Ημέρα της Επανάστασης

Όρνιο περιμένει να πεθάνει το παιδί που καταρρέει στην
Αφρική.





Κατά την διάρκεια του λοιμού στο Σουδάν το 1993, ο Kevin
Carter (φωτογράφος) έβγαλε αυτή την φωτογραφία, ενός κοριτσιού που είχε
καταρεύσει πηγαίνοντας σε ένα καταυλισμό σίτισης τον Ενωμένων Εθνών που ήταν
ένα χιλιόμετρο μακριά και ένος γύπα που πέριμενε να πεθάνει το κορίτσι για να το
φάει. Ο Carter περίμενε για 20 λεπτά το πουλί να ανοίξει τα φτερά του, αλλά
αυτό δεν το έκανε. Τελικά έβγαλε την φωτογραφία, έδιωξε το όρνιο και έφυγε
χωρίς να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Τον Μάιο του 1994 κέρδισε το Pulitzer για
αυτή τη φωτογραφία και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου αυτοκτόνησε δένοντας με
ταινία την άκρη ενός σωλήνα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και βάζοντας την
άλλη άκρη από το παράθυρο του συνοδηγού.





Το δίδαγμα είναι ότι δεν φτάνει να διώχνεις το «όρνιο»,
πρέπει να βοηθάς και το κατατρεγμένο.





Αλλιώς την συνείδηση και την ψυχή σου δεν την σώζει κανένα
«βραβείο» στο κόσμο.





“Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά θα το πω: ο πραγματικός
επαναστάτης παροτρύνεται από αισθήματα αγάπης”, όπως είχε πει αυτός που δεν
δεχότανε καμιά ιθαγένεια άλλη εκτός απο αυτή του Ανθρώπου- Guevara Ernesto.





Μην ξεχνάτε την αγάπη για τον συνάνθρωπο, αν θέλετε να είναι
αληθινή η επανάσταση.





Tα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τη
ζωή και τις ιδέες του Che Guevara. Aυτό το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Τσέ
εμφανίζεται σε μια περίοδο, όπου οι αριστεροί και μη, προσπαθούν να κατανοήσουν
τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και τα αποτελέσματά της σε
όλους τους τομείς. Oι περιπτώσεις της σύμπλευσης της κριτικής θεωρίας με το
μεταμοντερνισμό έχουν δείξει ότι το μεταμοντέρνο δεν μπορεί να γονιμοποιήσει
την επικριτική σκέψη και ορθή πράξη, ώστε αυτή να αποκρούσει αποτελεσματικά τη
διάλυση των δημόσιων αγαθών από το νεοφιλελευθερισμό. Aυτό υποστηρίζει ότι η
σύνδεση της κριτικής θεωρίας με τον ιστορικό υλισμό και την επαναστατική
πολιτική δράση, που θα διαφοροποιείται από το ρεβιζιονισμό του «αριστερού»
μεταμοντερνισμού, είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την αντιμετώπιση των
επιπτώσεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Oι πολιτικοί πρέπει να
ενθαρρυνθούν ώστε να κινηθούν πέρα από τη λογική των «μεταρρυθμίσεων», στην
κατεύθυνση μιας νέας επαναστατικής πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο τον
Άνθρωπο. Παραδείγματα μιας τέτοιας κατεύθυνσης μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή
και τη διαλεκτική σκέψη του Che Guevara.





Γιατί ο Τσέ; Γιατί τώρα;





Για εκείνους που παρακολουθούν τα παγκόσμια γεγονότα και
γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στις πόλεις και τα χωριά του κόσμου,
είναι προφανές ότι η «δημοκρατία» έχει γίνει όρος κενός περιεχομένου. Έχει
μεταμορφωθεί σε κάτι αντίθετο με τις αρχές της. Oι πολίτες έχουν γίνει
υποτακτικοί στους μηχανισμούς της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατανάλωσης,
που τους εξουσιάζουν προκαλώντας τους «κοινωνική αμνησία». Tην ίδια στιγμή, ο
μονοπωλιακός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση την οποία προσπαθεί να υπερβεί,
μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία-πάγωμα των μισθών, ακρίβεια, συνδεδεμένες με
υπερδανεισμός των νοικοκυριών στις τράπεζες. Oι Che (ασυμβίβαστοι) είναι
αναγκαίοι σε αυτή τη συγκυρία περισσότερο από ποτέ. Δε χρειάζεται να αναλύσει
κάποιος το πολιτικό τοπίο με κοινωνιολογικούς όρους ή με το εκπαιδευμένο μάτι
του ακαδημαϊκού, για να καταλάβει ότι η καταπίεση όχι μόνο δεν έχει συντριβεί
από την καπιταλιστική δημοκρατία, αλλά γίνεται όλο και μεγαλύτερη, εμφανίζεται
σε νέες μορφές, χρησιμοποιεί νέα μέσα, όπως η νέα τεχνολογία των media, η
ιδεολογική επίθεση στα συνδικάτα και το κράτος πρόνοιας, η επίθεση σε κάθε
μορφής αντίστασης και ελεύθερης έκφρασης (π.χ. στα μπλογκς), η ξενοφοβία και η
διαρκώς επεκτεινόμενη «βιομηχανία των φυλακών», η ανεργία και η νοοτροπία «Για
όλα φταίνε οι μετανάστες», που θέλουν να διαδίδουν διάφορα βολεμένα
«παπαγαλάκια».





Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κάποιος προς
τα πού πηγαίνει η κατάσταση. H πλεονεξία των εταιριών, η δίψα τους για κέρδος,
έχει μεγαλώσει το χάσμα πλουσίων και φτωχών. Oι 300 μεγαλύτερες εταιρίες
κατέχουν το 70 % του συνόλου των επενδύσεων διεθνώς.





Τώρα πιο πολύ από ποτέ, σε αυτό το καθεστώς «κοινωνικής
σκιζοφρένειας», όταν ο κάθε «πολιτικάντης» που κρατάει μια «ακαδημαϊκή» και
«φιλοσοφική» ρητορεία, με σκοπό να δικαιολογήσει «πολιτικά» τα κοινωνικά
προβλήματα και να ενισχύσει την κοινωνική αμνησία του πλήθους, η να αναδειχτεί
προσωπικά σε έναν κόσμο που οι αληθινές αξίες είναι στο περιθώριο (η προσπαθούν
να τις έχουν στο περιθώριο), Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, έχουμε ανάγκη το Όραμα.





Έχουμε ανάγκη τις ιδέες του Τσε (ψιτ… Το όνομα που είχε
διαλέξει γιατί ένιωσε ένας από τους πολλούς), την ασυμβιβατικότητα του τόσο σε
έναν σκληρό καπιταλισμό, όσο και στον ψεύτικο «κομμουνισμό» (το 1967 ο Τσε
αποκάλεσε τα κομμουνιστικά τότε κράτη-Ε.ΣΣ.Δ. κ.λ.π. “σιωπηρούς συνένοχους του
ιμπεριαλισμού”, η αλλιώς το δεκανίκι της δεξιάς, όπως αποδείχτηκε τώρα), έχουμε
ανάγκη το Όραμα της αληθινής Επανάστασης, μέσα από τον ανθρωπισμό. Τώρα, που
αισθανόμαστε απομονωμένοι σε ένα πλήθος που συμβιβάζεται η αδιαφορεί,
περιμένοντας λύσεις από Ένα πρόσωπο με μαγικό ραβδί, τώρα, βαθιά μέσα μας,
καταλαβαίνουμε ότι το Όραμα του επαναστάτη που δεν έσκυψε ποτέ κεφάλι, δεν
συμβιβάστηκε ούτε μια στιγμή και δεν πρόδωσε ποτέ τους ανθρώπους, αυτό το Όραμα
ζει βαθιά μέσα μας. Και όπως είπε και ο Τσε στον δολοφόνο του «Σκότωσε με,
δειλέ, αυτό που θα σκοτώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος».





Το Όραμα του, αυτό το «Θέλω να αλλάξω τον κόσμο», που έμεινε
σαν φωτιά στα μάτια του και μετά θάνατο, είναι η ανάγκη για να κάνουμε πράξη
και όχι να μείνει θεωρία, την διαδικασία του εξανθρωπισμού σε όλα τα μήκη και
τα πλάτη της γης. Η Αλλαγή πρέπει να γίνει από μας, από μέσα μας και από τους
διπλανούς. Αυτή είναι η απάντηση στην ασυδοσία και στην αδιαφορία. Γιατί οι
νέοι άνθρωποι που αναζητούν ένα «νέο ανθρωπισμό» για να ξεφύγουν από την
απομόνωση, το συναισθηματικό κενό, την απουσία νοήματος ζωής, που δεν
ικανοποιούνται από τα «σκουπίδια» του καταναλωτισμού, μπορούν να δουν στη ζωή
και το έργο του Τσέ, παραδείγματα αυτού του «νέου ανθρωπισμού».





"Αγωνιστείτε, οργανωθείτε, ξεσηκωθείτε". Σήμερα,
πιο πολύ από ποτέ. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.





Και κλείνω με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη για την
ειρήνη και το ανθρώπινο δίκαιο «Γίνε εσύ η Αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο».-
Μαχάτμα Γκάντι.

Η εργατική πρωτομαγιά και η Ιστορία της μας δείχνουν ένα απλό δεδομένο (σχεδόν αυτονόητο) που βρίσκεται πάνω από την φιλολογική συζήτηση για το Κράτος τον Κευνσιανιμό την Αριστερά και τον ρόλο της. Για την ακρίβεια επισκιάζει όλη αυτή την κουβέντα.

Σε ένα τοπίο που
κυριαρχεί ο οικονομικός φιλελευθερισμός δημιουργώντας μια πλατφόρμα
πάνω στην οποία στήθηκε όλη η ανάπτυξη και ο δυτικός πολιτισμός…

η όποια ανατροπή χρειάζεται να γίνει θα γίνει με την βία ή με το Κράτος

Πράγματι παρατηρώντας
τον Χάρτη και αναζητώντας τις διαφορές ανάμεσα στην χώρες, μπορούμε
εύκολα να αντιληφθούμε ότι, οι διαφορές αυτές οφείλονται στο πόσο οι
χώρες και οι κάτοικοι τους έχουν ασπαστεί και λειτουργούν σε συνθήκες
καπιταλισμού.

Αυτό κάνει την
εξελίξη του πολιτισμού μας, μια γραμμική πορεία από την πρωτόγονη
τροφο-συλλεκτική κοινωνία μέχρι ένα μακρινό, μελλοντικό ακόμα, άτεγκτο,
και μοναχικό, ατομικό καπιταλισμό.

Στην πορεία αυτή η αριστερά πάντα δημιουργούσε αναχώματα με σκοπό να καταστρέψει ή να σταματήσει την επέλαση του καπιταλιστικού συστήματος.

Παρόλα αυτά ο καπιταλισμός μπορεί να καθυστερεί λίγο αλλά τελικά προχωρεί, και η καθυστέρηση αυτή στρέφεται σε βάρος των πολιτών.

Σε αυτό το πλαίσιο ο ρόλος της Αριστεράς που κυβέρνά -της αστικής αριστεράς - είναι η κοινωνική συνοχή και η εξ αυτού συνολική πρόοδος μια χώρας μια κοινωνίας.

Ρόλος ξεκάθαρος και προκαθορισμένος από την Ιστορία αυτής της “αστικής αριστεράς”!

Η όποια ανακατανομή -μέλει ή επιβάλλεται να γίνει- έχει μόνο δυο τρόπους για να γίνει…

Ο ένας είναι το κράτος και ο άλλος είναι η βία.




Καθώς οι
κοινωνικοποίηση των κερδών από την ελεύθερη ροή κεφαλαίων εμπορευμάτων
και από την δημιουργία νέων ανοικτών αγορών, δεν προχωρά στον
νεοφιλελευθερισμό, γιατί δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος και δεν
προβλέπεται απο τους θεωρητικούς του να υπαρχει κοινωνικοποίηση κερδών, θα αυξάνει η ένταση και θα αναβαθμίζεται ο ρόλος του κράτους ως εργαλείο ανακατανομής ή αναδιανομής εισοδημάτων.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Agapi συμφωνώ και εγώ με το κείμενό σου και την ενότητα που άνοιξες. Και θέλω να τονίσω όμως περισσότερο ότι η αριστερά όπως την ξέρουμε από τα μέσα του 19ου αιώνα παραδοσιακά είναι σε λάθος δρόμο και αποτελεσματικότατα κατάφερε να εξουδετερώσει κάθε επανάσταση όπως την επανάσταση του Τσε Γκεβάρα. Αυτό άλλωστε ανάγκασε ανθρώπους σαν τον Καστοριάδη, απλά να επισημαίνουν ότι είτε η ρεφορμιστική (σοσιαλδημοκρατία) είτε η "επαναστατική" αριστερά (π.χ Στάλιν) απλά βοήθησαν και στηρίζουν τον καπιταλισμό.
Η πρωτομαγιά και οι συγκεντρώσεις/αντιδράσεις με αφορμή την πρωτομαγιά μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν. Πως είναι δυνατόν σήμερα να εξαντλούνται οι συζητήσεις από τα συνδικάτα στη μείωση του ωραρίου εργασίας ή σε αύξηση των μισθών; Όταν αυτόματα, οι αυξήσεις στους μισθούς απλά θα χρησιμοποιηθούν από τον καθέναν μας για απόκτηση περισσοτέρων υλικών αγαθών και για αύξηση κατά συνέπεια του κέρδους του κεφαλαίου;
Η όλη Μαρξιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας μόνο γέλιο προκαλεί στους “καπιταλιστές” πια... σε σημείο που η κυβέρνηση Μπους έδωσε $1000 σε κάθε σπίτι bonus ως “βοήθεια” πρόσφατα...Και όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα $1000 θα “κατατεθούν” άμεσα στα καταστήματα και στο κεφάλαιο για αγορές. Τηλεοπτικές διαφημίσεις αλλά και φυλλάδια προσπαθούν απλά να δελεάσουν τους πολίτες τόσο ώστε να τους πείσουν ότι είναι η καλύτερη επιλογή για τα $1000 που μόλις πήραν....
Πως λοιπόν ο παροχημένος Μαρξιστής συνδικαλιστής θα με πείσει ότι πρέπει να βγω στους δρόμους για αυξήσεις όταν η ίδια η κυβέρνηση για να σώσει το σύστημα αν αυτό κινδυνεύσει (όπως έγινε φέτος στις ΗΠΑ) θα δώσει την αυταπάτη της βοήθειας που σκοπό έχει την διατήρηση του συστήματος;

Και επίσης ποιοί θα υπερασπιστούν τα δικαιώματα του εργάτη; Οι συνδικαλιστές οι οποίοι με την πρώτη ευκαιρία αποκτούν θέσεις και χρήμα; αυτοί που σε όλες τις εκφράσεις του δημόσιου βίου αποτελούν τα άτομα που έχουν ταυτιστεί με την έννοια της επιδίωξης αξιωμάτων και βολέματος;
Πραγματικά είναι ντροπή που τα συνδικάτα για παράδειγμα απλά δεν αυτοδιαλύονται για να δημιουργήσουν καινούργιες δομές...όπως είναι ντροπή που το ΚΚΕ ή οι “Μαρξιστές” χρησιμοποιούν συχνά για σημαία τον Τσε Γκεβάρα...

@Papaioannou
Το κράτος αγαπητέ δεν μπορεί να οδηγήσει σ΄αυτά που περιγράφεις. Προσπάθησε η Μαρξιστική "Δημοκρατία του προλεταριάτου" όσο πιο πολύ μπορούσε να αποδείξει την ανικανότητα του κράτους και τα κατάφερε...
Οι σοσιαλδημοκρατικές επίσης κυβερνήσεις απλά ρυθμίζουν ποιοί επιχειρηματίες και ποιό μέρος του κεφαλαίου θα ανθίσει κατά τη διακυβέρνησή τους... πως μπορεί το κράτος λοιπόν να φέρει επαναστατικές αλλαγές; Το δίλλημα κράτος-βία είναι ψεύτικο κατά τη γνώμη μου...ξεχνάς την παιδεία των πολιτών, την αυτο-οργάνωση, την αυτονομία της κοινωνίας...


@Gretsi
Διαφωνώ μόνο σ΄ένα από αυτά που γράφεις: Κατά τη γνώμη μου δεν μας λείπει η θεωρία που μπορεί να οδηγήσει στη "νίκη" αλλά η βούληση για την εφαρμογή της. Νομίζω ότι όλοι για παράδειγμα γνωρίζουμε ότι θα θέλαμε ισότητα των δύο φίλων ή ίσα δικαιώματα για ομάδες πληθυσμού που δεινοπαθούν κτλ... η θεωρία υπάρχει, αλλά και πάλι δε γίνεται πράξη. Γιατί είναι το ερώτημα; αλλά Και επίσης θα ήθελα να ρωτήσω-σημειώσω: Πως είναι δυνατό, ποιός θα έχει το θάρρος και το θράσσος ενδεχομένως, να πλησιάσει τους πολίτες της Ανατολικής Ευρώπης και όλα τα θύματα της πολιτικής της ΕΣΣΔ και να μιλήσει για αγώνα και επανάσταση εναντίον του καπιταλισμού; Ποιά είναι αυτά τα “οργανωμένα συνδικάτα” που θα τολμήσουν να μιλήσουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους και δε θα θεωρηθούν ότι απλά θέλουν να αναβιώσουν την μαύρη εποχή της κομμουνιστικής γραφειοκρατίας και εκμετάλευσης;

Πραγματικά θα συμφωνήσω μαζί σου όσο πιο πολύ μπορώ ότι χρειάζεται σχεδιασμός και μακροχρόνια προσπάθεια. Ο καπιταλισμός μόνο εάν συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι μπορούμε να ζήσουμε με περισσότερη αλλά και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ελευθερία και δημοκρατία θα νικηθεί...

Γι΄αυτό χρειάζεται η αυτο-οργάνωση των πολιτών...

Ναι το ζωντανέψαμε και αξίζει τον κόπο και ελπίζω να συμμετάσχουν και άλλοι στη συζήτηση...
Αγαπητέ Gretsi για να μην χαθούμε σε γενικότητες όπως επισημαίνεις, θα απαντήσω πολύ συγκεκριμένα στα θέματα που τοποθετείς ώστε να συνεχίσουμε τη συζήτηση.
Η αντι-οικονομίστικη χροιά σε όσα γράφω οφείλεται καθαρά νομίζω στην αντι-Μαρξιστική θέση που έχω. Από τη στιγμή που κάποιος είναι εναντίον του Μαρξισμού και του καπιταλισμού, ουσιαστικά υποστηρίζει ότι η οικονομία δεν είναι το πρωταρχικό στοιχείο με το οποίο θα πρέπει να ασχολείται μία κοινωνία ανθρώπων.
Η ανακατανομή του πλούτου πράγματι σήμερα δεν μπορεί να αποτελέσει όραμα για την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Για το ρόλο του κράτους όμως θα διαφωνήσω ριζικά μαζί σου. Το κράτος εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τους έχοντες. Κάνει “κοινωνική” πολιτική μόνο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα. Καθαρά γιατί ο καπιταλισμός εξαρτάται άμεσα από 2 πράγματα την αύξηση της παραγωγικότητας και την αύξηση-εξάπλωση των διαθέσιμων αγορών. Οπότε όταν δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης στην ουσία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βοηθάει σημαντικά το κεφάλαιο και να δίνει ψίχουλα σε εμάς τους εργαζόμενους. Και αυτό είναι φανερό είτε είσαι στις ΗΠΑ είτε είσαι στην Ελλάδα είτε στην Κίνα για παράδειγμα μια που πρόσφατα άνοιξαν εκεί οι αγορές για να “ανεβάσουν το επίπεδο του λαού”... τα μεγέθη μόνο αλλάζουν...
Οπότε στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, το κράτος επιστρατεύεται μόνο όταν πρέπει να συντηρήσει το σύστημα, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι οι σύγχρονοι κοινωνικοί αγώνες των συνδικάτων “δικαιώνονται¨.
Δεν είμαι εναντίον των διεκδικήσεων και των κοινωνικών αγώνων και των αυξήσεων, αλλά οι “νίκες” και “κεκτημένα” χωρίς παιδεία, μείωση του καταναλωτισμού και χωρίς αλλαγή των προτεραιοτήτων των ανθρώπων είναι χωρίς ουσία.
Ο καπιταλισμός εξουδετερώνεται μόνο με την μη συμμετοχή των ανθρώπων στον καταναλωτισμό, με την εκμετάλλευση του κεφαλαίου και με οικονομική διαχείριση που δεν προωθεί την ύλη και τον υλιστικό τρόπο ζωής.... πραγματικά μόνο εμείς είμαστε η Αλλαγή...

Και για να κάνω και λίγο κριτική: Μιλάνε για δύκολους καιρούς στις ΗΠΑ και το Σαββατοκύριακο δεν βρίσκεις θέση πάρκινγκ στα μεγάλα malls, μιλάνε για οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα και στις διακοπές για το Πάσχα η συντριπτική πλειοψηφία είχε πάει διακοπές, το καλοκαίρι πάλι θα γίνει το ίδιο...τα νυχτερινά κέντρα είναι γεμάτα... σε τι θα βοηθήσει το κοινωνικό κράτος να πέσει ο καπιταλισμός; θα δώσει αυξήσεις και θα ενισχύσει επομένως τα μπουζούκια ακόμα παραπάνω; ή θα κάνει όπως στις ΗΠΑ με έμμεσο τρόπο την ανακατανομή του πλούτου στις μεγάλες επιχειρήσεις με το να δώσει “βοηθήματα” στους μικρομεσαίους;
Ή μήπως το κοινωνικό κράτος θα βοηθήσει αυτούς που είναι στα όρια της φτώχειας; Αυτό αφενός το κάνουν όλες οι καπιταλιστικές κοινωνίες και σήμερα. Αφετέρου ποιά είναι η προοπτική που δίνει το κοινωνικό κράτος στα άτομα που θα ανεβάσει από το επίπεδο της φτώχειας; Θα τους κάνει ας πούμε εύπορους για να τα “καταθέτουν” και αυτοί με τη σειρά τους στις επιχειρήσεις και τα κέντρα διασκέδασης και να κερδίζουν οι επιχειρηματίες και πάλι και να συντηρεί και να ενισχύει τον κύκλο; Τι κάνουμε όλοι μας μόλις αποκτούμε χρήμα και δύναμη;
Γι΄αυτό πιστεύω ότι η λύση είναι η αυτο-οργάνωση και η παιδεία (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο).
Για το θέμα του αν έχουμε θεωρία, όπως το τοποθετείς στο δεύτερο μήνυμά σου θα συμφωνήσω. Δεν έχουμε δηλαδή μέχρι σήμερα κάποια αξιόπιστη προσέγγιση-μεθοδολογία για το πως θα γίνει η αλλαγή, αλλά πολλοί δουλεύουν πάνω σ΄αυτό το σχέδιο.

Αγαπητέ Gretsi, με βρίσκεις πολύ σύμφωνο με την ανάλυση για τον Μαρξισμό...Αυτά τα οποία τόσο περιεκτικά επισημαίνεις είναι τα κύρια σημεία που ο Μαρξισμός σαν σύστημα είναι ξεπερασμένος, όπως να προσθέσω ότι δεν περιγράφει καθόλου τη σημερινή κοινωνία γιατί κινείται στο δίπολο προλετάριοι-κεφάλαιο (ιδιοκτησία), ενώ σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχει και η τάξη των “μικρών μπουρζουά” όπως τους λένε οι Μαρξιστές (είναι αυτοί που συντονίζουν στην ουσία την κοινωνία χωρίς να έχουν ιδιοκτησία-κεφάλαιο)...
Όσο για τους “νεόπτωχους” θα επιμείνω: Επειδή το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στον καταναλωτισμό και επομένως οι νεόπτωχοι του είναι άχρηστοι, δε θα αφήσει ποτέ την κοινωνία να εκφυλιστεί σε τέτοιο βαθμό που να είναι όλοι φτωχοί, γιατί τότε απλά δεν θα μπορεί να υπάρξει. Επομένως, οι νεόπτωχοι ναι μεν είναι τραγικό κοινωνικό φαινόμενο, αλλά δεν είναι αυτό από το οποίο κινδυνεύει ο καπιταλισμός...σε τελική ανάλυση αυτό που κάνει ένα τέτοιο φαινόμενο δεν είναι να μας ωθεί σε διαμαρτυρίες και σε κινήματα, αλλά μας κάνει πιο εσωστρεφείς... Στις ΗΠΑ -ίσως έχει ακούσει- για τις λεγόμενες foreclosures (η τράπεζα παίρνει το σπίτι από κάποιον που δεν έχει να πληρώσει τα δάνεια). Αυτό ναι μεν δημιουργεί τους δυστυχείς που χάνουν τα σπίτια τους, αλλά (και είναι χειρότερο) δημιουργεί τους τρισ-ευτυχισμένους που αγοράζουν τα σπίτια που βγάζουν οι τράπεζες “στο σφυρί” σε πολύ χαμηλές τιμές... Οπότε τι να πει κανείς; Ποιός φταίει; Αυτοί που πήραν τα δάνεια αρχικά, οι τράπεζες ή αυτοί που τα αγοράζουν τα σπίτια τελικά φτηνά; Αυτός είναι ο καπιταλισμός...η δυστυχία του ενός είναι χαρά του άλλου...
Θα ευχόμουν να συμμετέχουν περισσότεροι σε μια τέτοια συζήτηση.... αλλά μάλλον είναι άλλο ένα φαινόμενο της εποχής... στο facebook τις προάλλες και έψαξα για σελίδες “Λαζόπουλος” ή “American idol” κτλ....και είδα ότι έχουν αρκετές χιλιάδες “θαυμαστές”...μετά πήγα σε αντίστοιχες σελίδες από πολιτικές ομάδες /blogs/forum σε Ελλάδα και ΗΠΑ και είναι τραγική η σύγκριση...είμαστε μερικές δεκάδες/εκατοντάδες...σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν εμείς είμαστε οι περίεργοι και οι λάθος...