Δεν είμαστε παιδιά του Αλαβάνου

Δελφινοι
Άκουσα με θυμό τον κο Αλαβάνο να μιλάει εκ μέρους της γενιάς μου, εκ μέρους μου.

Όχι καπετάνιε, όχι σύντροφε. Δεν είμαι στη γενιά που εκπροσωπείς δεν
είμαι στην γενιά που καπελώνεις. Μόνο σε ένα σημείο της ομιλίας σου
μπορώ να συμφωνήσω, “είμαστε στην άλλη όχθη” αγαπητέ.

Η γενιά που εκφράζεις αφυπνίζεται τώρα όπως λες, η δική μου γενιά
έχει αφυπνιστεί εδώ και καιρό. Βρίσκεται στους δρόμους καθημερινά,
αγωνίζεται κάθε μέρα για να φέρει τις δικές της μικρές καθημερινές
επαναστάσεις. Μέσα σε γραφεία, σε εργαστήρια, σε εργοστάσια, παλεύει
κάθε μέρα για την παραγωγή, για την καινοτομία για την δημιουργία.
Μορφώνεται στα πανεπιστήμια, όσο μπορεί, μορφώνεται στο διαδίκτυο, στη
δουλειά. Δεν έχει χρόνο για ανούσιους ξεσηκωμούς. Έχει χρόνο μόνο για
δημιουργία, για να φέρει τον πλούτο που θρέφει τα δικά σου παιδιά ώστε
να έχουν την πολυτέλεια να αφοσιωθούν στους “αγώνες” τους. Κάποιοι από
εμάς παλεύουν καθημερινά με ισχυρούς, με πολυεθνικές, τις κοιτάνε
κατάματα και παλεύουν μαζί τους στα ίσια, στην αγορά, στον ανταγωνισμό.
Μοχθούν για να φέρουν το νέο, το ανοιχτό, για να διώξουν από το
προσκήνιο όσους πλουτίζουν χωρίς να το αξίζουν, όσους κερδίζουν
επενδύοντας στο παλιό, το κλειστό, το ξεπερασμένο. Και παλεύουν εκεί,
στην πραγματική αρένα, όχι στα πέριξ και στα πεζοδρόμια. Παλεύουν σώμα
με σώμα απευθείας με τους δυνατούς όχι με τους εύκολους ροπαλοφόρους
εκπροσώπους τους.

Η δική μου γενιά αλλάζει τον κόσμο κάθε μέρα λίγο λίγο. Και έχει
απέναντι της όλη τη συντήρηση του κόσμου. Έχει απέναντί της τους
κερδοσκόπους της αγοράς που στο όνομα του άμεσου και εύκολου
οικονομικού ωφέλους καταπνίγουν κάθε δημιουργική και παραγωγική
προσπάθεια. Έχει απέναντί της και τους κερδοσκόπους της πολιτικής που
στο όνομα της γρήγορης και ματαιόδοξης ανάδειξης ευνουχίζουν κάθε
προσπάθεια αλλαγής και ανακόπτουν την δική μας πορεία προς τα μπρος.
Και δεν τους έχει μόνο απέναντί της. Τους ταίζει κιόλας. Πάνω στον δικό
μας πλούτο, στον πλούτο που εμείς παράγουμε, κάθονται οι αλήτες της
αγοράς. Στον ίδιο πλούτο κάθονται και οι φοιτητές της άγνοιας, οι
εργαζόμενοι των συντηρητικών “κεκτημένων”.

Η γενιά στην οποία απευθύνεσαι πρόεδρε, είναι η γενιά της μη
προσπάθειας, η γενιά που αντιστέκεται στην αλλαγή με σθένος απράμιλο. Η
γενιά που ονειρεύεται να φάει ότι ακριβώς έφαγε και η προηγούμενη. Η
γενιά που δεν έχει ούτε τα κότσια, ούτε τις ικανότητες να ξεκινήσει τις
σύγχρονες επαναστάσεις. Να αλλάξει τον κόσμο δημιουργώντας και όχι
ανακόπτωντας. Να χτυπήσει το κατεστημένο ως ίσος προς ίσο, φτιάχνοντας
έναν κόσμο που δεν το περιέχει.

Δεν έχει κόμπλεξ η γενιά μου. Δεν έχει προκαταλήψεις. Δεν είναι
κομμάτι αυτής της χώρας. Είναι κομμάτι του κόσμου. Συμπορεύεται με το
τεράστιο προοδευτικό κομμάτι της Αμερικής και της Ευρώπης. Την Αμερική
και την Ευρώπη που αλλάζει τον κόσμο κάθε μέρα. Που μας παρέχει τις
τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες για να παράγουμε καλύτερα, να
δημιουργούμε γρηγορότερα, να επικοινωνούμε ή και να λαϊκίζουμε με
απίστευτη αποτελεσματικότητα. Δεν αναζητούμε παντού εχθρούς, ψάχνουμε
μόνο για φίλους και συντρόφους στην πορεία προς τα μπρος. Και τους
ψάχνουμε παντού, από τη wall street μέχρι τις φτωχογειτονιές του
Καράκας.

Η γενιά η δική μου σύντροφε θα κερδίσει το μέλλον της όσο και αν
προσπαθούν τα παιδιά σου να την σταματήσουν. Θα ξεφύγει από τα 700 ευρώ
παλεύοντας, δημιουργώντας, δουλεύοντας σκληρά κάθε μέρα για να πάρει
αυτά που αξίζει. Θα αποκτήσει την παιδεία που αξίζει ακόμη και με
κλειστά πανεπιστήμια. Δεν επαιτεί η δική μου γενιά στα πεζοδρόμια. Δεν
σταματά ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτά που αξίζει θα τα κερδίσει στα
πραγματικά πεδία της μάχης, με όσους μπορούν να ακολουθήσουν σε δύσκολα
μονοπάτια, να χτυπηθούν με πραγματικούς εχθρούς.

Τα παιδιά τα δικά σου πρόεδρε, τα παιδιά των συνδικαλιστικών
κλουβιών και των κομματικών θερμοκοιτίδων, είναι απέναντί μας. Και
στους εχθρούς το μέλλοντός μας δεν κάνουμε διακρίσεις. Θα χτυπηθούμε με
την ίδια ένταση και με την παλιά και με τη νέα συντήρηση. Και με την
κραταιά και με την ανερχόμενη μετριοκρατία. Και με τους αδίκως έχοντες
και με τους αδίκως επαιτώντες.

Η δική μου γενιά δεν χρειάζεται “μεγάλο πατερούλη”. Τον χρειάζονται
μόνο όσοι “αφυπνίζονται” τώρα, όσοι άργησαν να ξυπνήσουν και βλέπουν
τον κόσμο ανάποδα. Όσοι τρώνε ψωμί κάνοντας τους προστάτες των
αδικημένων.

Εμείς θα προχωρήσουμε σύντροφε πρόεδρε, θα πάμε μπροστά αυτή τη χώρα
και τους αδικημένους της, θέλετε δεν θέλετε. Και θα δουλεύουμε κάθε
μέρα για μία κοινωνία σύγχρονη και πλούσια που δεν θα έχει ανθρώπους
που μένουν πίσω. Δεν θα έχει ανθρώπους που χρειάζονται νταβατζήδες.
Μέχρι τότε, μέχρι να μείνετε χωρίς δουλειά, το καλό που σας θέλουμε,
μην μπείτε στον δρόμο μας.