Οι σεισμοπαθείς και ο… απαθής.

Άρθρο του Νίκου Κακαουνάκη στην εφημερίδα “Στο καρφί” Σάββατο 14 Ιουνίου 2008


Σε έναν τομέα ο Κώστας Καραμανλής δικαιολογεί τον τίτλο του καταλληλότερου: στη διαχείριση της ψευδεπίγραφης εικόνας, που έχουν φιλοτεχνήσει για λογαριασμό του οι επικοινωνιολόγοι. Ουσιαστικά είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει όταν δεν αναπαύεται στη Ραφήνα απολαμβάνοντας την καλή παρέα και ταινίες γουέστερν στο DVD του. Γι’ αυτή την εικόνα πάσχισαν και πασχίζουν οι στενοί συνεργάτες του, παρουσιάζοντάς τον σαν στιβαρό πολιτικό ηγέτη, που δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος, αλλά που ταυτόχρονα είναι στοργικός οικογενειάρχης και άνθρωπος που συμπάσχει με τους δυστυχούντες.



Η καλύτερη «παράσταση» δημοσίων σχέσεων στήνεται με την ευκαιρία φυσικών καταστροφών. Η λέξη «ευκαιρία» πιθανόν να σοκάρει, αλλά αποδίδει την ουσία του επικοινωνιακού σχεδιασμού. Σ’ αυτό τον τομέα η καραμανλική προπαγάνδα έχει επενδύσει «όλα τα λεφτά» από την ανέμελη εποχή της αντιπολίτευσης. Οι επικοινωνιολόγοι είχαν οργανώσει ουκ ολίγες περιοδείες και επί τόπου επισκέψεις σε περιοχές που είχαν πληγεί από πυρκαγιές, σεισμούς ή ακραία καιρικά φαινόμενα. Όλοι θυμόμαστε τον τότε Καραμανλή με σκαρπινάκι στα χιόνια της εθνικής οδού και με κάζουαλ εμφάνιση στις πλημμύρες. Το μήνυμα ήταν σαφές: ο μέλλων πρωθυπουργός βρίσκεται στο πλευρό των πασχόντων για να δείξει τη συμπαράστασή του και με την ευκαιρία (σ.σ. να πώς η λέξη δικαιώνεται) να εξαπολύσει έναν φιλιππικό για την ανάλγητη κυβέρνηση, το ανίκανο κράτος και την αργοκίνητη κρατική μηχανή.



Η τακτική που ακολούθησε όταν έγινε πρωθυπουργός, άλλαξε αισθητά. Η πρωθυπουργική του θητεία άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Στα γήπεδα της Πορτογαλίας πανηγύριζε εκστασιασμένος για τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και στα στάδια της Αθήνας χειροκροτούσε πανευτυχής τις επιτυχίες των Ελλήνων ολυμπιονικών. Λίγοι πρόσεξαν την ειρωνεία της τύχης: ο κ. Καραμανλής απολάμβανε εκείνα που λίγους μόλις μήνες νωρίτερα κατηγορούσε ή απαξίωνε.



Αλλά τα καλά δεν διαρκούν για πάντα. Αμέσως μετά άρχισαν τα προβλήματα. Δυστυχήματα όπως του Σινούκ, τραγωδίες όπως εκείνη στο Γραμματικό, φυσικές καταστροφές στην περιφέρεια, η γρίπη των πτηνών, χιονοθύελλες που νέκρωσαν την Αθήνα. Ο πρωθυπουργός προτίμησε να κρατηθεί μακριά, στο απυρόβλητο. Άφησε τους υπουργούς του να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να αγωνίζονται να πείσουν την κοινή γνώμη για την «άμεση κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού» στον τομέα ευθύνης τους.



Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάνουμε στις περυσινές πρωτοφανείς σε έκταση και καταστροφικά αποτελέσματα πυρκαγιές που κατέκαψαν τη μισή Πελοπόννησο κι απείλησαν τον ιερό χώρο της Ολυμπίας. Οι επικοινωνιολόγοι έκριναν ότι ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να μείνει κλεισμένος στο καβούκι του. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι πλησίαζαν εκλογές και χρειαζόταν μια ανανέωση του συμπονετικού του προφίλ.



Όπως όλοι θυμούνται, στήθηκε μια καλά οργανωμένη θεατρική παράσταση. Το πρώτο μέρος παίχτηκε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όπου ο κ. Καραμανλής εμφανίστηκε βαρύς κι ασήκωτος, ντυμένος μέσα στο κατακαλόκαιρο με ένα στρατιωτικό μπουφάν – εικόνα που παρέπεμπε ευθέως στον Τζορτζ Μπους την ημέρα που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι.



Η δεύτερη και κρισιμότερη πράξη παίχτηκε στα καμένα, όπου ο κ. Καραμανλής υποδύθηκε τον συντετριμμένο και, κατά τις παραδόσεις του τόπου, προήδρευσε σε σύσκεψη αρμοδίων παραγόντων δίνοντας οδηγίες και εντολές – που μάλλον δεν ήταν σωτήριες, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι οι πυρκαγιές εξακολούθησαν να αποτεφρώνουν τεράστιες εκτάσεις και να απανθρακώνουν ανθρώπους και ζώα. Η τρίτη πράξη ήταν η κορύφωση: οι αποφάσεις για τα μέτρα υπέρ των πληγέντων, που περιλάμβαναν τα περιβόητα τριχίλιαρα εισπρακτέα αμέσως, μεγαλεπήβολα σχέδια που έμειναν στα χαρτιά και γενναιόδωρες υποσχέσεις που ακόμη δεν έχουν εκπληρωθεί. Τέτοιες παραστάσεις δεν κόβουν εισιτήρια, αλλά εξασφάλισαν την εκλογική νίκη της Ν.Δ.



Κι ερχόμαστε στο παρόν. Ο κ. Καραμανλής έχει αποφασίσει να παρακολουθήσει τον εναρκτήριο αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στο Euro 2008. Πρόκειται για ειλικρινή επιθυμία του κι όχι για έναν ακόμη ρόλο: είναι γνωστός ποδοσφαιρόφιλος. Είναι όμως και «σιγουρατζής». Επειδή δεν πιστεύει πως το θαύμα της Λισαβόνας θα επαναληφθεί, επιλέγει τον πρώτο αγώνα – κι αν η ομάδα προχωρήσει, βλέπουμε. Αλλά ενώ βρίσκεται στην Αυστρία με την ευτελή πρόφαση της συνάντησης με τον ομόλογό του, ξυπνάει ο Εγκέλαδος.



Να η ευκαιρία για μια ακόμη επίδειξη ευαισθησίας. Επιστρέφει εσπευσμένα για να δείξει το ενδιαφέρον του, προεδρεύει σε μια σύσκεψη που αποφασίζει με καρμπόν τα μέτρα που είχαν ανακοινωθεί για τους πυρόπληκτους, κι εκφράζει τη θλίψη του για τους σεισμόπληκτους. Αλλά όλα αυτά από την ασφάλεια του Μεγάρου Μαξίμου. Ούτε σκέψη για περιοδεία στις πληγείσες περιοχές και για επί τόπου επίσκεψη στους καταυλισμούς των αστέγων. Από μακριά κι αγαπημένοι. Σιγά μη ρισκάριζε να ακούσει εκ του φυσικού τα παράπονα και ν’ αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την οργή εκείνων που είχε εμπαίξει ένα χρόνο νωρίτερα. Ας τα βγάλουν πέρα οι εκπρόσωποι του κρατικού μηχανισμού, που για μία ακόμη φορά… κινήθηκε αστραπιαία, κατά τις επίσημες ανακοινώσεις.



Το συμπέρασμα είναι ότι τώρα οι σεισμοπαθείς, όπως νωρίτερα οι πυροπαθείς, κατάλαβαν ότι πίσω από το προσωπείο του ψυχοπονιάρη κρύβεται ένας πρωθυπουργός που ακόμη και στις τραγωδίες παραμένει… απαθής.