Μπορώ και χωρίς τ' αναβολικά μου.

Gretsi 13/4/2008, 09:22

Ένας ολόκληρος κόσμος άλλαξε από τότε που οι αθλητές μας δυσκολεύονταν να προκριθούν σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, ώσπου να γίνουμε πρωταγωνιστές στο ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβο κλπ.

Κατέρρευσαν οι οικονομίες των ανατολικών χωρών και το πιο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας της έγινε μετανάστης, ενώ στάδια κλπ έργα υποδομής έπαψαν πια να είναι εκεί έργα προτεραιότητας για να αναδεικνύουν το αθλητικό «μεγαλείο του σοσιαλισμού».

Μπήκαμε στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Έπαψαν [;] να μας «σφαγιάζουν» οι διαιτητές κλπ. Πήραμε γενναία χρηματοδότηση για να κάνουμε ή να βελτιώσουμε τις αθλητικές μας υποδομές, σαν διοργανώτρια χώρα μεγάλων αθλητικών συναντήσεων.

Τα «δώσαμε» όλα τα γκάζια στη μηχανή και νάμαστε. Τι κι αν οι αθλητές μας προέρχονταν από την Αλβανία, τη Ρωσία κλπ. Το ίδιο διάστημα που αποκτούσαμε «αλβανική μαφία» ή «ρωσική μαφία», ο Πύρρος και ο Κάκι μας έκαναν εθνικά περήφανους! Φυσικά είχαμε και τον Αίολο Κεντέρη ή την Κατερίνα τη Θάνου για τρώνε τη σκόνη μας στα σπριντ ακόμη και οι τζαμαϊκανοί.

Δεν ήταν εκεί η θέση μας ούτε τότε ούτε τώρα.

Τότε κάποιοι παίρνανε τα σκονάκια τους με τις κουτάλες και τα μετάλλια με το φτυάρι, κλέβανε και τα δικά μας τα μετάλλια.

Ζηλέψαμε και τους μιμηθήκαμε. Έτσι απλά. Κοιμηθήκαμε πάνω στην αυταπάτη ότι έχουμε βρει τα μαγικά σκονάκια, που κάνουν τους αθλητές μας πύραυλους και –το κυριότερο- δεν ανιχνεύονται. Φάγαμε κάποιες «ψιλές» κάποιες προειδοποιητικές καρπαζιές, αλλά δε δώσαμε σημασία. Ακόμη και τώρα κάποιοι ψάχνουν να βρουν ποιος μας κάρφωσε, τη στιγμή που κάποιοι σκαρώνουν τρυκ που μπορεί να σώσουν τα προσχήματα, αλλά τη γελοιοποίηση δεν τη γλιτώσαμε.

Ένα πρόβλημα είναι τι κάνουμε τώρα, αφού σε λίγο έχουμε ολυμπιακούς αγώνες και ένα άλλο τι κάνουμε γενικά. Καλό είναι να κάνουμε … τα δύο σε ένα, να πάρουμε μια σοβαρή απόφαση για το γενικότερο πρόβλημα και με αυτή για οδηγό να δούμε τι κάνουμε τώρα. Αν τώρα κάνουμε κάποιες θεαματικές ανθρωποθυσίες, αυτό θα βελτιώσει την εικόνα μέσα κι έξω, αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα, όπως δεν θα το λύσει αν δεν κάνουμε τίποτα και αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν μεταξύ αφορισμών και κατιναριού.

Αν γυρίσουμε πίσω θα δούμε ότι πριν 30-40 χρόνια δεν παίρναμε μετάλλια, δεν παίρναμε και σκονάκια, αλλά οι συνθήκες που κάναμε αθλητισμό ήταν πρωτόγονες.

Στίβος και ποδόσφαιρο εθνικών ομάδων μοιράζονταν το ίδιο προπονητικό κέντρο με τον Ολυμπιακό, τον Εθνικό και τον Πειραϊκό, το παλιό στάδιο Καραϊσκάκη. Στο βοηθητικό του που ήταν στρωμένο με «αγριάδα» έκανε προπονήσεις ο Ολυμπιακός (με πολύ λιγότερες θλάσεις από τώρα που προπονείται στο «χαλί» του Ρέντη) εκεί όπου λίγο πριν γινόταν βομβαρδισμός με σφύρες, ακόντια και δίσκους. Ρίχναμε δίσκους ακόμη και με γεμάτο τον αγωνιστικό χώρο με αθλητές, ώσπου κάποια φορά ο Καμπίτσης –αν θυμάμαι καλά- χτύπησε με τον ανδρικό δίσκο μια αθλήτρια του Εθνικού [;] στο κεφάλι, ευτυχώς την πήρε ξώφαλτσα! Θυμάμαι ακόμη τον Κελεσίδη, τυλιγμένο μέσα σ’ ένα παχύ «προστατευτικό» στρώμα λάσπης να βουτάει σαν έμβολο δεξιά-αριστερά με τις μπάλες να του πέφτουν ασταμάτητα, σε μια μικρή λιμνούλα που σχημάτιζε μόνιμα το φαγωμένο χορτάρι μπροστά και στα δύο τέρματα. Λέτε νάταν το spa της εποχής κι εμείς πιτσιρικάδες τότε δεν τόχαμε αντιληφθεί; Αλλά και το στάδιο Καραϊσκάκη, όπου γίνονταν οι επίσημοι αγώνες του Ολυμπιακού, της Εθνικής ποδοσφαίρου, ήταν ο χώρος όπου γίνονταν μόνιμα όλοι οι αγώνες στίβου, από διασυλλογικό πρωτάθλημα, πανελλήνιους αγώνες όλων των κατηγοριών (ανδρών, γυναικών, παίδων, νεανίδων και εφήβων) μήτιγκ και δε συμμαζεύεται. Πέρασαν από εκεί όλα τα διεθνή θηρία της βαλβίδας! Όταν έριχνε σφύρα ο Μπονταρτσιούκ, εξαφανιζόταν 5-10 πόντους κάτω από την επιφάνεια του χόρτου, ή ο Τζέη Σιλβέστερ, που έκανε εκεί μεγάλο παγκόσμιο ρεκόρ στο δίσκο, αλλά ακυρώθηκε γιατί πάτησε λίγο βαλβίδα, ο δίσκος ζύγιζε 2 κιλά και μόλις έσκαγε κάτω, ξερίζωνε 5 κιλά χορτάρι!

Πότε προπονιόμαστε; Όποτε παίρναμε σειρά, αν δεν είχαμε μάθημα.

Τι τρώγαμε; Ότι μας έδινε η μάνα μας. Αν κάποιος μας έλεγε για βιταμίνες, τον θεωρούσαμε … «αδερφή».

Αυτά μόνο αν αλλάζαμε, θα πηγαίναμε, πολύ καλύτερα. Πάρα πολύ καλύτερα. Με 5-6 γήπεδα στίβου αποκλειστικά, διεσπαρμένα μέσα στο λεκανοπέδιο, θα είχαμε καλύψει τις αθλητικές ανάγκες του μισού ελληνικού πληθυσμού (για την υπόλοιπη Ελλάδα εξυπακούονται τα αντίστοιχα). Τα υπόλοιπα γήπεδα θα ήταν μόνο για ποδόσφαιρο, όπως μάλλον είναι και τώρα, αφού η μοκέτα του «πλαστικού χόρτου» δεν επιτρέπει ρίψεις και οι διάδρομοι για τα άλματα, τα σκάμματα κλπ δεν εξυπηρετούν μια «καυτή» ποδοσφαιρική έδρα και δεν γίνονται, ακόμη και αν αρχικά έχουν προβλεφθεί. Αν διατροφολόγοι κλπ. έδιναν κάποιες ιισορροπημένες διατροφικές λίστες, προσαρμοσμένες στην ηλικία και το επίπεδο του αθλητή, θα είχαμε ευπρόσωπο αθλητισμό, από κάθε άποψη (ηθική και αγωνιστική).

Χωράει εδώ και ο επαγγελματικός αθλητισμός. Με μικρές διευκολύνσεις στον αθλητή για να προπονείται απερίσπαστα και μόνον.

Μα γίνονται όλα αυτά;

Αν θέλουμε ναι! Αν όποιος πιαστεί ντοπέ, χάνει ισόβια όλα τα αθλητικά του προνόμια, άσε που θα εξαφανιστούν και οι χορηγοί του, να δείτε πως γίνεται.

Αν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία για να αλλάξουμε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, να πρωτοστατήσουμε διεθνώς [τώρα όμως που τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας είναι περιπαιχτικά στραμμένα πάνω μας] στον αγώνα κατά του ντόπινγκ, φυσικά και μπορούμε.

Αν θέλουμε να δούμε την «κίτρινη κάρτα» που μας έδειξαν οι … κουτόφραγκοι, με καθαρό μυαλό, τότε αντί να λέγονται μπούρδες, θα καταλάβουμε πως με την επόμενη «κίτρινη», θα πάρουμε την άγουσα για τ’ αποδυτήρια και να αποσύρουμε όλους τους αθλητές μας από την ολυμπιακή αποστολή εφόσον εμείς ξέρουμε [και αυτοί που πρέπει το ξέρουν πάρα πολύ καλά] ότι δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν ολυμπιακή προετοιμασία χωρίς αναβολικά.

Αν θέλουμε να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν είμαστε, ούτε γίναμε ξαφνικά κάποια αθλητική υπερδύναμη (!) και δεν εξυπηρετεί τίποτα να γίνουμε, ούτε στην εξωτερική μας πολιτική, τον τουρισμό ή για να νοιώσουμε «εθνικά περήφανοι», αλλά ξεφτιλιστήκαμε για δεύτερη φορά, αντί για παράδειγμα αθλητικού πνεύματος συναγωνισμού κατακτήσαμε τον τίτλο του πρωταθλητή στα «πέτσινα» μετάλλια, του παραδείγματος προς αποφυγή.

Αν δώσουμε σε όλους να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να πανηγυρίσουμε, ούτε ένα μετάλλιο αν δεν είμαστε 100% σίγουροι ότι δεν το χρωστάμε σε αναβολικά που θα σακάτευαν και βόδι.

Είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τα κόμματα και τους ιθύνοντες, μας αφορά όλους μαζί και τον καθένα χωριστά. Αν δεν πεισθεί κάποιος σήμερα ότι το παιδί του, που το καμαρώνει στο γήπεδο ή το γυμναστήριο, δεν θα γίνει πρεζάκιας, πώς να το σπρώξει στον αθλητισμό;

Ακόμη κι εμείς που υπήρξαμε αθλητές δείξαμε στα παιδιά μας μόνο το δρόμο της ελαφριάς άθλησης, τα κρατήσαμε «εκτός συναγωνισμού», αντιτάσσοντας τη μόνη άμυνα, που δεν θα τα έσπρωχνε στον κόσμο των αθλητικών ναρκωτικών και αφήσαμε ανοικτό «στάδιο δόξης λαμπρόν» στα παιδιά των μεταναστών και των ομογενών, να δοξάσουν τα εθνικά μας χρώματα, παίζοντας κρυφτούλι στους ελέγχους του ντόπινγκ, θυσία στον αδηφάγο βωμό του πρωταθλητισμού.