεδο, αφού ως λίγα χρόνια πριν ήταν απολογητής ενός χρεοκοπημένου μοντέλου, το οποίο επέμενε -η αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της- μέχρι την τελευταία στιγμή, πριν το αποκηρύξει μετά βδελυγμίας, να το εμφανίζει ως τη γη της επαγγελίας.
Φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο φασισμός του 21ου αιώνα, αλλά αν δεν ηττηθεί στη συνείδηση ενός κόσμου που σήμερα πιστεύει ότι είναι συνταγή ευημερίας, κανείς δεν πρόκειται να πεισθεί ότι αποτελεί τη στροφή του τροχού της ιστορίας προς τα πίσω, σε σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις καθώς και ότι αυτά από μόνα τους συνιστούν μιά βαθμίδα προόδου. Στην ουσία εδώ ανακύπτει για πρώτη φορά το ζήτημα της -αντιπρότασης- που φυσικά δεν υπάρχει, αλλά ο ... καλός θεός της αριστεράς εδώ βάζει το χέρι του! Μπορεί η ν/φ λαίλαπα να ανοίγει τις αγορές εργασίας και πρώτων υλών στον τρίτο κόσμο, αλλά στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις των μονοπωλίων επιταχύνει τη διαδικασία της μονοπωλιακής συγκέντρωσης του κεφαλαίου, οι αγορές γίνονται όλο και πιό χειραγωγούμενες και αυτή η πραγματικότητα δεν θα μπορεί να αποκρύπτεται για πολύ, όσα σοφίσματα και αν επιστρατευτούν.
Οδηγούμαστε έτσι στο τρίτο επίπεδο, που είναι οι πολιτικές συνιστώσες της ακρίβειας, τους πολιτικούς συσχετισμούς, που ορίζουν το τελικό σημείο της σύγκρουσης.
Όσο ανίσχυροι και να είναι οι αγοραστές, όσο ισχυρή και αν είναι η απήχηση του νεοφιλελευθερισμού, αν οι πολιτικοί εκφραστές των κεφαλαιοκρατών ή τα πολιτικά μορφώματα που στοιχίζονται κάτω από τη σημαία του νεοφιλελευθερισμού, δεν έχουν το πάνω χέρι, ή έστω ισορροπούν ακροβατώντας, θα αναγκάζονται να παρέμβουν προστατευτικά στην αγορά για να αναχαιτίσουν τις κερδοσκοπικές τάσεις και πάντα αυτό είναι σε κάποιο βαθμό δυνατό και αποτελεσματικό. Ακόμη και αν έχει εγκαταλειφθεί πλήρως κάθε προσπάθεια ανάσχεσης της μονοπωλιακής ασυδοσίας των μεγάλων επιχειρήσεων μιά ενεργή πολιτική τόνωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μπορεί να τις κάνει ανταγωνιστικές, να ενισχύσει τομείς έντασης εργασίας και καταπολέμησης της ανεργίας. Στην ουσία αφ' ης η αριστερά δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι στην εξουσία, αφού όντως η ανθρωπότητα θέτει στον εαυτό της μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, τους μοχλούς -σε διαχειριστικό επίπεδο- τους κρατάει άλλος, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο μόνο στη δημιουργία κινημάτων. Η αρχή έγινε με τα οικολογικά κινήματα, τα οποία έθεσαν τους όρους-συνιστώσες της κίνησης τόσο σε ιδεολογικό πεδίο [αμφισβήτησης του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης] όσο και σε οικονομικό [απαγόρευση από πυρηνικές δοκιμές μέχρι βρώμικη ενέργεια]. Δίχως την αυταπάτη μιας συνολικής νίκης στην κρίσιμη μάχη της ακρίβειας, τα καταναλωτικά κινήματα μπορούν να επιτύχουν επιμέρους στόχους, αλλά δυστυχώς οι στόχοι αυτοί δε μπορεί να είναι «μη αφομοιώσιμοι», να βγαίνουν έξω από τους όρους του συστήματος, μπορεί μόνο να εκμεταλλεύονται ευνοϊκούς συσχετισμούς (οικονομικούς ή και πολιτικούς, όπως θα ήταν μιά κυβέρνηση που θα κλυδωνιζόταν κλπ) και να αποτρέψουν την επενέργεια των κρίσιμων οικονομικών γεγονότων σε βάρος του εισοδήματος των εργαζόμενων και των άλλων φτωχών στρωμάτων. Δεν θα ανέτρεπαν τους όρους της εκμετάλλευσης της εργασίας, αλλά θα μπορούσαν να καθορίσουν το εργατικό εισόδημα λιγότερο ευπρόσβλητο σε περιόδους κρίσεων, π.χ. με τη ενεργοποίηση ρητρών ενίσχυσης των πραγματικών εισοδημάτων, αν πέσουν κάτω από κάποιο επίπεδο. Είναι απόλυτα ανέφικτο να αναστρέψει κανείς τη μονοπωλιακή εξέλιξη των αγορών, αφού αυτές από μόνες τους τείνουν στη δημιουργία φυσικών μονοπωλίων, μπορεί όμως άνετα να επιβάλει ένα ισχυρό καταναλωτικό κίνημα την επιβολή ανώτατου πλαφόν στην τιμή ενός προϊόντος με βάση τη μέση τιμή του σε κάποια αγορά αναφοράς, πάνω από την οποία θα επενεργούν δυσμενέστατοι φορολογικοί συντελεστές που θα καθιστούσαν ασύμφορη την αισχροκέρδεια. Με στόχους κινήματος “κατά φύσιν” το καταναλωτικό κίνημα μπορεί να οδηγηθεί σε νίκες, η αγορά σε τιθάσευση και όλα αυτά να εισπραχθούν σαν πολιτικό όφελος των δυνάμεων που θα τα συγκροτήσουν και βάση μιά νέας ιδεολογίας-αντίληψης για την οδό που οδηγεί στην οικονομική ευημερία. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο μέχρις εκεί, αλλά αν τελικά βρούμε τη βάση πάνω στην οποία θα μπορούμε να πατήσουμε, μπορεί να κινήσουμε ολόκληρη τη γή...
Σε ένα πρώτο επίπεδο έχουμε τους οικονομικούς όρους ή συνιστώσες.
Εδώ ανήκουν όλα τα γεγονότα της καθημερινής οικονομικής πραγματικότητας, τη στάση των τάξεων και κοινωνικών ομάδων, απέναντι στα γεγονότα αυτά. Στην ουσία έχουμε εδώ την καθημερινή εξοντωτική αντιπαράθεση πωλητών και αγοραστών, από τους απλούς εμπορευματοκατόχους, μέχρι τους κατόχους των μέσων παραγωγής και τους πωλητές της εργατικής δύναμης. Μιά αύξηση στην τιμή των πρώτων υλών αναγκάζει όλους του συντελεστές της οικονομικής ζωής να πάρουν θέση. Κάποιων η θέση είναι ισχυρή, κάποιων όχι. Κάποιοι θα μείνουν άνεργοι σε κάποιο μέρος του πλανήτη, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι θα πλουτίσουν και θα αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά. Το ίδιο θα προκαλέσει μιά αύξηση στα επιτόκια ή ακόμη και μιά μεγάλη θεομηνία. Σε περιορισμένη κλίμακα μπορεί μια κοινωνική ομάδα να διαθέτει τόσο μεγάλη ισχύ ώστε να δημιουργήσει η ίδια πρωτογενώς οικονομικά γεγονότα που να την ευνοούν, στις περισσότερες περιπτώσεις όμως αυτό που συμβαίνει είναι να μπορεί μιά κοινωνική ομάδα να επωφελείται από τα γεγονότα και σε μερικές να τα προβλέπει και να προετοιμάζεται για την αντιμετώπισή τους με κέρδος. Έτσι π.χ. στη δική μας ρηχή αγορά κάποιος διεισδύοντας στον τομέα των σουπερμάρκετ, μπορεί να επιβάλει πάρα πολύ ψηλότερη τιμή για κάποια τρόφιμα, αφού πρώτα εκτοπίσει σε κάποιο βάθος χρόνου τους ανταγωνιστές του. Προσοχή μεγάλη χρειάζεται για να αποφύγουμε εδώ τις δαιμονοποιήσεις, όχι για να μην ...αδικήσουμε τους κεφαλαιοκράτες, αλλά για να μην οδηγηθούμε σε λάθος συμπέρασμα. Π.χ. Τα “παράγωγα” δηλαδή τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (ΣΜΕ) στο πετρέλαιο δεν είναι ένα σατανικό εργαλείο ανόδου της τιμής του πετρελαίου, αλλά ένας τρόπος να καλύπτονται οι αγοραστές πετρελαίου έναντι μελλοντικών αυξήσεων χωρίς να υποχρεώνονται να το αγοράσουν προκαταβολικά, τα ίδια αυτά συμβόλαια (ΣΜΕ) θα οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της τιμής του, όταν οι άλλοι όροι θα το επιβάλουν και πάντως είναι δίχως νόημα να τεθεί σαν στόχος κινήματος η ... κατάργησή τους!
Σε ένα δεύτερο επίπεδο τοποθετούμε τις συνιστώσες που απορρέουν άμεσα από την αντανάκλαση των οικονομικών όρων μέσα στο μυαλό μας, στην εικόνα που αποκομίζουμε από την πραγματικότητα με βάση τη γενικώτερη συγκρότησή μας αλλά και τη θέση από την οποία βλέπουμε τα πράγματα, δηλαδή την ιδεολογία.
Μπορεί η εικόνα αυτή να είναι λιγώτερο ή περισσότερο ελλειπής και άρα εσφαλμένη, αλλά δεν υπάρχει τίποτε πιό ηλίθιο από το να υιοθετήσουμε το “κάτω όλες οι ιδεολογίες” και να αφεθούμε στη ... διαίσθησή μας για να κατανοήσουμε τον όλο και πιό περίπλοκο κόσμο μας.
Και οι ιδεολογίες υπόκεινται σε συσχετισμούς; Προφανώς ναι. Δείτε την 20ετή κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι καθόλου τυχαία, οφείλεται στην ολοκληρωτική ήττα του κρατικού καπιταλισμού σε ανατολή και δύση, σε τέτοιο βαθμό ώστε παρά την ισχυρότατη αντιπαράθεση της αριστεράς, η τελευταία δεν γίνεται καθόλου πειστική σε μαζικό επίπεδο, αφού ως λίγα χρόνια πριν ήταν απολογητής ενός χρεοκοπημένου μοντέλου, το οποίο επέμενε -η αριστερά στο μεγαλύτερο μέρος της- μέχρι την τελευταία στιγμή, πριν το αποκηρύξει μετά βδελυγμίας, να το εμφανίζει ως τη γη της επαγγελίας.
Φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο φασισμός του 21ου αιώνα, αλλά αν δεν ηττηθεί στη συνείδηση ενός κόσμου που σήμερα πιστεύει ότι είναι συνταγή ευημερίας, κανείς δεν πρόκειται να πεισθεί ότι αποτελεί τη στροφή του τροχού της ιστορίας προς τα πίσω, σε σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις καθώς και ότι αυτά από μόνα τους συνιστούν μιά βαθμίδα προόδου. Στην ουσία εδώ ανακύπτει για πρώτη φορά το ζήτημα της -αντιπρότασης- που φυσικά δεν υπάρχει, αλλά ο ... καλός θεός της αριστεράς εδώ βάζει το χέρι του! Μπορεί η ν/φ λαίλαπα να ανοίγει τις αγορές εργασίας και πρώτων υλών στον τρίτο κόσμο, αλλά στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις των μονοπωλίων επιταχύνει τη διαδικασία της μονοπωλιακής συγκέντρωσης του κεφαλαίου, οι αγορές γίνονται όλο και πιό χειραγωγούμενες και αυτή η πραγματικότητα δεν θα μπορεί να αποκρύπτεται για πολύ, όσα σοφίσματα και αν επιστρατευτούν.
Οδηγούμαστε έτσι στο τρίτο επίπεδο, που είναι οι πολιτικές συνιστώσες της ακρίβειας, τους πολιτικούς συσχετισμούς, που ορίζουν το τελικό σημείο της σύγκρουσης.
Όσο ανίσχυροι και να είναι οι αγοραστές, όσο ισχυρή και αν είναι η απήχηση του νεοφιλελευθερισμού, αν οι πολιτικοί εκφραστές των κεφαλαιοκρατών ή τα πολιτικά μορφώματα που στοιχίζονται κάτω από τη σημαία του νεοφιλελευθερισμού, δεν έχουν το πάνω χέρι, ή έστω ισορροπούν ακροβατώντας, θα αναγκάζονται να παρέμβουν προστατευτικά στην αγορά για να αναχαιτίσουν τις κερδοσκοπικές τάσεις και πάντα αυτό είναι σε κάποιο βαθμό δυνατό και αποτελεσματικό. Ακόμη και αν έχει εγκαταλειφθεί πλήρως κάθε προσπάθεια ανάσχεσης της μονοπωλιακής ασυδοσίας των μεγάλων επιχειρήσεων μιά ενεργή πολιτική τόνωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μπορεί να τις κάνει ανταγωνιστικές, να ενισχύσει τομείς έντασης εργασίας και καταπολέμησης της ανεργίας. Στην ουσία αφ' ης η αριστερά δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι στην εξουσία, αφού όντως η ανθρωπότητα θέτει στον εαυτό της μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, τους μοχλούς -σε διαχειριστικό επίπεδο- τους κρατάει άλλος, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο μόνο στη δημιουργία κινημάτων. Η αρχή έγινε με τα οικολογικά κινήματα, τα οποία έθεσαν τους όρους-συνιστώσες της κίνησης τόσο σε ιδεολογικό πεδίο [αμφισβήτησης του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης] όσο και σε οικονομικό [απαγόρευση από πυρηνικές δοκιμές μέχρι βρώμικη ενέργεια]. Δίχως την αυταπάτη μιας συνολικής νίκης στην κρίσιμη μάχη της ακρίβειας, τα καταναλωτικά κινήματα μπορούν να επιτύχουν επιμέρους στόχους, αλλά δυστυχώς οι στόχοι αυτοί δε μπορεί να είναι «μη αφομοιώσιμοι», να βγαίνουν έξω από τους όρους του συστήματος, μπορεί μόνο να εκμεταλλεύονται ευνοϊκούς συσχετισμούς (οικονομικούς ή και πολιτικούς, όπως θα ήταν μιά κυβέρνηση που θα κλυδωνιζόταν κλπ) και να αποτρέψουν την επενέργεια των κρίσιμων οικονομικών γεγονότων σε βάρος του εισοδήματος των εργαζόμενων και των άλλων φτωχών στρωμάτων. Δεν θα ανέτρεπαν τους όρους της εκμετάλλευσης της εργασίας, αλλά θα μπορούσαν να καθορίσουν το εργατικό εισόδημα λιγότερο ευπρόσβλητο σε περιόδους κρίσεων, π.χ. με τη ενεργοποίηση ρητρών ενίσχυσης των πραγματικών εισοδημάτων, αν πέσουν κάτω από κάποιο επίπεδο. Είναι απόλυτα ανέφικτο να αναστρέψει κανείς τη μονοπωλιακή εξέλιξη των αγορών, αφού αυτές από μόνες τους τείνουν στη δημιουργία φυσικών μονοπωλίων, μπορεί όμως άνετα να επιβάλει ένα ισχυρό καταναλωτικό κίνημα την επιβολή ανώτατου πλαφόν στην τιμή ενός προϊόντος με βάση τη μέση τιμή του σε κάποια αγορά αναφοράς, πάνω από την οποία θα επενεργούν δυσμενέστατοι φορολογικοί συντελεστές που θα καθιστούσαν ασύμφορη την αισχροκέρδεια. Με στόχους κινήματος “κατά φύσιν” το καταναλωτικό κίνημα μπορεί να οδηγηθεί σε νίκες, η αγορά σε τιθάσευση και όλα αυτά να εισπραχθούν σαν πολιτικό όφελος των δυνάμεων που θα τα συγκροτήσουν και βάση μιά νέας ιδεολογίας-αντίληψης για την οδό που οδηγεί στην οικονομική ευημερία. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο μέχρις εκεί, αλλά αν τελικά βρούμε τη βάση πάνω στην οποία θα μπορούμε να πατήσουμε, μπορεί να κινήσουμε ολόκληρη τη γή...
Gretsi- Αριθμός μηνυμάτων : 50
Registration date : 23/01/2008 -
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
DimKaramitsas 9/7/2008, 08:47
Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα, να θέσω υπ’ όψιν σας ότι για μένα το ζήτημα του σοσιαλιστικού κοινωνικού μετασχηματισμού παραμένει βασική πολιτική προτεραιότητα.
Δεν το θεωρώ ζήτημα λήξαν, αλλά πάντα και αιώνια επίκαιρο, βάση του αγώνα του κοινωνισμού ενάντια στην ζούγκλα του καπιταλιστικού καννιβαλισμού.
Θητεύοντας στο καταναλωτικό κίνημα έχουμε με άλλους συντρόφους θέσει ως στόχο του κινήματος αυτού, την δυνατότητα κάθε ανθρώπου να μπορεί να καλύπτει κάθε του βιοτική ανάγκη (υλική και ψυχική) μέσα από την λειτουργία μιας κοινωνικής δημοκρατίας (πραγματικής).
Οι βιοτικές ανάγκες και η στέρησή τους ή ο κίνδυνος στέρησής τους, κάνουν τους ανθρώπους εξαρτώμενα άλλων, τους στερούν την ελευθερία και εν τέλει τους εξανδραποδίζουν. Το δικό μας καταναλωτικό κίνημα έχει σαφείς πολιτικούς προσδιορισμούς και στόχους.
Η «ακρίβεια» είναι μια έννοια που περιγράφει την αύξηση – άνοδο τιμών. Η λέξη ακρίβεια δεν έχει ίδιο περιεχόμενο, αλλά περιγράφει, ούτε έχει από μόνη της θετικό ή αρνητικό περιεχόμενο. Το πρόσημο αρνητικού εννοιολογικού της προσδιορισμού το αποκτά όταν την θέσουμε απέναντι στις βιοτικές ανάγκες. Στην πραγματικότητα η ακρίβεια περιγράφει την στέρηση της δυνατότητας ή την σαφή δυσχέρανση της δυνατότητας των ανθρώπων, να κάνουν χρήση βιοτικών αγαθών (ή αγαθών που θεωρούν οι ίδιοι βιοτικά). Για εμένα προσωπικά, ο σύγχρονος πολιτικός στόχος μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι να καταφέρει να προσφέρει αυτά τα αγαθά σε όλους τους πολίτες, ανάγοντας αυτά ως ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα κάθε ανθρώπου.
Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που εκμεταλλεύεται εις όφελος των κυρίων των μέσων και των αγαθών, τα βιοτικά αγαθά προς ίδιον όφελος και με σκοπό το οικονομικό κέρδος, ήτοι την μετάθεση περιουσιακών στοιχείων με «αξία» μεγαλύτερη του κόστους των αγαθών, από τους καταναλωτές προς τους κυρίους των αγαθών. Το «κέρδος» λοιπόν των κυρίων των αγαθών, προέρχεται από την ίδια την κοινωνία και εν ολίγοις από την ανάλωση της ζωής άλλων ανθρώπων. Το «κέρδος» είναι η μετάθεση και νόσφιση ενός μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνικής «πίττας» στα χέρια των κυρίων των αγαθών, όπως κάποτε έγραψα και δεν προέρχεται από τον ουρανό, ούτε είναι αυτοδημιούργημα ή αυθύπαρκτο. Ας αναλογιστούμε λοιπόν σοβαρά τι είναι το «κέρδος» και τι προκαλεί στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, κυρίως στην ίδια την κοινωνία … .
Δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάπτυξης ένα άλλο σημαντικό στοιχείο της κλασσικής πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού, την αύξηση των τιμών προκαλεί είτε η έλλειψη προσφοράς είτε η αυξημένη ζήτηση, είτε και τα δύο. Πίσω από το απλοϊκό (και όχι απλό) θεώρημα αυτό, κρύβεται ένας ακόμα αναγκαίος αλλά κρυμμένος όρος : υπάρχει πάντα ένας «αγώνας» των κυρίων των μέσων και των αγαθών να θεωρηθεί ό,τι παράγουν βασικό βιοτικό αγαθό. Απάξ και τούτο επιτευχθεί, οι κύριοι του αγαθού μπορούν να αγνοούν τον ανωτέρω κανόνα και να ορίζουν την τιμή του «αγαθού» κατά το δοκούν.
Θα σταματήσω προς το παρόν σε αυτό το σημείο και δεν θα δημοσιεύσω ακόμα την συνέχεια. Ας κάνουμε μία στάση σύντροφοι και φίλοι και ας προσπαθήσουμε να στοχαστούμε μια άλλη πολιτική οικονομία, πέρα από αυτή του καπιταλισμού, ας την χτίσουμε με σύγχρονα δεδομένα και πάνω στα δικά μας πιστεύω … με κέντρο τον άνθρωπο, την πραγματική δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών κάθε ανθρώπου, ως ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα.
Περιμένω τις θέσεις σας για να συνεχίσω … .
Δεν το θεωρώ ζήτημα λήξαν, αλλά πάντα και αιώνια επίκαιρο, βάση του αγώνα του κοινωνισμού ενάντια στην ζούγκλα του καπιταλιστικού καννιβαλισμού.
Θητεύοντας στο καταναλωτικό κίνημα έχουμε με άλλους συντρόφους θέσει ως στόχο του κινήματος αυτού, την δυνατότητα κάθε ανθρώπου να μπορεί να καλύπτει κάθε του βιοτική ανάγκη (υλική και ψυχική) μέσα από την λειτουργία μιας κοινωνικής δημοκρατίας (πραγματικής).
Οι βιοτικές ανάγκες και η στέρησή τους ή ο κίνδυνος στέρησής τους, κάνουν τους ανθρώπους εξαρτώμενα άλλων, τους στερούν την ελευθερία και εν τέλει τους εξανδραποδίζουν. Το δικό μας καταναλωτικό κίνημα έχει σαφείς πολιτικούς προσδιορισμούς και στόχους.
Η «ακρίβεια» είναι μια έννοια που περιγράφει την αύξηση – άνοδο τιμών. Η λέξη ακρίβεια δεν έχει ίδιο περιεχόμενο, αλλά περιγράφει, ούτε έχει από μόνη της θετικό ή αρνητικό περιεχόμενο. Το πρόσημο αρνητικού εννοιολογικού της προσδιορισμού το αποκτά όταν την θέσουμε απέναντι στις βιοτικές ανάγκες. Στην πραγματικότητα η ακρίβεια περιγράφει την στέρηση της δυνατότητας ή την σαφή δυσχέρανση της δυνατότητας των ανθρώπων, να κάνουν χρήση βιοτικών αγαθών (ή αγαθών που θεωρούν οι ίδιοι βιοτικά). Για εμένα προσωπικά, ο σύγχρονος πολιτικός στόχος μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι να καταφέρει να προσφέρει αυτά τα αγαθά σε όλους τους πολίτες, ανάγοντας αυτά ως ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα κάθε ανθρώπου.
Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που εκμεταλλεύεται εις όφελος των κυρίων των μέσων και των αγαθών, τα βιοτικά αγαθά προς ίδιον όφελος και με σκοπό το οικονομικό κέρδος, ήτοι την μετάθεση περιουσιακών στοιχείων με «αξία» μεγαλύτερη του κόστους των αγαθών, από τους καταναλωτές προς τους κυρίους των αγαθών. Το «κέρδος» λοιπόν των κυρίων των αγαθών, προέρχεται από την ίδια την κοινωνία και εν ολίγοις από την ανάλωση της ζωής άλλων ανθρώπων. Το «κέρδος» είναι η μετάθεση και νόσφιση ενός μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνικής «πίττας» στα χέρια των κυρίων των αγαθών, όπως κάποτε έγραψα και δεν προέρχεται από τον ουρανό, ούτε είναι αυτοδημιούργημα ή αυθύπαρκτο. Ας αναλογιστούμε λοιπόν σοβαρά τι είναι το «κέρδος» και τι προκαλεί στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, κυρίως στην ίδια την κοινωνία … .
Δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάπτυξης ένα άλλο σημαντικό στοιχείο της κλασσικής πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού, την αύξηση των τιμών προκαλεί είτε η έλλειψη προσφοράς είτε η αυξημένη ζήτηση, είτε και τα δύο. Πίσω από το απλοϊκό (και όχι απλό) θεώρημα αυτό, κρύβεται ένας ακόμα αναγκαίος αλλά κρυμμένος όρος : υπάρχει πάντα ένας «αγώνας» των κυρίων των μέσων και των αγαθών να θεωρηθεί ό,τι παράγουν βασικό βιοτικό αγαθό. Απάξ και τούτο επιτευχθεί, οι κύριοι του αγαθού μπορούν να αγνοούν τον ανωτέρω κανόνα και να ορίζουν την τιμή του «αγαθού» κατά το δοκούν.
Θα σταματήσω προς το παρόν σε αυτό το σημείο και δεν θα δημοσιεύσω ακόμα την συνέχεια. Ας κάνουμε μία στάση σύντροφοι και φίλοι και ας προσπαθήσουμε να στοχαστούμε μια άλλη πολιτική οικονομία, πέρα από αυτή του καπιταλισμού, ας την χτίσουμε με σύγχρονα δεδομένα και πάνω στα δικά μας πιστεύω … με κέντρο τον άνθρωπο, την πραγματική δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών κάθε ανθρώπου, ως ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα.
Περιμένω τις θέσεις σας για να συνεχίσω … .
DimKaramitsas- Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008 -
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΝΩΣΕΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ
DimKaramitsas 9/7/2008, 11:47
Το παρακάτω κείμενο είναι βασισμένο σε όσα υποστηρίζει το ν.ΙΝΚΑ, το ΙΝΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, (προφανώς η ΒΙΟ.ΖΩ., το ΙΝΚΑ Ιωαννίνων και άλλες ενώσεις καταναλωτών για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια).
ΑΙΣΧΟΚΕΡΔΕΙΑ: ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Δεν θα αναφερθούμε σε αναλύσεις κοινωνικής, πολιτικής και γαιοστρατηγικής φύσης, θα εξετάσουμε μόνο επ’ ολίγον τα αποτελέσματα για να προτείνουμε κάποιες άμεσα εφαρμοστέες λύσεις – ρυθμίσεις για την προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Η αισχροκέρδεια και η ασυδοσία ταλανίζουν την κοινωνία μας και τους πολίτες, που όλοι τους - όλοι μας - είμαστε καταναλωτές. Το πρόβλημα είναι σχεδόν συνολικό, αλλά θίγει περισσότερο τους ανθρώπους με μηδενικά ή χαμηλά εισοδήματα. Η αποκαλούμενη «μεσαία τάξη» με την όποια συγκρότησή της, ακολουθεί ως προς τα πλήγματα, που οδηγούν στην δική της εξαθλίωση … . Το πρόβλημα συνεπώς αποκτά μια συνολική σχεδόν απεύθυνση στην ελληνική κοινωνία, καθώς προσβάλλει την ίδια την ζωή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων και των διαβιούντων στην χώρα αυτή, θίγοντας την δυνατότητα κάλυψης βασικών βιοτικών αγαθών.
Ο αποκαλούμενος «ελεύθερος ανταγωνισμός» και η αποκαλούμενη «ελευθερία της αγοράς», που στην πραγματικότητα είναι ένα παλαιόθεν δοκιμασμένο και αποδεδειγμένα αποτυχημένο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα εφαρμόζεται στην Ε.Ε. από την 1/1/1993 (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην χώρα μας τυγχάνει πλήρους εφαρμογής τουλάχιστον επί μία δεκαετία. Δεν θα μιλήσουμε για τις συνιστώσες, ούτε για τις σκοπιμότητες του συστήματος, αυτό που αποδεδειγμένα ισχύει είναι η κοινωνική του αποτυχία με την έκφραση της αισχροκέρδειας και της αποστέρησης βιοτικών αγαθών για τους πολίτες. Τα αποτελέσματα είναι πλέον αυτονόητα και κατανοητά από όλους, ακόμα και βιωματικά.
Σαν πρώτο βήμα – πρόταση για την αντιμετώπιση του φαινομένου προτείνουμε συνοπτικά τα ακόλουθα που συμβαδίζουν ακόμα και με την υπάρχουσα ελληνική και διεθνή νομοθεσία.
Α. Νομοθετικός καθορισμός της αισχροκέρδειας, σε ποσοστό επιτρεπόμενου καθαρού κέρδους για κάθε τύπο δικαιοπραξίας (τούτο δεν αποτελεί διατίμηση και είναι συμβατό με τις υπάρχουσες διατάξεις του ημεδαπού και διεθνούς δικαίου).
Πρέπει για λόγους κοινωνικής προστασίας να καθοριστεί με νόμο το ανώτατο ποσοστό καθαρού κέρδους σε κάθε δικαιοπραξία, πέραν του οποίου η δικαιοπραξία είναι άκυρη και ο προτείνων αυτή διώκεται ποινικά, αστικά και διοικητικά.
Δεν μπορεί να γίνεται κατάχρηση καμίας «ελευθερίας» κανενός, εις βάρος των άλλων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ατομικής υπόστασης του ανθρώπου.
Β. Ελάχιστη επιτρεπόμενη τιμή πώλησης για τον κάθε παραγωγό και προϊόν, που να καλύπτει αντικειμενικά τις δαπάνες και τον μόχθο του και να του αφήνει κέρδος.
Ορισμός της ανώτατης τελικής τιμής του παραγόμενου προϊόντος με βάση την ελάχιστη τιμή πώλησης επί ένα συντελεστή. Οι τιμές πέραν των ανωτέρω χαρακτηρίζονται αισχροκερδείς και επισύρουν τις ανωτέρω κυρώσεις.
Γ. Τράπεζες – δανεισμός.
Νομοθετική καθιέρωση της τραπεζικής αισχροκέρδειας.
Κανένα δάνειο που χορηγεί τράπεζα και με οιονδήποτε τρόπο δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το διπλάσιο του επιτοκίου χορηγήσεων της Ε.Κ.Τ. . Το περιθώριο κέρδους είναι μεγάλο και πέραν τούτου η σύμβαση χαρακτηρίζεται αισχροκερδής.
Δ. Μισθώματα.
Κανένα μίσθωμα δεν μπορεί να είναι ετησίως ανώτερο από ποσοστό της αντικειμενικής αξίας του μισθίου. Το ποσοστό αυτό ορίζει ο νόμος. Μίσθωμα μεγαλύτερο του ανωτέρω χαρακτηρίζεται αισχροκερδές.
Ε. ΔΕΚΟ /παροχές κοινής ωφέλειας
Καμμία αύξηση δεν επιτρέπεται να είναι ανώτερη από τον επίσημο δείκτη τιμών καταναλωτή ή το ποσοστό αύξησης της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. εάν αυτό είναι μικρότερο του Δ.Τ.Κ. .
ΣΤ. Φ.Π.Α.
Κατάργηση η μείωση του Φ.Π.Α. σε είδη πρώτης ανάγκης που εξυπηρετούν τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου.
Αυτές είναι οι απόψεις, θέσεις και προτάσεις του ν. ΙΝΚΑ και των λοιπών ενώσεων καταναλωτών που συνυπογράφουν, είναι οι απόψεις που αφορούν την άμεση ρύθμιση και προστασία των πολιτών και καταναλωτών, την προστασία της κοινωνίας.
Ασχετα με τις περαιτέρω επιδιώξεις μας για την εγκαθίδρυση θεσμών κοινωνικού ελέγχου και προσδιορισμού, σύμφωνα με τις αρχές της «κοινωνίας των πολιτών», οι προτάσεις αυτές πρέπει να τύχουν αμέσου υλοποίησης και εφαρμογής.
ΑΙΣΧΟΚΕΡΔΕΙΑ: ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Δεν θα αναφερθούμε σε αναλύσεις κοινωνικής, πολιτικής και γαιοστρατηγικής φύσης, θα εξετάσουμε μόνο επ’ ολίγον τα αποτελέσματα για να προτείνουμε κάποιες άμεσα εφαρμοστέες λύσεις – ρυθμίσεις για την προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Η αισχροκέρδεια και η ασυδοσία ταλανίζουν την κοινωνία μας και τους πολίτες, που όλοι τους - όλοι μας - είμαστε καταναλωτές. Το πρόβλημα είναι σχεδόν συνολικό, αλλά θίγει περισσότερο τους ανθρώπους με μηδενικά ή χαμηλά εισοδήματα. Η αποκαλούμενη «μεσαία τάξη» με την όποια συγκρότησή της, ακολουθεί ως προς τα πλήγματα, που οδηγούν στην δική της εξαθλίωση … . Το πρόβλημα συνεπώς αποκτά μια συνολική σχεδόν απεύθυνση στην ελληνική κοινωνία, καθώς προσβάλλει την ίδια την ζωή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων και των διαβιούντων στην χώρα αυτή, θίγοντας την δυνατότητα κάλυψης βασικών βιοτικών αγαθών.
Ο αποκαλούμενος «ελεύθερος ανταγωνισμός» και η αποκαλούμενη «ελευθερία της αγοράς», που στην πραγματικότητα είναι ένα παλαιόθεν δοκιμασμένο και αποδεδειγμένα αποτυχημένο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα εφαρμόζεται στην Ε.Ε. από την 1/1/1993 (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην χώρα μας τυγχάνει πλήρους εφαρμογής τουλάχιστον επί μία δεκαετία. Δεν θα μιλήσουμε για τις συνιστώσες, ούτε για τις σκοπιμότητες του συστήματος, αυτό που αποδεδειγμένα ισχύει είναι η κοινωνική του αποτυχία με την έκφραση της αισχροκέρδειας και της αποστέρησης βιοτικών αγαθών για τους πολίτες. Τα αποτελέσματα είναι πλέον αυτονόητα και κατανοητά από όλους, ακόμα και βιωματικά.
Σαν πρώτο βήμα – πρόταση για την αντιμετώπιση του φαινομένου προτείνουμε συνοπτικά τα ακόλουθα που συμβαδίζουν ακόμα και με την υπάρχουσα ελληνική και διεθνή νομοθεσία.
Α. Νομοθετικός καθορισμός της αισχροκέρδειας, σε ποσοστό επιτρεπόμενου καθαρού κέρδους για κάθε τύπο δικαιοπραξίας (τούτο δεν αποτελεί διατίμηση και είναι συμβατό με τις υπάρχουσες διατάξεις του ημεδαπού και διεθνούς δικαίου).
Πρέπει για λόγους κοινωνικής προστασίας να καθοριστεί με νόμο το ανώτατο ποσοστό καθαρού κέρδους σε κάθε δικαιοπραξία, πέραν του οποίου η δικαιοπραξία είναι άκυρη και ο προτείνων αυτή διώκεται ποινικά, αστικά και διοικητικά.
Δεν μπορεί να γίνεται κατάχρηση καμίας «ελευθερίας» κανενός, εις βάρος των άλλων, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ατομικής υπόστασης του ανθρώπου.
Β. Ελάχιστη επιτρεπόμενη τιμή πώλησης για τον κάθε παραγωγό και προϊόν, που να καλύπτει αντικειμενικά τις δαπάνες και τον μόχθο του και να του αφήνει κέρδος.
Ορισμός της ανώτατης τελικής τιμής του παραγόμενου προϊόντος με βάση την ελάχιστη τιμή πώλησης επί ένα συντελεστή. Οι τιμές πέραν των ανωτέρω χαρακτηρίζονται αισχροκερδείς και επισύρουν τις ανωτέρω κυρώσεις.
Γ. Τράπεζες – δανεισμός.
Νομοθετική καθιέρωση της τραπεζικής αισχροκέρδειας.
Κανένα δάνειο που χορηγεί τράπεζα και με οιονδήποτε τρόπο δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το διπλάσιο του επιτοκίου χορηγήσεων της Ε.Κ.Τ. . Το περιθώριο κέρδους είναι μεγάλο και πέραν τούτου η σύμβαση χαρακτηρίζεται αισχροκερδής.
Δ. Μισθώματα.
Κανένα μίσθωμα δεν μπορεί να είναι ετησίως ανώτερο από ποσοστό της αντικειμενικής αξίας του μισθίου. Το ποσοστό αυτό ορίζει ο νόμος. Μίσθωμα μεγαλύτερο του ανωτέρω χαρακτηρίζεται αισχροκερδές.
Ε. ΔΕΚΟ /παροχές κοινής ωφέλειας
Καμμία αύξηση δεν επιτρέπεται να είναι ανώτερη από τον επίσημο δείκτη τιμών καταναλωτή ή το ποσοστό αύξησης της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. εάν αυτό είναι μικρότερο του Δ.Τ.Κ. .
ΣΤ. Φ.Π.Α.
Κατάργηση η μείωση του Φ.Π.Α. σε είδη πρώτης ανάγκης που εξυπηρετούν τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου.
Αυτές είναι οι απόψεις, θέσεις και προτάσεις του ν. ΙΝΚΑ και των λοιπών ενώσεων καταναλωτών που συνυπογράφουν, είναι οι απόψεις που αφορούν την άμεση ρύθμιση και προστασία των πολιτών και καταναλωτών, την προστασία της κοινωνίας.
Ασχετα με τις περαιτέρω επιδιώξεις μας για την εγκαθίδρυση θεσμών κοινωνικού ελέγχου και προσδιορισμού, σύμφωνα με τις αρχές της «κοινωνίας των πολιτών», οι προτάσεις αυτές πρέπει να τύχουν αμέσου υλοποίησης και εφαρμογής.
DimKaramitsas- Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008 -
Απ: Η ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
Gretsi 12/7/2008, 12:05
Έχω την άποψη ότι η επαναφορά αγορανομικού ελέγχου δε μπορεί να λειτουργήσει, όπως δε λειτούργησε και στο παρελθόν.
Οι πολυεθνικές υπερτιμολογούσαν τις εισαγωγές τους και βολεύονταν μιά χαρά, αυτοί που ήταν μόνιμοι "πελάτες" της αγορανομίας ήταν μικρομεσαίοι χωρίς σοβαρή υποδομή, που πληρώνανε τη νύφη.
Γενικά η αναγόρευση του κράτους σε ρυθμιστή της αγοράς, μπορεί να πλουτίσει κάποιους υπαλλήλους, αλλά πουθενά δεν τιθάσευσε τις κερδοσκοπικές τάσεις.
Διερωτώμαι για παράδειγμα, τι ποσοστό δηλώνει το κανονικό ενοίκιο που πληρώνει, ώστε να γίνει οποιοσδήποτε έλεγχος.
Σήμερα διαπιστώνω ότι εντείνεται η τάση να πάρει η κοινωνία στα χέρια της την κατάσταση (μέσω κινημάτων, οικολογικών και εν προκειμένω καταναλωτικών κλπ) και να αφήσει σε δεύτερο επίπεδο την κρατική γραφειοκρατία και νομίζω ότι αυτό είναι σωστό.
Το κράτος σ' ανατολή και δύση αποτέλεσε φυτώριο νομενκλατούρας και πηγή διαφθοράς, χωρίς να απαιτούμε την πλήρη αποψίλωση της δικαιοδοσίας του στην αγορά, να αναζητήσουμε αξιόπιστα και γιαυτό ρεαλιστικά, τον ελεγκτικό κοινωνικό ρόλο του κράτους στην αγορά και επειδή δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τα όρια αυτού του ελέγχου στον καπιταλισμό και μάλιστα στη μονοπωλιακή του φάση να εντείνουμε την προσπάθεια του εργατικού κινήματος για αποκατάσταση της αγοραστικής αξίας της αμοιβής της εργασίας.
Οι πολυεθνικές υπερτιμολογούσαν τις εισαγωγές τους και βολεύονταν μιά χαρά, αυτοί που ήταν μόνιμοι "πελάτες" της αγορανομίας ήταν μικρομεσαίοι χωρίς σοβαρή υποδομή, που πληρώνανε τη νύφη.
Γενικά η αναγόρευση του κράτους σε ρυθμιστή της αγοράς, μπορεί να πλουτίσει κάποιους υπαλλήλους, αλλά πουθενά δεν τιθάσευσε τις κερδοσκοπικές τάσεις.
Διερωτώμαι για παράδειγμα, τι ποσοστό δηλώνει το κανονικό ενοίκιο που πληρώνει, ώστε να γίνει οποιοσδήποτε έλεγχος.
Σήμερα διαπιστώνω ότι εντείνεται η τάση να πάρει η κοινωνία στα χέρια της την κατάσταση (μέσω κινημάτων, οικολογικών και εν προκειμένω καταναλωτικών κλπ) και να αφήσει σε δεύτερο επίπεδο την κρατική γραφειοκρατία και νομίζω ότι αυτό είναι σωστό.
Το κράτος σ' ανατολή και δύση αποτέλεσε φυτώριο νομενκλατούρας και πηγή διαφθοράς, χωρίς να απαιτούμε την πλήρη αποψίλωση της δικαιοδοσίας του στην αγορά, να αναζητήσουμε αξιόπιστα και γιαυτό ρεαλιστικά, τον ελεγκτικό κοινωνικό ρόλο του κράτους στην αγορά και επειδή δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τα όρια αυτού του ελέγχου στον καπιταλισμό και μάλιστα στη μονοπωλιακή του φάση να εντείνουμε την προσπάθεια του εργατικού κινήματος για αποκατάσταση της αγοραστικής αξίας της αμοιβής της εργασίας.
Gretsi- Αριθμός μηνυμάτων : 50
Registration date : 23/01/2008 -
Αγαπητέ -ή Gretsi
DimKaramitsas 14/7/2008, 09:31
Πρώτα από όλα δεν πρόκειται για αγορανομικό έλεγχο, αλλά για την λειτουργία ενός θεσμού του αστικού κράτους που υφίσταται σε όλο τον δυτικό κόσμο και αποτελεί την βάση προστασίας της κοινωνικής συνοχής. Η κατάχρηση δικαιώματος, όπως εκφράζεται μέσα από την αισχροκέρδεια είναι παντού, σε κάθε έννομη τάξη, απαγορευμένη.
Προσωπικά θεωρώ το παρεμβατικό καθεστώς απείρως καλύτερο από την ασυδοσία. Τα δύο συστήματα δοκιμασμένα πιά, αποδεικνύουν ποιό ήταν καλύτερο.
Στο κάτω - κάτω (αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά εκφράζει την απορία μου) δεν μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε σοσιαλιστές, χωρίς να δεχόμαστε το δικαίωμα κοινωνικού ελέγχου.
Δεν θα αναφερθώ στην περιπτωσιολογία που επικαλείσαι, είναι γνωστό όμως πως σήμερα, οι υπερτιμολογήσεις (ειδικά πολυεθνικών) είναι ευκολότατο να συλληφθούν (μία σύγκριση τιμολογίων).
Διαφωνώ κάθετα και με τα τσιτάτα, όπως το "γενικά η αναγόρευση του κράτους ... ". Δεν στέκουν αυτά τα πράγματα ... και από που τα εξάγεις ως συμπεράσματα ; Η πορεία του δήθεν ελέυθερου ανταγωνισμού από το Μάαστριχτ και μετά έχει δείξει την παγκόσμια αποτυχία του. Πρόκειται για ένα φθηνό κόλπο προκειμένου οι πολυεθνικές να αλώσουν τον πλανήτη.
Αναφέρεις ένα παράδειγμα για το ενοίκιο ... ούτε αυτό ισχύει. Η πρόταση αφορά τον καθορισμό ανωτάτου ορίου μισθώματος με βάση την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Απλά πράγματα.
Το τελευταίο τμήμα του ποστ σου, εκφράζει κατά την γνώμη μου κάποιες αγωνίες σου, όμως καλό θα ήταν να σκεφτείς ότι το κράτος ούτε δομήθηκε, ούτε λειτουργεί ουδέτερα. Ως σοσιαλιστές θα πρέπει να προσβλέπουμε στον κοινωνικό έλεγχο των πάντων και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Περιμένω την απάντησή σου.
Προσωπικά θεωρώ το παρεμβατικό καθεστώς απείρως καλύτερο από την ασυδοσία. Τα δύο συστήματα δοκιμασμένα πιά, αποδεικνύουν ποιό ήταν καλύτερο.
Στο κάτω - κάτω (αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά εκφράζει την απορία μου) δεν μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε σοσιαλιστές, χωρίς να δεχόμαστε το δικαίωμα κοινωνικού ελέγχου.
Δεν θα αναφερθώ στην περιπτωσιολογία που επικαλείσαι, είναι γνωστό όμως πως σήμερα, οι υπερτιμολογήσεις (ειδικά πολυεθνικών) είναι ευκολότατο να συλληφθούν (μία σύγκριση τιμολογίων).
Διαφωνώ κάθετα και με τα τσιτάτα, όπως το "γενικά η αναγόρευση του κράτους ... ". Δεν στέκουν αυτά τα πράγματα ... και από που τα εξάγεις ως συμπεράσματα ; Η πορεία του δήθεν ελέυθερου ανταγωνισμού από το Μάαστριχτ και μετά έχει δείξει την παγκόσμια αποτυχία του. Πρόκειται για ένα φθηνό κόλπο προκειμένου οι πολυεθνικές να αλώσουν τον πλανήτη.
Αναφέρεις ένα παράδειγμα για το ενοίκιο ... ούτε αυτό ισχύει. Η πρόταση αφορά τον καθορισμό ανωτάτου ορίου μισθώματος με βάση την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Απλά πράγματα.
Το τελευταίο τμήμα του ποστ σου, εκφράζει κατά την γνώμη μου κάποιες αγωνίες σου, όμως καλό θα ήταν να σκεφτείς ότι το κράτος ούτε δομήθηκε, ούτε λειτουργεί ουδέτερα. Ως σοσιαλιστές θα πρέπει να προσβλέπουμε στον κοινωνικό έλεγχο των πάντων και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Περιμένω την απάντησή σου.
DimKaramitsas- Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008 -
Απ: Η ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
Gretsi 14/7/2008, 11:49
Αγαπητέ DimKaramitsa,
Όπως μπορείς να δεις και στο μπλόγκ μου δεν είμαι … «αγαπητή» για να αρχίσουμε κάπως ελαφρά ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Η βάση του αρχικού μου άρθρου ήταν το καταναλωτικό κίνημα και η απάντησή μου είχε σκοπό να εξηγήσει ότι είναι λάθος να παραμένουμε στη λογική ότι το κράτος θα κάνει ετούτο ή εκείνο. Στην ουσία πρόκειται για σύγκρουση δυο απόλυτα διαφορετικών και εν τέλει αντίθετων στρατηγικών. Η λογική των κινημάτων επενδύει σαυτά, σέβεται την αυτονομία τους και δεν έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξουν –γενικά- λύσεις χωρίς αυτά. Η λογική του κρατισμού, δε μπορεί να μείνει μόνο στην απαίτηση από το κράτος να ελέγξει την αγορά, αφού ενόψει του πρόσφατου παρελθόντος κάτι τέτοιο θα ήταν μια ασύγγνωστη αφέλεια, μια αυταπάτη, αλλά -αναγκαστικά πρέπει να- θεωρεί ότι μπορεί να αναγκάσει την κρατική γραφειοκρατία να κάνει φιλολαϊκή πολιτική στον τομέα της αγοράς, κάτι που δεν έγινε πουθενά μέχρι σήμερα, μολονότι αριστερές ή και επαναστατικές κυβερνήσεις ήρθαν στην εξουσία. Η αγορά παντού γκρέμισε τα φράγματα που ορθώθηκαν μπροστά της, όχι γιατί … προδώσανε το λαό οι κυβερνήσεις, αλλά γιατί συνάντησαν τα όρια του καπιταλισμού και οι αυταπάτες τους δεν ήταν αρκετές να τα ανατρέψουν. Π.χ. ο Σαρλ Μπετελέμ δήλωνε περιχαρής ότι τότε χάρη στην εκμετάλλευση της -τότε- νέας τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών, θα γινόταν κατορθωτό ένα σύστημα αυτόματου ελέγχου των τιμών, επιλύνοντας μια περίπλοκη εξίσωση (Οι ταξικοί αγώνες στην ΕΣΣΔ) και άρα το πρόβλημα έτσι θάβρισκε τη λύση του. Όσοι ξέραμε ότι το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς στην ΕΣΣΔ ήταν κρατικοκαπιταλιστικό με τάσεις πλήρους επαναφοράς της παραδοσιακής καπιταλιστικής νόρμας, ξέραμε ότι το θέμα δεν ήταν εκεί, αλλά πώς να τα βάλεις μ’ έναν Μπετελέμ;
Σήμερα πιά σε μια –ακόμη πιο- παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όλοι βλέπουμε ότι σε οικονομικό επίπεδο αυτό που κύρια απειλείται είναι το εισόδημα των εργαζόμενων και κύρια των άνεργων στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Οι τιμές των κινέζικων προϊόντων είναι σημαντικά φτηνότερες από τα εγχώρια, αφήνοντας κι ένα τεράστιο κέρδος, αλλά η αγοραστική αξία του μισθού έχει πέσει τόσο ώστε ακόμη κι αυτά να μην περισσεύουν χρήματα να μπορέσει να τα αγοράσει κανείς. Τα αντίστοιχα ισχύουν και για τους περισσότερους μικρομεσαίους.
Πάμε σε πολιτικό επίπεδο. Είναι τυχαίο ότι η σοσιαλδημοκρατία πέφτει στην Ευρώπη, χάνοντας προπύργια πολυετούς διακυβέρνησης; Όχι βέβαια. Δοκιμάστηκαν οι συνταγές και οι υποσχέσεις και βρέθηκαν σε πλήρη αναντιστοιχία με το αποτέλεσμα. Κατέρρευσαν λιθοβολούμενες, για τις αυταπάτες που εξέθρεψαν. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμη κι αν έρθει το ΚΚΕ … αυτοδύναμο στην εξουσία, έλεγχο στην αγορά από τα πάνω δεν θα κάνει! Το ΚΚΕ ειδικά που δεν πολυσυμπαθεί (sic) τα κινήματα που δεν ελέγχει, θα έβλεπε σε μια τέτοια απίθανη περίπτωση τη μαύρη αγορά να θεριεύει ραγδαία. Δεν αναφέρομαι τυχαία στο ΚΚΕ. Πιστεύω ότι τόσο στο εργατικό, όσο και στο καταναλωτικό κίνημα -που πρέπει να συντρέξουν εδώ- έχει εμπεδωθεί μια παλαιοΚΚΕδικη αντίληψη, για το τι είναι αριστερό και τι όχι στο έδαφος ενός ανεδαφικού μαξιμαλισμού, μιας ανερμάτιστης δηλαδή πλειοδοτικής αιτηματολογίας για την οποία όλος ο κόσμος λέει πολύ απλά: «πολύ καλά είναι όλα αυτά ρε παιδιά αλλά δε γίνονται», η οποία επιτρέπει ωστόσο στο ΚΚΕ να ισχυρίζεται πως όλοι οι άλλοι, που δε μπαίνουν σαυτή την πλειοδοσία είναι ... συμβιβασμένοι και όργανα του συστήματος. Κλείνω αυτή την παρένθεση γιατί αυτή η συζήτηση μπορεί να τραβήξει πολύ μακρυά…
Επιμέρους παρατηρήσεις μου:
Το μοντέλο που αντιτείνεται είναι σαφώς αγορανομικό, έστω και αν περιοριστεί στην πάταξη της αισχροκέρδειας. Προφανώς δε φοβίζει η λέξη αγορανομικό, αλλά η πλήρης αποτυχία της όπου εφαρμόστηκε.
Γράφω «..να αναζητήσουμε αξιόπιστα και γιαυτό ρεαλιστικά, τον ελεγκτικό κοινωνικό ρόλο του κράτους στην αγορά» και θεωρώ ότι δεν με αφορά η απορία σου, αν μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε σοσιαλιστές χωρίς να δεχόμαστε το δικαίωμα κοινωνικού ελέγχου. Όταν μάλιστα με παραπέμπεις στην αποτυχία του … ελεύθερου ανταγωνισμού, με πείθεις ότι δεν έχεις καταλάβει καθόλου την άποψή μου.
Το κράτος σίγουρα δε λειτουργεί ουδέτερα, αλλά όταν ο ίδιος λες «Ως σοσιαλιστές θα πρέπει να προσβλέπουμε στον κοινωνικό έλεγχο των πάντων και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο», αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό γενικά, πόσο μάλλον σαν απάντηση σαυτό που έγραψα αμέσως πιο πάνω και μάλιστα υπογράμμισα «δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τα όρια αυτού του <<κρατικού κοινωνικού ελέγχου>> ελέγχου στον καπιταλισμό και μάλιστα στη μονοπωλιακή του φάση».
Χωρίς παρέμβαση στην αγορά κατοικιών, φτηνό νοίκι μην περιμένουμε. Ασχολούμαι με την αγορά κατοικιών και ξέρω ότι ούτε κι εδώ υπάρχουν απλές λύσεις.
Αν υπήρχαν, κάποιοι θα τις είχαν ανακαλύψει και εφαρμόσει. Υπάρχουν όμως βολικότατες αυταπάτες, αλλά αν θέλουμε να υπάρξει πολιτικό ή και οικονομικό αποτέλεσμα, ας ξεβολευτούμε λιγάκι. Δεν είν’ ο γυαλός στραβός! Οι «μαγικές λύσεις» όταν ήρθαν στην εξουσία και με Ανδρέα Παπανδρέου, με Αρσένη, με Λάζαρη κλπ σε θέσεις κλειδιά και την ιδεολογική καθοδήγηση του Σαμίρ Αμίν και άλλων, εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα κι έγινε λόγος για «αιθεροβάμονες», όχι γιατί κυβερνούσαν κάποια … «άθλια τσιράκια του καπιταλισμού» αλλά γιατί μαγικές λύσεις δεν υπήρχαν, ούτε χρυσές συνταγές.
Ας αφήσουμε λοιπόν την κοινωνία να αναλάβει ένα μεγαλύτερο ειδικό βάρος στο θέμα. Αν όλοι αγοράζουμε ακόμη πιο ενεργοβόρα αμάξια, γιατί βγάζουν πιο πολλά άλογα, λες και χρειαζόμαστε πέντε κοπάδια αλόγων για να πάμε στο χωριό μας, μην περιμένετε να πέσει η βενζίνη, ούτε η «κακιά κυβέρνηση» που τη στηρίζει, αφού και η επόμενη κυβέρνηση, όποια και νάναι, με τα ίδια οικονομικά μοντέλα καταναλωτικής συμπεριφοράς στα ίδια περίπου θα καταλήξει.
ΥΓ Δεν είναι τσιτάτο ότι «Γενικά η αναγόρευση του κράτους σε ρυθμιστή της αγοράς, μπορεί να πλουτίσει κάποιους υπαλλήλους, αλλά πουθενά δεν τιθάσευσε τις κερδοσκοπικές τάσεις» είναι η πραγματικότητα και αν συνεχίζουμε να της γυρίζουμε την πλάτη, θα μας τη γυρίζει κι αυτή…
Το έχω ξαναγράψει: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας του. Άσχετα από το τι νόμιζε πως ξέρει, οφείλει να επανακτιμήσει όσα αποκόμισε από τη μακρά παραμονή του στην εξουσία, να ξανασχεδιάσει το κοινωνικό του πρόσωπο με ειλικρίνεια και να το δώσει στην κοινωνία σαν μια ρεαλιστική, αριστερή πρόταση. Αν δεν είναι ρεαλιστική η πρόταση είναι απατηλή, αν δεν είναι αριστερή είναι περιττή [δεξιά έχουμε!] και αν δεν είναι πρόταση στην κοινωνία, αλλά πρόγραμμα από μπαλκόνι, το έργο τόχουμε ξαναδεί…
Όπως μπορείς να δεις και στο μπλόγκ μου δεν είμαι … «αγαπητή» για να αρχίσουμε κάπως ελαφρά ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Η βάση του αρχικού μου άρθρου ήταν το καταναλωτικό κίνημα και η απάντησή μου είχε σκοπό να εξηγήσει ότι είναι λάθος να παραμένουμε στη λογική ότι το κράτος θα κάνει ετούτο ή εκείνο. Στην ουσία πρόκειται για σύγκρουση δυο απόλυτα διαφορετικών και εν τέλει αντίθετων στρατηγικών. Η λογική των κινημάτων επενδύει σαυτά, σέβεται την αυτονομία τους και δεν έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξουν –γενικά- λύσεις χωρίς αυτά. Η λογική του κρατισμού, δε μπορεί να μείνει μόνο στην απαίτηση από το κράτος να ελέγξει την αγορά, αφού ενόψει του πρόσφατου παρελθόντος κάτι τέτοιο θα ήταν μια ασύγγνωστη αφέλεια, μια αυταπάτη, αλλά -αναγκαστικά πρέπει να- θεωρεί ότι μπορεί να αναγκάσει την κρατική γραφειοκρατία να κάνει φιλολαϊκή πολιτική στον τομέα της αγοράς, κάτι που δεν έγινε πουθενά μέχρι σήμερα, μολονότι αριστερές ή και επαναστατικές κυβερνήσεις ήρθαν στην εξουσία. Η αγορά παντού γκρέμισε τα φράγματα που ορθώθηκαν μπροστά της, όχι γιατί … προδώσανε το λαό οι κυβερνήσεις, αλλά γιατί συνάντησαν τα όρια του καπιταλισμού και οι αυταπάτες τους δεν ήταν αρκετές να τα ανατρέψουν. Π.χ. ο Σαρλ Μπετελέμ δήλωνε περιχαρής ότι τότε χάρη στην εκμετάλλευση της -τότε- νέας τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών, θα γινόταν κατορθωτό ένα σύστημα αυτόματου ελέγχου των τιμών, επιλύνοντας μια περίπλοκη εξίσωση (Οι ταξικοί αγώνες στην ΕΣΣΔ) και άρα το πρόβλημα έτσι θάβρισκε τη λύση του. Όσοι ξέραμε ότι το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς στην ΕΣΣΔ ήταν κρατικοκαπιταλιστικό με τάσεις πλήρους επαναφοράς της παραδοσιακής καπιταλιστικής νόρμας, ξέραμε ότι το θέμα δεν ήταν εκεί, αλλά πώς να τα βάλεις μ’ έναν Μπετελέμ;
Σήμερα πιά σε μια –ακόμη πιο- παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όλοι βλέπουμε ότι σε οικονομικό επίπεδο αυτό που κύρια απειλείται είναι το εισόδημα των εργαζόμενων και κύρια των άνεργων στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Οι τιμές των κινέζικων προϊόντων είναι σημαντικά φτηνότερες από τα εγχώρια, αφήνοντας κι ένα τεράστιο κέρδος, αλλά η αγοραστική αξία του μισθού έχει πέσει τόσο ώστε ακόμη κι αυτά να μην περισσεύουν χρήματα να μπορέσει να τα αγοράσει κανείς. Τα αντίστοιχα ισχύουν και για τους περισσότερους μικρομεσαίους.
Πάμε σε πολιτικό επίπεδο. Είναι τυχαίο ότι η σοσιαλδημοκρατία πέφτει στην Ευρώπη, χάνοντας προπύργια πολυετούς διακυβέρνησης; Όχι βέβαια. Δοκιμάστηκαν οι συνταγές και οι υποσχέσεις και βρέθηκαν σε πλήρη αναντιστοιχία με το αποτέλεσμα. Κατέρρευσαν λιθοβολούμενες, για τις αυταπάτες που εξέθρεψαν. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμη κι αν έρθει το ΚΚΕ … αυτοδύναμο στην εξουσία, έλεγχο στην αγορά από τα πάνω δεν θα κάνει! Το ΚΚΕ ειδικά που δεν πολυσυμπαθεί (sic) τα κινήματα που δεν ελέγχει, θα έβλεπε σε μια τέτοια απίθανη περίπτωση τη μαύρη αγορά να θεριεύει ραγδαία. Δεν αναφέρομαι τυχαία στο ΚΚΕ. Πιστεύω ότι τόσο στο εργατικό, όσο και στο καταναλωτικό κίνημα -που πρέπει να συντρέξουν εδώ- έχει εμπεδωθεί μια παλαιοΚΚΕδικη αντίληψη, για το τι είναι αριστερό και τι όχι στο έδαφος ενός ανεδαφικού μαξιμαλισμού, μιας ανερμάτιστης δηλαδή πλειοδοτικής αιτηματολογίας για την οποία όλος ο κόσμος λέει πολύ απλά: «πολύ καλά είναι όλα αυτά ρε παιδιά αλλά δε γίνονται», η οποία επιτρέπει ωστόσο στο ΚΚΕ να ισχυρίζεται πως όλοι οι άλλοι, που δε μπαίνουν σαυτή την πλειοδοσία είναι ... συμβιβασμένοι και όργανα του συστήματος. Κλείνω αυτή την παρένθεση γιατί αυτή η συζήτηση μπορεί να τραβήξει πολύ μακρυά…
Επιμέρους παρατηρήσεις μου:
Το μοντέλο που αντιτείνεται είναι σαφώς αγορανομικό, έστω και αν περιοριστεί στην πάταξη της αισχροκέρδειας. Προφανώς δε φοβίζει η λέξη αγορανομικό, αλλά η πλήρης αποτυχία της όπου εφαρμόστηκε.
Γράφω «..να αναζητήσουμε αξιόπιστα και γιαυτό ρεαλιστικά, τον ελεγκτικό κοινωνικό ρόλο του κράτους στην αγορά» και θεωρώ ότι δεν με αφορά η απορία σου, αν μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε σοσιαλιστές χωρίς να δεχόμαστε το δικαίωμα κοινωνικού ελέγχου. Όταν μάλιστα με παραπέμπεις στην αποτυχία του … ελεύθερου ανταγωνισμού, με πείθεις ότι δεν έχεις καταλάβει καθόλου την άποψή μου.
Το κράτος σίγουρα δε λειτουργεί ουδέτερα, αλλά όταν ο ίδιος λες «Ως σοσιαλιστές θα πρέπει να προσβλέπουμε στον κοινωνικό έλεγχο των πάντων και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο», αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό γενικά, πόσο μάλλον σαν απάντηση σαυτό που έγραψα αμέσως πιο πάνω και μάλιστα υπογράμμισα «δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τα όρια αυτού του <<κρατικού κοινωνικού ελέγχου>> ελέγχου στον καπιταλισμό και μάλιστα στη μονοπωλιακή του φάση».
Χωρίς παρέμβαση στην αγορά κατοικιών, φτηνό νοίκι μην περιμένουμε. Ασχολούμαι με την αγορά κατοικιών και ξέρω ότι ούτε κι εδώ υπάρχουν απλές λύσεις.
Αν υπήρχαν, κάποιοι θα τις είχαν ανακαλύψει και εφαρμόσει. Υπάρχουν όμως βολικότατες αυταπάτες, αλλά αν θέλουμε να υπάρξει πολιτικό ή και οικονομικό αποτέλεσμα, ας ξεβολευτούμε λιγάκι. Δεν είν’ ο γυαλός στραβός! Οι «μαγικές λύσεις» όταν ήρθαν στην εξουσία και με Ανδρέα Παπανδρέου, με Αρσένη, με Λάζαρη κλπ σε θέσεις κλειδιά και την ιδεολογική καθοδήγηση του Σαμίρ Αμίν και άλλων, εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα κι έγινε λόγος για «αιθεροβάμονες», όχι γιατί κυβερνούσαν κάποια … «άθλια τσιράκια του καπιταλισμού» αλλά γιατί μαγικές λύσεις δεν υπήρχαν, ούτε χρυσές συνταγές.
Ας αφήσουμε λοιπόν την κοινωνία να αναλάβει ένα μεγαλύτερο ειδικό βάρος στο θέμα. Αν όλοι αγοράζουμε ακόμη πιο ενεργοβόρα αμάξια, γιατί βγάζουν πιο πολλά άλογα, λες και χρειαζόμαστε πέντε κοπάδια αλόγων για να πάμε στο χωριό μας, μην περιμένετε να πέσει η βενζίνη, ούτε η «κακιά κυβέρνηση» που τη στηρίζει, αφού και η επόμενη κυβέρνηση, όποια και νάναι, με τα ίδια οικονομικά μοντέλα καταναλωτικής συμπεριφοράς στα ίδια περίπου θα καταλήξει.
ΥΓ Δεν είναι τσιτάτο ότι «Γενικά η αναγόρευση του κράτους σε ρυθμιστή της αγοράς, μπορεί να πλουτίσει κάποιους υπαλλήλους, αλλά πουθενά δεν τιθάσευσε τις κερδοσκοπικές τάσεις» είναι η πραγματικότητα και αν συνεχίζουμε να της γυρίζουμε την πλάτη, θα μας τη γυρίζει κι αυτή…
Το έχω ξαναγράψει: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας του. Άσχετα από το τι νόμιζε πως ξέρει, οφείλει να επανακτιμήσει όσα αποκόμισε από τη μακρά παραμονή του στην εξουσία, να ξανασχεδιάσει το κοινωνικό του πρόσωπο με ειλικρίνεια και να το δώσει στην κοινωνία σαν μια ρεαλιστική, αριστερή πρόταση. Αν δεν είναι ρεαλιστική η πρόταση είναι απατηλή, αν δεν είναι αριστερή είναι περιττή [δεξιά έχουμε!] και αν δεν είναι πρόταση στην κοινωνία, αλλά πρόγραμμα από μπαλκόνι, το έργο τόχουμε ξαναδεί…
Gretsi- Αριθμός μηνυμάτων : 50
Registration date : 23/01/2008 -
OIKONOMIA THΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
DimKaramitsas 15/7/2008, 09:30
Καλά το πας κατά την γνώμη μου, αλλά καταλήγεις σε αδιέξοδα περί του πρακτέου ... .
Εχω κάνει και εγώ λόγο για την οικονομία της κοινωνίας, εάν θέλεις έχω θέσει και συγκεκριμένες λειτουργικές προτάσεις.
Λες : "Η βάση του αρχικού μου άρθρου ήταν το καταναλωτικό κίνημα και η απάντησή μου είχε σκοπό να εξηγήσει ότι είναι λάθος να παραμένουμε στη λογική ότι το κράτος θα κάνει ετούτο ή εκείνο."
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές (άλλωστε μετέχω ενεργά στο "καταναλωτικό κίνημα"), όμως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κράτος ως μία ετερότητα, Το "κράτος" δεν είναι "αυτοί", το κράτος είναι η κοινωνία (κλασσικός και εάν θέλεις αδιαμφισβήτητος είναι ο ορισμός) και την βούλησή της πρέπει να εκφράζει. Αρα: το κράτος είμαστε εμείς και δεν θα επιτρέψουμε σε καμμία άλλη συνιστώσα να το ορίζει και επηρεάζει δυσανάλογα ως προς την αριθμητική της δύναμη (Δημοκρατία).
Ακολουθεί μια καλή σου ανάλυση, αλλά ξεχνάς πως αναφέρεσαι όχι στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, αλλά στο κράτος που εκφράζει νομενκλατούρες και συμφέροντα λίγων (εκεί διέλαθε και η "σοσιαλδημοκρατία" για να απαξιωθεί).
Εκεί που και πάλι θα διαφωνίσω είναι σε αυτό που ορίζεις και δεν αιτιολογείς. Μιλάς για πλήρη αποτυχία του συστήματος ελέγχου των τιμών, χωρίς να προσφέρεις στον διάλογο τα ελάχιστα στοιχεία, την ελάχιστη αιτιολογία. Δεν θα το δεχόμουν, ακόμα και εάν συμφωνούσα. Δεν είναι έτσι ... διότι το στην περίπτωση του καθορισμού του ορίου κέρδους, το κράτος (ακόμα και εάν εκφράζει συμφέροντα ολιγαρχιών) αναγκάζεται να θεσπίσει δια νόμου κάτι ως όριο. Ετσι λύνονται τα χέρια της κοινωνίας για να ελέγξει μέσα και από το καταναλωτικό κίνημα, να παρέμβει. Στο κράτος της ασυδοσίας της αγοράς και του κέρδους, απουσιάζει ο μηχανισμός αυτός. Η αγορά που εξαρτάται από ολιγαρχίες "αυτορυθμίζεται" και είναι γνωστό ότι η "αγορά" δεν έχει ως πρώτο στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αλλά το οικονομικό κέρδος. Επομένως στην περίπτωση του καθορισμού του ορίου κέρδους έχουμε ένα μηχανισμό που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για να δράσουμε ως κοινωνίες και κινήματα, ενώ στην 2η περίπτωση δεν έχουμε τίποτα και κανένα νομικό βοήθημα παρέμβασης και υλοποίησης της δράσης μας.
Οι προτάσεις των ενώσεων καταναλωτών δεν είναι πανάκεια, είναι όμως ένα 1ο βήμα για να επαναφέρουμε την κοινωνική παρέμβαση και έλεγχο ως συνείδηση και δυνατότητα του πολίτη.
Ακόμα και εάν οι γραφειοκρατικές δομές αποτυγχάνουν στους ελέγχους (εκούσια ή ακούσια) , η κοινωνία των πολιτών θα έχει ένα όπλο, ένα τρόπο για να επανέλθει στην δυνατότητα ελέγχου της οικονομίας, ένα εργαλείο για να δράσει η ίδια πλέον. Σήμερα φίλε Gretsi δεν έχει τίποτα … .
Οσο και να ασκούμε κριτική στο προηγούμενο σύστημα κρατικής παρέμβασης, υφίστατο ως σύστημα παρέμβασης … ακόμα και οι τιμές π.χ. του πετρελαίου θα είχαν ελεγχθεί διακρατικά και δεν θα ήταν ανεξέλεγκτο χρηματιστηριακό είδος.
Οι ηλίθιοι «τεχνοκράτες» του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να αυξήσουν τις ονομαστικές αξίες των αγαθών για να μειώσουν το τεράστιο χάσμα μεταξύ προσδοκιών τραπεζών – χρηματιστηρίων και πραγματικής παραγωγής.
Λογιστικές εγγραφές κάνουν εις βάρος των κοινωνιών των ανθρώπων.
Μας κλέβουν, χωρίς να έχουμε δυνατότητα παρέμβασης.
Ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει απαραίτητα να θίξω είναι αυτό του «κρατισμού» . Μιλάει ακόμα το ΠΑΣΟΚ για δημόσιο έλεγχο και εννοεί ιδιωτικού τύπου έλεγχο, όπου και πάλι η κοινωνία είναι απούσα.
Ως ιδιώτης, ως αφεντικό ο υπουργός αποφάσιζε.
Αυτό δεν ήταν μοντέλο κοινωνισμού, αλλά μοντέλο επιλογής αυτοκράτορα – μάνατζερ κατά τα δεδομένα της ιδιωτικής οικονομίας.
Εχω γράψει και προτείνει πολλά, για ένα νέο μοντέλο κοινωνικής δημοκρατικής διακυβέρνησης. Ένα πραγματικά δημοκρατικό κοινωνικό μοντέλο, όπου η κοινωνία ασκεί την διαχείριση και τον έλεγχο. Εάν θέλεις είμαι ο «εφευρέτης» σχετικών θεσμών … .
Θεσμούς πραγματικά δημοκρατικού κοινωνισμού χρειαζόμαστε και αυτούς ποτέ δεν πρόκειται να μας τους παράσχει από μόνο του, το αστικό ολιγαρχικό κράτος (ο νόμος για τις ενώσεις καταναλώτων περιχαρακώνει τις δράσεις και δυνατότητές τους).
Πρέπει να αγωνιστούμε … .
Θα σταματήσω σύντροφε εδώ … και δεν θα γράψω και άλλα.
Θα σε καλέσω να μπεις στο http://newinka.wordpress.com/2008/06/30/%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b5%cf%82-%e2%80%93-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb/
και να δηλώσεις συμμετοχή, εκεί θα γνωριστούμε, θα συζητήσουμε και θα προσφέρουμε ουσιαστικά στην διαμόρφωση κοινωνικών κινημάτων
Εχω κάνει και εγώ λόγο για την οικονομία της κοινωνίας, εάν θέλεις έχω θέσει και συγκεκριμένες λειτουργικές προτάσεις.
Λες : "Η βάση του αρχικού μου άρθρου ήταν το καταναλωτικό κίνημα και η απάντησή μου είχε σκοπό να εξηγήσει ότι είναι λάθος να παραμένουμε στη λογική ότι το κράτος θα κάνει ετούτο ή εκείνο."
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές (άλλωστε μετέχω ενεργά στο "καταναλωτικό κίνημα"), όμως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κράτος ως μία ετερότητα, Το "κράτος" δεν είναι "αυτοί", το κράτος είναι η κοινωνία (κλασσικός και εάν θέλεις αδιαμφισβήτητος είναι ο ορισμός) και την βούλησή της πρέπει να εκφράζει. Αρα: το κράτος είμαστε εμείς και δεν θα επιτρέψουμε σε καμμία άλλη συνιστώσα να το ορίζει και επηρεάζει δυσανάλογα ως προς την αριθμητική της δύναμη (Δημοκρατία).
Ακολουθεί μια καλή σου ανάλυση, αλλά ξεχνάς πως αναφέρεσαι όχι στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, αλλά στο κράτος που εκφράζει νομενκλατούρες και συμφέροντα λίγων (εκεί διέλαθε και η "σοσιαλδημοκρατία" για να απαξιωθεί).
Εκεί που και πάλι θα διαφωνίσω είναι σε αυτό που ορίζεις και δεν αιτιολογείς. Μιλάς για πλήρη αποτυχία του συστήματος ελέγχου των τιμών, χωρίς να προσφέρεις στον διάλογο τα ελάχιστα στοιχεία, την ελάχιστη αιτιολογία. Δεν θα το δεχόμουν, ακόμα και εάν συμφωνούσα. Δεν είναι έτσι ... διότι το στην περίπτωση του καθορισμού του ορίου κέρδους, το κράτος (ακόμα και εάν εκφράζει συμφέροντα ολιγαρχιών) αναγκάζεται να θεσπίσει δια νόμου κάτι ως όριο. Ετσι λύνονται τα χέρια της κοινωνίας για να ελέγξει μέσα και από το καταναλωτικό κίνημα, να παρέμβει. Στο κράτος της ασυδοσίας της αγοράς και του κέρδους, απουσιάζει ο μηχανισμός αυτός. Η αγορά που εξαρτάται από ολιγαρχίες "αυτορυθμίζεται" και είναι γνωστό ότι η "αγορά" δεν έχει ως πρώτο στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αλλά το οικονομικό κέρδος. Επομένως στην περίπτωση του καθορισμού του ορίου κέρδους έχουμε ένα μηχανισμό που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για να δράσουμε ως κοινωνίες και κινήματα, ενώ στην 2η περίπτωση δεν έχουμε τίποτα και κανένα νομικό βοήθημα παρέμβασης και υλοποίησης της δράσης μας.
Οι προτάσεις των ενώσεων καταναλωτών δεν είναι πανάκεια, είναι όμως ένα 1ο βήμα για να επαναφέρουμε την κοινωνική παρέμβαση και έλεγχο ως συνείδηση και δυνατότητα του πολίτη.
Ακόμα και εάν οι γραφειοκρατικές δομές αποτυγχάνουν στους ελέγχους (εκούσια ή ακούσια) , η κοινωνία των πολιτών θα έχει ένα όπλο, ένα τρόπο για να επανέλθει στην δυνατότητα ελέγχου της οικονομίας, ένα εργαλείο για να δράσει η ίδια πλέον. Σήμερα φίλε Gretsi δεν έχει τίποτα … .
Οσο και να ασκούμε κριτική στο προηγούμενο σύστημα κρατικής παρέμβασης, υφίστατο ως σύστημα παρέμβασης … ακόμα και οι τιμές π.χ. του πετρελαίου θα είχαν ελεγχθεί διακρατικά και δεν θα ήταν ανεξέλεγκτο χρηματιστηριακό είδος.
Οι ηλίθιοι «τεχνοκράτες» του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να αυξήσουν τις ονομαστικές αξίες των αγαθών για να μειώσουν το τεράστιο χάσμα μεταξύ προσδοκιών τραπεζών – χρηματιστηρίων και πραγματικής παραγωγής.
Λογιστικές εγγραφές κάνουν εις βάρος των κοινωνιών των ανθρώπων.
Μας κλέβουν, χωρίς να έχουμε δυνατότητα παρέμβασης.
Ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει απαραίτητα να θίξω είναι αυτό του «κρατισμού» . Μιλάει ακόμα το ΠΑΣΟΚ για δημόσιο έλεγχο και εννοεί ιδιωτικού τύπου έλεγχο, όπου και πάλι η κοινωνία είναι απούσα.
Ως ιδιώτης, ως αφεντικό ο υπουργός αποφάσιζε.
Αυτό δεν ήταν μοντέλο κοινωνισμού, αλλά μοντέλο επιλογής αυτοκράτορα – μάνατζερ κατά τα δεδομένα της ιδιωτικής οικονομίας.
Εχω γράψει και προτείνει πολλά, για ένα νέο μοντέλο κοινωνικής δημοκρατικής διακυβέρνησης. Ένα πραγματικά δημοκρατικό κοινωνικό μοντέλο, όπου η κοινωνία ασκεί την διαχείριση και τον έλεγχο. Εάν θέλεις είμαι ο «εφευρέτης» σχετικών θεσμών … .
Θεσμούς πραγματικά δημοκρατικού κοινωνισμού χρειαζόμαστε και αυτούς ποτέ δεν πρόκειται να μας τους παράσχει από μόνο του, το αστικό ολιγαρχικό κράτος (ο νόμος για τις ενώσεις καταναλώτων περιχαρακώνει τις δράσεις και δυνατότητές τους).
Πρέπει να αγωνιστούμε … .
Θα σταματήσω σύντροφε εδώ … και δεν θα γράψω και άλλα.
Θα σε καλέσω να μπεις στο http://newinka.wordpress.com/2008/06/30/%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b5%cf%82-%e2%80%93-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb/
και να δηλώσεις συμμετοχή, εκεί θα γνωριστούμε, θα συζητήσουμε και θα προσφέρουμε ουσιαστικά στην διαμόρφωση κοινωνικών κινημάτων
DimKaramitsas- Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008 -
Απ: Η ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
Gretsi 16/7/2008, 09:01
Μιας και το άρθρο το άνοιξα εγώ, ας το κλείσω κι όλας εκτός αν κάποιος άλλος φίλος θέλει να παρέμβει, πράγμα πολύ απαραίτητο αφού τέθηκε η ουσία των προβλημάτων.
Ας θέσω λοιπόν τα ερωτήματα που προκύπτουν:
1.-«…το κράτος είμαστε εμείς…»;
2.-Το κράτος στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, έχει … ανοσία στις νομενκλατούρες;
3.-Δεν είναι δεδομένη η χρεοκοπία του αγορανομικού ελέγχου ; Η αποτυχία μιας πολιτικής στην πράξη, χρειάζεται αποδεικτικά στοιχεία;
4.-Αγορανομία ή ανεξέλεγκτη αγορά, δεν υπάρχει μέση οδός;
5.-Σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, τι είναι αποτελεσματικότερο στον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου: Μια αυστηρή διοικητική ρύθμιση ή ένα πετυχημένο μποϋκοτάζ;
Τελικά το καταναλωτικό κίνημα θα αμφισβητήσει το νεοπλουτίστικο καταναλωτικό πρότυπο «καταναλώνω άρα υπάρχω», όπως έκανε προηγούμενα το οικολογικό κίνημα στην υπερεκμετάλλευση των πρώτων υλών, ή απλά θα κάνει αντιπολίτευση ζητώντας βολονταριστικά από το κράτος της εποχής των μονοπωλίων να κάνει αυτά που δε μπόρεσε ούτε την εποχή του πλήρους ανταγωνισμού, των πρώτων ετών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης;
Ας θέσω λοιπόν τα ερωτήματα που προκύπτουν:
1.-«…το κράτος είμαστε εμείς…»;
2.-Το κράτος στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, έχει … ανοσία στις νομενκλατούρες;
3.-Δεν είναι δεδομένη η χρεοκοπία του αγορανομικού ελέγχου ; Η αποτυχία μιας πολιτικής στην πράξη, χρειάζεται αποδεικτικά στοιχεία;
4.-Αγορανομία ή ανεξέλεγκτη αγορά, δεν υπάρχει μέση οδός;
5.-Σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, τι είναι αποτελεσματικότερο στον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου: Μια αυστηρή διοικητική ρύθμιση ή ένα πετυχημένο μποϋκοτάζ;
Τελικά το καταναλωτικό κίνημα θα αμφισβητήσει το νεοπλουτίστικο καταναλωτικό πρότυπο «καταναλώνω άρα υπάρχω», όπως έκανε προηγούμενα το οικολογικό κίνημα στην υπερεκμετάλλευση των πρώτων υλών, ή απλά θα κάνει αντιπολίτευση ζητώντας βολονταριστικά από το κράτος της εποχής των μονοπωλίων να κάνει αυτά που δε μπόρεσε ούτε την εποχή του πλήρους ανταγωνισμού, των πρώτων ετών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης;
Gretsi- Αριθμός μηνυμάτων : 50
Registration date : 23/01/2008 -
Απ: Η ακρίβεια σε τρία επίπεδα.
DimKaramitsas 20/7/2008, 14:18
Να δούμε τα ερωτήματα;
1.-«…το κράτος είμαστε εμείς…»; Θεωρητικά ναι, στην πραγματικότητα όχι. Η εξουσία στον λαό, θα απαντούσα ...
2.-Το κράτος στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, έχει … ανοσία στις νομενκλατούρες; Εξαρτάται από το πιό είναι το μοντέλο ... στο "δικό μου" κράτος της Δημοκρατίας: όχι.
3.-Δεν είναι δεδομένη η χρεοκοπία του αγορανομικού ελέγχου ; Η αποτυχία μιας πολιτικής στην πράξη, χρειάζεται αποδεικτικά στοιχεία;
Κάθε άποψη χρειάζεται αιτιολογία και απόδειξη ... . Πρώτα από όλα υπήρξε πολλή μαύρη προπαγάνδα για να εγκαθιδρυθεί το καθεστώς της ασυδοσίας της αγοράς σε αντικατάσταση του κρατικού παρεμβατισμού. Εάν το κράτος είμαστε εμείς ή πρέπει να γίνουμε εμείς πρέπει η κοινωνίά να ελέγχει τα πάντα και να αποφασίζει για αυτά. Η δυνατότητα καθορισμού και παρέμβασης είναι αναγκαία για μια δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.
4.-Αγορανομία ή ανεξέλεγκτη αγορά, δεν υπάρχει μέση οδός; Δεν χρειαζόμαστε μέσες οδούς. Χραιζόμαστε νέους θεσμούς, όπως π.χ. μία πολυμελή δημοκρατικά εκλεγμένη από το λαό επιτροπή που θα καθορίζει και θα ελέγχει. Προσωπικά δεν συμβιβάζομαι με το τέρας του καννιβαλισμού - καπιταλισμού.
5.-Σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, τι είναι αποτελεσματικότερο στον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου: Μια αυστηρή διοικητική ρύθμιση ή ένα πετυχημένο μποϋκοτάζ;
Ολα μπορούν να αποβούν πετυχημένα ... το θέμα πετρέλαιο θα έπρεπε να αφορά τα κράτη και όχι τα χρηματιστήρια ...
Τελικά το καταναλωτικό κίνημα θα αμφισβητήσει το νεοπλουτίστικο καταναλωτικό πρότυπο «καταναλώνω άρα υπάρχω», όπως έκανε προηγούμενα το οικολογικό κίνημα στην υπερεκμετάλλευση των πρώτων υλών, ή απλά θα κάνει αντιπολίτευση ζητώντας βολονταριστικά από το κράτος της εποχής των μονοπωλίων να κάνει αυτά που δε μπόρεσε ούτε την εποχή του πλήρους ανταγωνισμού, των πρώτων ετών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης;
Θα σε παραπέμψω στο http://dialogoskoinonia.wordpress.com/2007/11/17/%ce%a4%ce%9f-%ce%9a%ce%91%ce%a4%ce%91%ce%9d%ce%91%ce%9b%ce%a9%ce%a4%ce%99%ce%9a%ce%9f-%ce%9a%ce%99%ce%9d%ce%97%ce%9c%ce%91-%ce%95%ce%9d%ce%91-%ce%96%ce%97%ce%a4%ce%9f%ce%a5%ce%9c%ce%95%ce%9d/ για να βρεις απαντήσεις.
Συνεχιζουμε σύντροφε, ασυμβίβαστα και κοινωνικά.
1.-«…το κράτος είμαστε εμείς…»; Θεωρητικά ναι, στην πραγματικότητα όχι. Η εξουσία στον λαό, θα απαντούσα ...
2.-Το κράτος στο δικό μας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μοντέλο, έχει … ανοσία στις νομενκλατούρες; Εξαρτάται από το πιό είναι το μοντέλο ... στο "δικό μου" κράτος της Δημοκρατίας: όχι.
3.-Δεν είναι δεδομένη η χρεοκοπία του αγορανομικού ελέγχου ; Η αποτυχία μιας πολιτικής στην πράξη, χρειάζεται αποδεικτικά στοιχεία;
Κάθε άποψη χρειάζεται αιτιολογία και απόδειξη ... . Πρώτα από όλα υπήρξε πολλή μαύρη προπαγάνδα για να εγκαθιδρυθεί το καθεστώς της ασυδοσίας της αγοράς σε αντικατάσταση του κρατικού παρεμβατισμού. Εάν το κράτος είμαστε εμείς ή πρέπει να γίνουμε εμείς πρέπει η κοινωνίά να ελέγχει τα πάντα και να αποφασίζει για αυτά. Η δυνατότητα καθορισμού και παρέμβασης είναι αναγκαία για μια δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.
4.-Αγορανομία ή ανεξέλεγκτη αγορά, δεν υπάρχει μέση οδός; Δεν χρειαζόμαστε μέσες οδούς. Χραιζόμαστε νέους θεσμούς, όπως π.χ. μία πολυμελή δημοκρατικά εκλεγμένη από το λαό επιτροπή που θα καθορίζει και θα ελέγχει. Προσωπικά δεν συμβιβάζομαι με το τέρας του καννιβαλισμού - καπιταλισμού.
5.-Σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, τι είναι αποτελεσματικότερο στον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου: Μια αυστηρή διοικητική ρύθμιση ή ένα πετυχημένο μποϋκοτάζ;
Ολα μπορούν να αποβούν πετυχημένα ... το θέμα πετρέλαιο θα έπρεπε να αφορά τα κράτη και όχι τα χρηματιστήρια ...
Τελικά το καταναλωτικό κίνημα θα αμφισβητήσει το νεοπλουτίστικο καταναλωτικό πρότυπο «καταναλώνω άρα υπάρχω», όπως έκανε προηγούμενα το οικολογικό κίνημα στην υπερεκμετάλλευση των πρώτων υλών, ή απλά θα κάνει αντιπολίτευση ζητώντας βολονταριστικά από το κράτος της εποχής των μονοπωλίων να κάνει αυτά που δε μπόρεσε ούτε την εποχή του πλήρους ανταγωνισμού, των πρώτων ετών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης;
Θα σε παραπέμψω στο http://dialogoskoinonia.wordpress.com/2007/11/17/%ce%a4%ce%9f-%ce%9a%ce%91%ce%a4%ce%91%ce%9d%ce%91%ce%9b%ce%a9%ce%a4%ce%99%ce%9a%ce%9f-%ce%9a%ce%99%ce%9d%ce%97%ce%9c%ce%91-%ce%95%ce%9d%ce%91-%ce%96%ce%97%ce%a4%ce%9f%ce%a5%ce%9c%ce%95%ce%9d/ για να βρεις απαντήσεις.
Συνεχιζουμε σύντροφε, ασυμβίβαστα και κοινωνικά.
DimKaramitsas- Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008 -
Παρόμοια θέματαΣελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης