ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Ή ΠΩΣ ΝΑ ΣΙΧΑΘΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

Σας μεταφέρω άποψη τρίτου που διατυπώθηκε στο dialogos.pasok και ζητώ τον σχολιασμό σας:

"Πριν τελειώσει το 8ο Συνέδριο του ΠαΣοΚ κάποιοι Φίλοι στον Διάλογο.ΠαΣοΚ σήκωσαν «μπαϊράκι».
Έτσι νιώθουν, έτσι πράττουν.
Σεβαστή η άποψη τους.
Προσωπικά θα βοηθήσω στην Ανασυγκρότηση του ΠαΣοΚ.
Του ΠαΣοΚ των πολλών. Του ΠαΣοΚ του ΓΑΠ.
Στο προσωπικό μου σύστημα αξιών η κοινωνική, πυραμιδική, ιεραρχία περιλαμβάνει
** Πολιτικούς,
** Επιχειρηματίες,
** Εμπόρους,
** Επιστήμονες,
** Τεχνικούς – Μαστόρους,
** Παραγωγούς,
** Καταναλωτές.
Νομίζω, ότι μπορώ να συνεχίσω να προσφέρω, εθελοντικά και ανιδιοτελώς, στους χώρους των τεχνικών, των επιχειρηματιών, και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΠαΣοΚ.
Μου αρέσει η γλώσσα της Αλήθειας.
Η Ρεαλιστική, Αποτελεσματική Πολιτική.
Πιστεύω ότι το ΠαΣοΚ με την θεωρητική του υποδομή, την εμπνευσμένη ηγεσία και το άξιο και πολυπληθές λαϊκό του έρεισμα μπορεί να κατακτήσει και την Ηγεμονία στην Οργάνωση Φιλολαϊκού Προοδευτικού, Δημοκρατικού Κόμματος.
Του Κόμματος που θα επηρεάσει θετικά την πολιτική πορεία της πατρίδας
και θα κατακτήσει την πλειοψηφική θέση στις επερχόμενες εκλογικές δοκιμασίες.
Φιλικά"

ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ "ΠΟΕΝ"Να τι έγραψε κάτω από το μήνυμα αυτό η γνωστή "ΠΟΕΝ":

"Συντασσόμαστε με την άποψή σας.
Μας εκφράζετε απολύτως.Ας πάψουμε να λιθοβολούμε αυτό που μιά ζωή πιστεύουμε και ψηφίζουμε και ας στοχοποιήσουμε τον κοινό μας αντίπαλο που είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Καραμανλή και των λαιστρηγόνων της παρέας του.
"Το ΠΑΣΟΚ δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε ένα Συνέδριο. Η διαρκής οργανωτική παρέμβαση των πολιτών - εμένα και εσένα - είναι το κλειδί για την απελευθέρωση των δημιουργικών και ανατρεπτικών δυνάμεων της κοινωνίας.Βέβαια, αυτό απαιτεί έντονη πολιτική δραστηριότητα και καθημερινό αγώνα , με εκπαιδευμένους και ψύχραιμους πολίτες…
Στρέψτε λοιπόν την κριτική σας, στον πραγματικά κοινό εχθρό..
Και αυτός δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Συνέδριό του ..είναι ο νεοφιλελευθερισμός του Κου Καραμανλή και της παρέας του…"
http://www.politesenergoi.gr/?p=229#more-229
Καλό αγώνα και καλή δύναμη σε όλους."

Εαν αυτά εκφράζει το ΠΑΣΟΚ, ευχαριστώ δεν θα πάρω, θα φύγω τρέχοντας ...
Αυτά που ούτε ο Αδόλφος δεν εξέφρασε, αυτά που ακόμα και για το ΛΑΟΣ είναι απαγορευμένα, εκφράζονται και αποτελούν θέσεις συνέδρων του ΠΑΣΟΚ !!!
Ο άκρατος κοινωνικός δαρβινισμός που μόνο ο Μπους και τα μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών τολμούν να εκφράσουν βρίσκεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Για ποιά ενότητα μιλάμε "σύντροφοι" . Ενότητα που δεν σέβεται την δημοκρατία, την ισότητα, την ισοτιμία, το κράτος δικαίου;
Οχι σύντροφοι, όχι μόνο ενότητα δεν υπάρχει με τέτοιες απόψεις, αλλά άγρια και αποφασισμένη πολεμική.

Ζητώ τις τοποθετήσεις όλων σε αυτά τα κεφαλαιώδη πολιτικά ζητήματα.

DimKaramitsas νομίζω οτι υπήρξε μια σειρά άρθρων σχετικά με το αρνητικό κλίμα που δημιουργεί αυτή η στάσιμη κατάσταση τόσο των ατόμων που συνεχίζουν να θεωρούν τον ευαυτό τους οιωνεί εκλεγέντα στις πρώτες θέσεις του ΕΣ αλλά και όσων απο την άλλη μεριά χειροκροτούν την πρόταση για νέα πρόσωπα του ΓΑΠ και την άλλη μέρα ψηφίζουν με λίστα. Αυτό συμβαίνει, είναι αλήθεια, σε σε μι ασειρά θεσμικών εκπροσωπήσεων στην κοινωνία. Κανείς δεν τολμά να αλλάξει κανείς που κατέχει δεν τολμά να απέχει. Κι απο την άλλη σίγουρα έτσι αποκλείονται άλλοι, πολλές φορές, καλύτεροι, πολλές φορές, πιο δημιουργικοί και ίσως κι αποτελεσματικοί, αν τους αφήσουν. Αυτό το ΠΑΣΟΚ των αποκλεισμών δεν μας ταιριάζει. Και αυτό είναι το μόνο σίγουρο για να δούμε οτι η αλλαγή δεν είναι μόνο ιδέα αλλά και πράξη.

Εξακολουθώ να επιμένω ότι εξαντλούμαστε στην καταγραφή και την ανάλυση του φαινομένου, χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία. Και η ουσία είναι η ΠΡΑΞΗ. Αυτοί κατέχουν τις θέσεις κι εμείς κατέχουμε την "ιδέα".
Αν δεν μπούμε σε πρακτικό επίπεδο θα γίνουμε γραφικοί. Η ανατροπή δεν γίνεται από τους θεωρητικολογούντες αλλά από τους πράτοντες. Αν δεν υπήρχε ο Λένιν η θεωρία του Μάρξ θα ήταν απλώς ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Δεν κουράστηκα να γράφω, κουράστηκα να καταγράφω απλώς.
Το θέμα είναι μπορούμε ΜΑΖΙ να κάνουμε κάτι;

Ναι μπορούμε. Και σύντομα, αν το αποφασίσουμε, μπορούμε να είμαστε κρίσιμη μάζα.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:
ΠΟΤΕ;
ΠΟΙΟΣ/ΠΟΙΟΙ ΞΕΚΙΝΟΥΝ;
ΠΩΣ;
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.....

Ηδη έχω τεθεί υπέρμαχος μιας προσπάθειας αυτο-οργάνωσης της κοινωνικής έκφρασης. Αγαπητοί φίλοι tractatus και gekollias.
Κείμενα περί του πρακτέου υπάρχουν, οράματα, αξίες και πρακτικές άμεσα εφαρμόσιμες που απαντούν στα κοινωνικά προβλήματα, όπως τα βιώνουμε εμείς και όχι η κέντρική πολιτική σκηνή της χώρας (διότι τελικά περί σκηνής πρόκειται και μάλιστα περί "πρόζας", εάν κρίνουμε από το επικοινωνιακό έμβιο υλικό που χρησιμοποιείται). Ολοκληρωμένες πολιτικές λύσεις μπορούμε να βρούμε π.χ. εδώ : http://dialogoskoinonia.wordpress.com/2008/03/02/%ce%91%ce%9d%ce%98%ce%a1%ce%a9%ce%a0%ce%9f%ce%a3-%ce%94%ce%97%ce%9c%ce%9f%ce%9a%ce%a1%ce%91%ce%a4%ce%99%ce%91-%ce%a0%ce%91%ce%a3%ce%9f%ce%9a-%ce%a3%ce%9f%ce%a3%ce%99%ce%91%ce%9b%ce%99%ce%a3%ce%9c/
Το ζήτημα όμως είναι να ακούσουμε πρώτα τους άλλους, τους συνανθρώπους μας, αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας και να αποκτήσουμε όλοι μαζί φωνή ουσίας και δημοκρατίας. Ο διάλογος θα καταδείξει τις λύσεις, θα θέσεις εάν θέλετε σε μία κριτική βάση κοινωνικής επεξεργασίας όσα σκέφτεται ο καθένας από εμάς και ο κάθε άνθρωπος. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να νικήσουμε όλοι μας τον φόβο της ετερότητας και αυτός νικιέται μόνο με συντροφικότητα και πραγματική δημοκρατία.

Γειά σας φίλες και φίλοι. Φίλε Δημήτρη, οι διαχωρισμοί και η ιεραρχική και ταξική διαφοροποίηση δεν είναι κάτι που εγώ προσωπικά θέλω, οπότε φυσικά και δεν συμφωνώ με το κείμενο του συντρόφου και με όσους το ασπάζονται. Όμως, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι μια μεγάλη μερίδα του ΠΑΣΟΚ και της (κεντρο)αριστεράς γενικότερα επικροτούν αυτό το κείμενο και το αξιακό σύστημα που αναφέρει. Πρέπει να ψάξουμε το γιατί.
Σήμερα, δεν νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι αποκλειστικά κόμμα ελευθεριακού σοσιαλισμού, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, ΕΚΤΟΣ αν δημιουργηθούν πρώτα απ΄όλα οι προϋποθέσεις στην ίδια την κοινωνία. Το να περιμένεις το ίδιο το ΠΑΣΟΚ (τον κομματικό μηχανισμό) να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις με ένα «άλλο» καταστατικό ή με αλλαγή προσώπων είναι ουτοπικό κατά τη γνώμη μου. Εξ΄ορισμού, κάθε κόμμα εξουσίας (ακόμα και το ΚΚΕ) πρέπει να προσαρμόζεται και να ικανοποιεί το κοινό στο οποίο δυνητικά απευθύνεται. Οι πολιτικοί στην ουσία καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας μας. Προσφέρουν υπηρεσίες που η κοινωνία έχει ανάγκη. Η κοινωνία έχει στραφεί επί παραδείγματι δεξιά, η ΝΔ καλύπτει αυτή την ανάγκη. Ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που ανήκει στην αριστερά, θέλουν αριστερή στροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ αφουγκράζεται την ανάγκη αυτή, χρησιμοποιεί τα απαραίτητα πλην όμως επιφανειακά επιχειρήματα και αυξάνει τα ποσοστά του, καλύπτοντας την ανάγκη της συγκεκριμένης μερίδας ατόμων. Στην ουσία, η πολιτική σε επίπεδο κομμάτων εξουσίας, είναι μια σχέση προσφοράς και ζήτησης.
Η σημερινή κοινωνία σε καμία περίπτωση δεν είναι βασισμένη στον ελευθεριακό σοσιαλισμό ή στην "αναρχία" που υποστηρίζεις (και υποστηρίζω σε σημαντικό βαθμό). Ανέφερέ μου ένα παράδειγμα στο οποίο υπάρχει συμμετοχή, με την έννοια που την επιθυμείς και επιθυμούμε εμείς που υποστηρίζουμε την αυτο-οργάνωση στο ΠΑΣΟΚ. Πες μου που αισθάνεται ένας Έλληνας ελεύθερος σήμερα; Στην εκκλησία; Στην εργασία; Στο σχολείο; Η πλειοψηφία, δεν γνωρίζει καν τι σημαίνει κατάργηση της ιεραρχίας και των τάξεων, όπως επίσης δεν γνωρίζει με τι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν. Κι όμως κατηγορούμε το ΠΑΣΟΚ σήμερα για τις ιεραρχικές δομές, όταν όλη η κοινωνία είναι βασισμένη στον ταξικό διαχωρισμό. Και ας υποθέσουμε ότι βγαίνει το ΠΑΣΟΚ και υποστηρίζει ότι καταργεί τις τάξεις, δεν θα πρέπει να πει μετά τι θα υπάρχει; Δεν είναι εύλογο να στο ρωτήσει αυτό κάποιος; - αυτός που έγραψε το κείμενο π.χ που καταδικάζουμε. Αν δεν έχει εναλλακτική λύση, σε τι θα διαφέρει από το ΚΚΕ ή το ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο κόμμα, που ανεύθυνα καπηλεύεται τα ιδεώδη της "αναρχικής" αριστεράς για να μαζεύει ψήφους; και δυστυχώς υπάρχουν σύντροφοι που θεωρούν το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ ως την πραγματική σύγχρονη αριστερά.
Επομένως, από το να ζητάμε το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει και να απευθύνει ένα μήνυμα που δεν θα το καταλάβει κανένας, πιστεύω ότι θα πρέπει όλοι όσοι θέλουμε αυτήν την αλλαγή και την κατάργηση των ιεραρχικών δομών, να κάνουμε εκείνες τις ενέργειες που χρειάζονται να αλλάξουμε την κοινωνία. Όταν αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τις τοπικές μας κοινωνίες, τότε τα κόμματα εξουσίας θα ανταποκριθούν ανάλογα, για να καλύψουν την ανάγκη που θα έχει δημιουργηθεί.
Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι το ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου Παπανδρέου, είναι το μόνο κόμμα σήμερα, που εκπροσωπεί και αριστερούς με ιδέες όπως οι δικές σου (που νομίζω ότι συμφωνούν σε σημαντικό βαθμό με τις δικές μου) και γενικά το μόνο κόμμα που έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει πραγματικά αριστερές ανατρεπτικές ιδέες, όπως την κατάργηση της ιεραρχίας, την αυτο-οργάνωση κτλ. Τώρα γιατί δεν το κάνει επιθετικά; Μα όπως είπα, κατά τη γνώμη μου, η Ελληνική κοινωνία σήμερα «βλέπει» δεξιά, κεντροδεξιά ή το πολύ κεντροαριστερά. Δεν μπορείς να απαιτείς από ένα κόμμα εξουσίας να αγνοήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Αλλά ταυτόχρονα, αυτό που βλέπω είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δίνει τη δυνατότητα σε εσένα, εμένα, το eforum, την ΠΟΕΝ κτλ να καλλιεργήσουμε τις ιδέες που θέλουμε στην κοινωνία, να την αλλάξουμε και να φέρουμε την πραγματική αριστερά ή τουλάχιστον να προετοιμάσουμε το έδαφος για τις ανατρεπτικές αλλαγές. Έτσι, νομίζω θα διαμορφώσουμε τις συνθήκες ώστε ένα κόμμα εξουσίας να μπορέσει κάποτε, να υιοθετήσει αυτό που πολλοί από εμάς ονειρεύονται φίλε Δημήτρη.
Τώρα, αν μερικοί σύντροφοι ή μερικές αυτο-οργανώσεις αντί να ζητάνε την πραγματική ανατροπή, στην ουσία εγκλωβίζονται και «ευλογούνε» το σύστημα και τις ιεραρχικές δομές, με το να περιορίζονται στην συζήτηση για πρόσωπα/καταστατικό, ή με το να υπερασπίζονται τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αυτό σημαίνει ένα και μόνο ένα πράγμα: ότι πρέπει να αρχίσουμε από το μηδέν και να προσπαθήσουμε ακόμη πιο πολύ να "εκπαιδεύσουμε" αυτούς τους συντρόφους. Προφανώς, το ότι δεν έχουν καταλάβει το μήνυμα της αυτο-οργάνωσης οφείλεται και στο ότι εμείς (όποιοι αποκαλούμαστε σε τελική ανάλυση υπέρμαχοι της αυτο-οργάνωσης) δεν τους δώσαμε να καταλάβουν. Και προσωπικά πιστεύω ότι οι συναντήσεις προβληματισμού που οργανώνεις θα πρέπει να έχουν καθαρά επιμορφωτικό χαρακτήρα και να γίνεται ουσιαστικός διάλογος σχετικά με την ουσία των προβλημάτων της κοινωνίας και με τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία πρέπει να αλλάξει, τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να διαχυθεί το μήνυμα της αριστεράς στην κοινωνία και όχι με το πως πρέπει να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, τα πρόσωπά του, ή τα καταστατικά του.

Αγαπητοί μου φίλοι

Η διαφοροποίηση του θέματος είναι σαφής : Το να διαπιστώνουμε την ύπαρξη ανισοτήτων στην κοινωνία είναι εντελώς διάφορο από το να τις αποδεχόμαστε και να τις δομούμε θεσμικά στην κοσμοθεωρία μας.

Ο ίδιος ο Δυτικός κόσμος είναι δομημένος νομικά πάνω στην (έστω κατ' επίφαση) ισότητα/ Αυτή εκφράζεται σε όλα τα συντάγματα και στις διεθνείς συμβάσεις. Ο δυτικός πολιτισμός έχει στηθεί πάνω στην ισότητα των ανθρώπων, των πολιτών, των φύλων, των "ιδιαιτεροτήτων" κοκ. . Ο βαθμός προόδου των ίδιων των δυτικών κοινωνιών μετριέται απο τον βαθμό ισότητας, την εξάλειψη των διακρίσεων, το κράτος δικαίου, την ισονομία, την ισοπολιτεία ... . Οταν φθάνουμε στην αμφισβήτηση και του κεκτημένου αυτού και συνταυτιζόμαστε με αριστοκρατικές αντιλήψεις, κοινωνικές πυραμίδες, αξιακές αντιμετωπίσεις γυρνάμε στον μεσαίωνα. Επειδή η επιστροφή στον μεσαίωνα ανήκει τελικά στις επιδιώξεις της "νέας τάξης πραγμάτων", η επίθεση στις αξίες αυτές (έστω και ισχύουσες κατά το γράμμα μόνο του νόμου) καθιστά την πορεία της κοινωνίας, πορεία οπισθοδρόμησης.
Αυτά για την σύγχρονη αστική αντίληψη.

Ομως εμείς δεν αρκούμεθα στην υπεράσπιση των αστικών δεδομένων (και βέβαια ούτε αναρχικός είμαι, ούτε χρειάζεται κανείς να είναι αναρχικός για να υπερασπιστεί τα αστικά πολιτικά κεκτημένα).
Ως δημοκράτες και σοσιαλιστές έχουμε τελικά ως σκοπό να μετουσιώσουμε την νομική και κατ' επίφαση ισότητα σε πραγματικότητα.
Δημοκρατία και Σοσιαλισμός συναντιούνται και έχουν κοινό τελικά σκοπό την ισότητα των ανθρώπων, την πραγματική και σε κάθε επίπεδο ισότητα.

Η Δημοκρατία, το τελειότερο των πολιτευμάτων: την απόλυτη και πραγματική πολιτική ισότητα
Ο Σοσιαλισμός, η τελειότερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης: την απόλυτη και πραγματική κοινωνική ισότητα.

Πυραμίδες, ιεραρχίες, αξιακά δεδομένα και διακρίσεις επαγγελματικής ή άλλης προέλευσης όχι μόνο δεν έχουν θέση στην δημοκρατία και στον σοσιαλισμό, αλλά είναι στην πραγματικότητα οι αντίπαλοί του.
Το μεγαλείο της δημοκρατίας ήταν ότι έδινε την ίδια ισχύ, το ίδιο βήμα και για τον ίδιο χρόνο (κλεψύδρα) στον Περικλή και στον τελευταίο αγρότη.
Το μεγαλείο του σοσιαλισμού είναι ότι ακόμα και αυτός που εξέχει ως άνθρωπος, δεν εκμεταλλεύεται προς όφελός του τις ικανότητές του αλλά προς όφελος της κοινωνίας, δεν καταπιέζει, δεν κερδοσκοπεί απέναντι στους πιο αδύναμους, αλλά αγωνίζεται να τους αναγάγει στο ίδιο επίπεδο με αυτόν.
Πρώτιστος συνεπώς σκοπός μας ως δημοκρατών και σοσιαλιστών είναι η πραγμάτωση της ισότητας

Δεν είναι συνεπώς ανεκτό, ούτε να αποδεχόμαστε την ανισότητα και να μην μαχόμεθα για να την εξαλείψουμε, ούτε - και πολύ περισσότερο - να την αναγάγουμε σε ιδεολογία μας !!!.


Υ.Γ. Είναι σαφές ότι ως δημοκρατία εννοώ την άμεση πραγματική δημοκρατία και όταν αναφέρομαι στον σοσιαλισμό αναφέρομαι στο τελευταίο βήμα κοινωνικής εξέλιξης πριν την αταξική κοινωνία, η οποία και πάλι σοσιαλιστική είναι.

Πέραν όμως των ανωτέρω και παρά τις υπερφίαλες δηλώσεις της, τελικά η "δεξιά" είναι ουσιαστικά η παράταξη της ανισότητας, της ουσιαστικής κοινωνικής και πολιτικής ανισότητας. Τα δικαιώματα, χωρίς κοινωνική και πολιτική ισότητα, είναι τελικά κενά γράμματα, τυπικές νομικές ρυθμίσεις, που παραμένουν τύπος, αλλά δεν υφίστανται στην ουσία. Ολα αυτά διαμορφώνουν την πραγματικότητα του καπιταλισμού υπό όλες του τις εκφάνσεις. Ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι άλλη μία έκφανση της αρχής αυτής ... και ο λαγός έχει το δικαίωμα να βιώνει μέχρι να καταστεί θήραμα του λεόντα ... .
Ομως για μας ο σκοπός είναι η πραγματική και σε κάθε επίπεδο ισότητα (όχι ισοπέδωση, αλλά ισότητα).

Εάν θα θέλαμε συνεπώς να συνοψίσουμε σε μία πολιτική για το σήμερα της κονωνίας, του ΠΑΣΟΚ, του ελεύθερα σκεπτόμενου κόσμου, σε μια πολιτική που αυτόματα γεννά πρακτικές, σε ένα σύμβολο, σκοπό και σύνθημα του αγώνα μας, θα συνοψίζαμε σε μία μόνο λέξη : ΙΣΟΤΗΤΑ

Κανείς δεν μπορεί να αντιτείνει τι, κανένα επιχείρημα δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην λέξη ΙΣΟΤΗΤΑ
Κανείς άνθρωπος από το "άλλο στρατόπεδο" δεν μπορεί πραγματικά απέναντι στην ισότητα, καθώς στην ίδια έννοια είναι δομημένος ο καπιταλιστικός κόσμος. Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τις θέσεις μας, αλλά και τις αντινομίες - αντιφάσεις του καπιταλισμού για να πορευθούμε με σίγουρα βήματα στη νίκη μας.

Θέλω πρώτα απ όλα την περηφάνια των Ελλήνων, θέλω αυτούς τους Έλληνες που ξέρουν ότι δώσανε την δημοκρατία σε ολόκληρο τον κόσμο. Θέλω αυτή την Ελλάδα και τους Έλληνες της Ψυχής. Θέλω αξιοπρέπεια. Θέλω αξιοκρατία. Θέλω το «ΘΕΛΩ» και το «ΠΙΣΤΕΥΩ». Θέλω να λένε οι Έλληνες «Αξίζω» και μετά θα έρθουν όλα τα άλλα. Που είστε εσείς, Έλληνες? Αθάνατη Ελληνική Ψυχή. ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ. Θέλω την ΤΟΛΜΗ. Θέλω ότι με απομακρύνει από τα μικρά της ζωής. Θέλω την ΑΛΗΘΕΙΑ και το ΔΙΚΑΙΟ. Θέλω τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου Πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα νά πώ οτι εδώ μέσα γίνεται μια σοβαρή συζήτηση με επιχειρήματα και προτάσεις θεωρητικού περιεχομένου που, όμως, θα μπορούσαν να είναι και καταλύτης μιάς πολιτικής επι του πρακτέου κι ελπίζω οτι έτσι, χωρίς κορώνες και χωρίς εξάρσεις, οτι θα διαφυλαχτεί και η συνέχεια της συζήτησης.

Δημήτρη, επειδή βλέπω οτι επιμένεις αρκετά στην Ισότητα...έχω μια επιφύλαξη αν τελικά μιλάμε για ισοτιμία... Δηλαδή τη δυνατότητα να έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα, ανεξαρτήτως οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θέσης. Και το λέω αυτό γιατί, κατά τη ταπεινή μου άποψη, ισότητα δεν υπάρχει απο την αρχή της ζωής...το ζητούμενο είναι η ισότητα που εγω σ' ενα είδος κοινωνικού στμβολαίου, ονομάζω ισοτιμία. Ως προς τη Δημοκρατία εάν αυτή ταυτίζεται με την ελευθερία, φαίνεται ο,τι υπάρχει όπως υπάρχουν οι θεσμοί, όπως υπάρχουν οι κανόνες και τα πρόσωπα. Το πρόβλημα είναι πόσο έχουμε εμβαθύνει σε αυτή τη Δημοκρατία και ιδιαίτερα σήμερα που τα πολιτικά δρώμενα εμπλέκονται και συμπλέκονται και με άλλες παραμέτρους όπως είναι τα ΜΜΕ, οι πολυεθνικές, η τεχνολογία, η τορομοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι οικονομικές συγκυρίες κ.α. στα οποία σαφώς πρέπει ν' ανασυνταχθούμε και να ξαναδούμε θέματα όπως είναι ο Σοσιαλισμός, τα Κοινά, οι τρόποι εμβάθυνσης και υποστήριξης των θεσμών.
Γι' αυτό και θα συμφωνήσω με τις επισημάνσεις του Γιάννη Αγγέλου, δυστυχώς, η πραγματικότητα σήμερα είναι τόσο προσωποπαγής και τόσο 'τσιμεντοποιημένη' απο απολιτίκ κριτήρια για τους περισσότερους που ο καθένας νομίζει είτε οτι κάνει πολιτική επειδή κράζει είτε επειδή ο ίδιος εκφράζει πλέον μια συντηριτικοποιημένη κοινωνία στην οποία ανήκει και με την οποία συνομιλεί χωρίς να βλέπει τις ανάκες όσω δεν συνομιλεί. Εκεί έχει πιάσει τόπο ο συνασπισμός...δυστυχώς. Και αυτό το 18% είναι μια επίφαση του διαφορετικού που εκφράζεται έτσι απολίτικα και εξακολουθεί να διαμορφώνει άλλοτε ως δέκτης κι άλλοτε ως πομπός.
και συμφωνώ με τον Νickstyle " Όταν αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τις τοπικές μας κοινωνίες, τότε τα κόμματα εξουσίας θα ανταποκριθούν ανάλογα, για να καλύψουν την ανάγκη που θα έχει δημιουργηθεί" γιατί όλα αυτά τα φαινόμενα ελλοχεύουν κι εμφανίζονται ανα πάσα στιγμή και στο ΠΑΣΟΚ. Διαβάζουμε την παρότρυνση του ΓΑΠ, βλέπουμε τους χειροκροτητές, και επίσης τους ψηφοφόρους. Ακόμα κι εκείνοι που ήθελαν να είνα οι εν δυνάμει νέοι στο ΕΣ ακολούθησαν τις ίδιες απολίτικες διαδικασίες με κραυγές και με ένα ΕΓΩ τεράστιο σε σχέση με το ΕΜΕΙΣ. Χωρίς πολιτική προεργασία, χωρίς προτάσεις για την οργάνωση και το πολιτικό διακίβευμα. Εντάξει υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις κι υπο αυτή την έννοια ίσως αυτή είναι η 'μαγιά' για το αύριο του ΠΑΣΟΚ που θα εκφράζει την κοινωνία και όχι τα πρόσωπα.
"Και προσωπικά πιστεύω ότι οι συναντήσεις προβληματισμού που οργανώνεις θα πρέπει να έχουν καθαρά επιμορφωτικό χαρακτήρα και να γίνεται ουσιαστικός διάλογος σχετικά με την ουσία των προβλημάτων της κοινωνίας και με τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία πρέπει να αλλάξει, τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να διαχυθεί το μήνυμα της αριστεράς στην κοινωνία και όχι με το πως πρέπει να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, τα πρόσωπά του, ή τα καταστατικά του" και αυτό σωστό αλλά πόσοι είναι αυτοί που καταλάβουν και θα υιοθετήσουν χωρίς βιασύνη την επόμενη καρέκλα έτσι ώστε να σωπάσουν, να ακούσουν, να καλλιεργήσουν και να ξαναγίνουν οι έμπιστοι της ελληνικής κοινωνίας.

Κι έτσι Γιώργο Κόλλια καταλήγουμε οτι, εφόσον έχουμε συμφωνήσει σ' ενα πολιτικό πλαίσιο που, πράγματι λίγο πολύ έχουμε όλοι αναγνωρισθεί και αφού και η φυσική παρουσία με την ευκαιρία του συνεδρίου είδαμε να γίνεται πράξη μια τέτοια συνάντηση...δεν απομένει παρά να κάνουμε ένα ακόμα βήμα. Λίγο υπομονή ακόμα...γιατί και η αυτο-οργάνωση είναι και οργάνωση και αυτό θέλει το χρόνο του...ανάμσεα στις εξελίξεις...Πάντως η κρίσιμη μάζα, αγαπητοί φίλοι, κάντε ένα γύρο και θα δείτε: Κάτι γίνεται...

Ας να μιλήσουμε ανοιχτά, λοιπόν. Και στο θέμα.

Αν είναι να είμαστε χαμαιλέοντες και να μιλάμε μόνο για να δείξουμε ότι «υπάρχουμε» πολιτικά και έχουμε «άποψη», δεν θα πείσουμε. Δεν μπορούμε να πείσουμε με ξύλινο λόγο και με φιλοσοφικό ακαδημαϊκό ύφος, κανένα από τα στρώματα τα οποία λέμε ότι αντιπροσωπεύουμε. Αν κάποιοι από μας θα παίξουνε πάλι το ρόλο των «δήθεν», δεν έχει νόημα να ζητήσουν να τους ακούσουν οι απλοί άνθρωποι, αυτοί οι πεινασμένοι και υπερχρεωμένοι. Αν αντικαταστήσουμε απλά τα πρόσωπα, χωρίς να αντικαταστήσουμε νοοτροπίες, δεν κάνουμε τίποτα. Αν θα γράφουμε καλά κείμενα (μερικές φορές με βοήθεια η με αντιγραφή), μόνο για να αναδειχτούμε προσωπικά, είναι υποκρισία. Αν κάποιοι από εδώ ζητάνε απλός ένα εφαλτήριο για προσωπική αναγνώριση και όφελος, είναι μια από τα ίδια. Και άσχετο με το χαμόγελο η τα προσποιημένα λόγια.

Εγώ και άλλοι σαν και μένα, αυτοί που είναι κάτω και δεν έχουν άλλη φιλοδοξία παρά μόνο το Όραμα μιας Αληθινά Περήφανης Ελλάδας (και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα), θέλουμε, όπως και ο Γεώργιος Παπανδρέου (κατά την δική μου «ταπεινή» άποψη), να απαιτούμε να αλλάξουνε νοοτροπίες. Δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικό συναγωνισμό ανάμεσα σε ανερχόμενα η μη «πολιτικά» όντα, που το μόνο «πολιτικό» που έχουν είναι το υιοθετημένο πολιτικό λόγο, χωρίς ουσία. Αν δεν τα πιστεύεις αυτά που αντιγράφεις, τότε θα σου βγει μόνο γρίνια και προσωπική απαίτηση. Τότε δεν μπορείς να τα κάνεις πράξη. Αν δεν μιλάς με λόγια της καρδιάς, όσο και καλό γραμμένα κείμενα να έχεις, τότε δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά, παρά μόνο αυτοί που περιμένουν το ίδιο με σένα, μια ευκαιρία για αναγνωρισιμότητα. Αλλά ο στόχος και οι καινούργιες ιδέες που φέρνει αυτός ο καθαρός Πολιτικός που είναι ο ΓΑΠ, δεν θα μπορέσεις να τις μεταφέρεις στην βάση και στον απλό κόσμο, όσα κείμενα να γράφεις.

Η Ελληνική πραγματικότητα και ειδικά η Ελληνική νοοτροπία είναι πολύ μακριά από την Δύση και ακόμα πιο πολύ μακριά από αυτήν του Σωκράτη, Αριστοτέλη, κ.λ.π.

Αυτήν την Περήφανη Ελλάδα καλούμαστε να ξαναχτίζουμε, για να μπορέσουμε να την αφήσουμε κληρονομιά άξια στα παιδιά μας. Και για αυτό πρέπει να μιλάμε απλά σε αυτούς τους λυγισμένους από τα οικονομικά βάρη η πρόσφατη ιστορική κληρονομιά, πρέπει να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση προς όφελος τους. Απλά πρέπει να τους ξυπνήσουμε, να τους δείξουμε ότι μπορούν και ποιος είναι ο σωστός δρόμος.

Αν θα πεις στους μην- προνομιούχους η και στους μικρό-μεσαίους ότι αυτοί φταίνε γιατί δεν εξοπλίστηκαν με τα εφόδια που απαιτεί η νέα εποχή, θα σου απαντήσουν για τους ευνοούμενους από τα χειραγωγημένα κονδύλια, η για «παροχολογία»… Μια που και βλέποντας τον εύκολο δρόμο που πήραν κάποιοι, προσπαθούν να τον υιοθετήσουν σε μικρότερο κλίμακα, με ρουσφετολογία και ανοχή της διαφθοράς ως μέσο επίλυσης βιοποριστικών προβλημάτων, λέω απλά ότι το ξύλινο μετριοπαθής η ρητορικό «πολιτικό» λόγο που δεν δίνει ουσιαστικές λύσεις, ακούγοντας το, αυτά τα λιγότερο «ανταγωνιστικά» στρώματα θα τον λένε απλός «μια από τα ίδια».

Πες ότι δεν έχουν τα μορφωτικά εφόδια να τον καταλάβουνε αν θέλεις, πες ότι γιατί ξέρουν στην μικρή κλειστή κοινωνία ποιος είναι ο καθένας που το λέει, πολύ καλύτερα από ότι μπορεί να το κάνει ένας απλός αναγνώστης στο διαδύκτιο Πες ότι ξέρουν πολλά για τον καθένα και μπορούν να ξεχωρίζουν ποιος είναι αυτός που έχει απωθημένα και προσωπικές φιλοδοξίες και ποιος είναι αυτός που τους προσφέρει έμπρακτα και δίπλα τους και ανάμεσα τους, χωρίς να ψάχνει ούτε ένα ευχαριστώ. Λέω απλά ότι όσο και να θέλουμε να φανούμε «προοδευτικοί», όλοι αυτοί οι απλοί πολλοί, έχουν ανάγκη από προοδευτικές πράξεις και ανθρώπους που είναι ριζοσπάστες όχι μόνο στα λόγια. Από ανθρώπους που δεν αλλάζουν στο παραμικρό ανικανοποίητο χατίρι που δεν τους έκαναν οι «από πάνω», έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που ξέρουν να γίνουν θυσία και να κάτσουνε από κάτω για να σπρώξουν προς τα πάνω όλους αυτούς τους πονεμένους και ολόκληρη την Ελλάδα, έτσι όπως θέλει να το κάνει πράξη ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου. Και όχι από αυτούς που με την μάσκα του «σοβαρού» λόγου ψάχνουν απλά για ευκαιρίες.

Όταν όμως κάποιοι από μας φωνάζουν για την «αλλαγή» (και εννοούν «αλλαγή» προσώπων με τον δικό τους) και το ότι «είναι εύκολο να κανείς πολιτική από τον καναπέ», ας δεχτούν ότι μερικοί με Αληθινό «Πιστεύω» σηκώθηκαν και μπήκαν εκεί, ανάμεσα τους και προσπαθούν να κάνουν την προεξεργασία και ειδικά την Εργασία που δεν μπορούσαν να την κάνουν πράξη αυτοί. Γιατί κάποιοι από επιλογή τους δεν βολεύτηκαν ούτε μονιμοποιήθηκαν, γιατί κάποιοι Πιστεύουν ότι μπορεί και πρέπει να υπάρχει Αξιοκρατία στην πράξη, γιατί κάποιοι Προσπαθούν να το κάνουν πραγματικότητα, απλά δεν δέχονται να τους βυθίζει κάποιος άλλος πιο βαθιά στον καναπέ, όταν αυτός ο «κάποιος άλλος» καταλαβαίνει ότι δεν είναι απλά ψηφοφόροι, αλλά λαμβάνουν ικανά και ενεργά δράση, η γιατί τους Πιστεύει ο κόσμος. Αυτός ο κόσμος που δεν θέλει απλά μια από τα ίδια.

Όπως δεν καταλαβαίνω πως μερικοί επιβραβεύουν ανιαρές προτάσεις (όπως όταν κάποιος από την Δ.Ο. έχει πρόβλημα να τον αντικαταστήσει άλλος, κ.λ.π.) και θέλει να περνάει απαρατήρητες άλλες πολύ πιο σοβαρές... Δεν καταλαβαίνω γιατί παράδειγμα κάποιος από εδώ θα στηρίξει για σύνεδρο οποίον δεν έχει άποψη, ούτε παιδεία και να μην φτάνουν όλα αυτά, πάει όπου φυσάει ο άνεμος? Δηλαδή ξέρω και πολύ καλά, μάλιστα, ότι δεν πρέπει να «αναδειχτεί» κάποιος άλλος ικανός… Αλλά αυτό, σαν ειρωνεία, δεν έρχεται σε αντίφαση με τα μεγάλα φιλοσοφικά κείμενα που τα (αντί)γράφει αυτός ο Μόνος έχοντας πολιτικό λόγο?

Επίσης υπάρχει ο κίνδυνος αυτόν τον καινούργιο πρόσωπο να τον βλέπουν και να τον ακούν και άλλοι και να βλέπουν ότι είναι Αληθινός και πιστεύει στην συλλογηκότητα και αλλιώς από τι τον περιέγραψες εσύ από πίσω…

Μα αυτό περιορίζει όποιες ειλικρινές προθέσεις για εξυγίανση, αναδιάρθρωση και εξορθολογισμό. Δεν είναι λοιπόν κορόνες όταν λες απλά ότι ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο εναντίων των συμφερόντων, όταν γίνεται θυσία για να ξυπνήσει αυτό τον κοιμισμένο η καχύποπτο λαό, όταν θέλει να του ξαναδώσει την χαμένη του περηφάνια. Δεν είναι κορόνες και κραυγές όταν κάνεις έκκληση για αναθεώρηση συνειδήσεων σε αντιστοιχία με αυτό που θέλουν να πρεσβεύουν κούφια λόγια δίχως αλήθεια ψυχής, μερικών.

Έτσι το βλέπω με το «φτωχό» μου μυαλό. Και συγνώμη που δεν μου φτάνουνε οι λέξεις και λαμβάνω δράση. Και συγνώμη όταν βλέπω ανταπόκριση από τον κόσμο όταν τους λέω ότι ο καθένας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του, για την ατομική ευθύνη του καθενός πολίτη που με την σιωπηλή αποδοχή και ανοχή του μέχρι τώρα η και συμμετοχή στην ρουσφετολογία. Και συγνώμη που τους ξυπνάω και είμαι ένας από αυτούς τους απλούς άγνωστους στρατιώτες που θέλει να τους δείχνει το δρόμο, τον δύσκολο αλλά σωστό. Και συγνώμη που βλέπω καθαρά ότι Μόνο Ένας θέλει να τα κάνει Πράξη σαν Πολιτικός και τους κάνω και τους άλλους να το δουν (χωρίς φιλοσοφικές κουβέντες). Και συγνώμη επειδή δεν θέλω να μιμούμαι ανάλογες πρακτικές με αυτές που κριτικάρω και δεν θέλω προσωπικές χαρές. Και συγνώμη επειδή είμαι διαφορετική και ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ και όταν μιλάω και όταν δουλεύω χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, για το Εμείς και όχι για το Εγώ. Και στο κάτω- κάτω συγνώμη επειδή αυτή την έκφραση το χρησιμοποίησα πρώτη όταν στις 11 Νοέμβριου και μετά κουράστηκα με τόσο πολύ «Εγώ»… Συγνώμη που βλέπω καθαρά ότι υπάρχει άλλος δρόμος και μπορώ να το κάνω κατανοητό και σε άλλους.

Μήπως πρέπει να πω συγνώμη και επειδή αγαπάω Αληθινά την Ελλάδα, την ονειρεμένη πατρίδα της Ψυχής μου, μήπως πρέπει να ζητήσω συγνώμη επειδή αγαπάω τους Έλληνες και θέλω να νιώσουν Αξιοί της πολιτιστικής και ιστορικής τους κληρονομιάς? Μήπως πρέπει να ζητήσω συγνώμη επειδή δεν θέλω να «βολέψω» κανέναν δικό μου, αλλά θέλω να έχουν το δικαίωμα στη αξιοκρατία και σε ίσες ευκαιρίες?

Η μήπως πρέπει να ζητήσω συγνώμη επειδή Πιστεύω Αληθινά τον Παπανδρέου?



ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ, ΔΙΧΩΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΔΙΧΩΣ ΨΕΥΤΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΛΟΓΙΑ. ΜΟΝΟ ΠΡΑΞΕΙΣ.

Και αυτό δεν είναι ρομαντισμός, είναι ρεαλισμός. ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΜΑ. Και μπορούμε να το ζήσουμε μόνο αν είμαστε αληθινοί. Μόνο έτσι θα κάνουμε την διαφορά.



Επειδή έγραψα πολύ και μόνη μου, χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς αναπνοή, νομίζω ότι πρέπει να κλείνω.

Πριν όμως θα πω κάτι από τις προτάσεις που έχω κάνει κατά καιρούς εδώ η στο «διάλογο», όπως όταν ήμουν από τους πρώτους (αν όχι πρώτη) που μίλησε για διαφάνεια των δημοσίων εγγράφων στο διαδύκτιο, μάλλον η πρώτη που είπε για δημοψήφισμα σε μεγάλες αποφάσεις, η πρώτη που μίλησε για τουλάχιστον μια εφημερίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί τα γραμμένα λόγια μένουν και δεν ξέρουν πολλοί Ιντερνετ, για τις Τοπικές και Δημοτικές Οργανώσεις και πως θα ήθελα να γίνει κυκλικά η εύθηνη των «συντονιστών», όπως και άλλα που τα έγραψα και τα συζήτησα με διάφορους συντρόφους (για την διάδοση του Προγράμματος, που το έκανα μόνη μου, κ.λ.π.), για την σωστή παιδεία και την ανάγκη για επικριτική σκέψη, για τους μισθούς των 300 εύρο, για μαύρη εργασία, για ανεργία, για ρύθμιση οφειλών στις τράπεζες στο 1/3 του μισθού, όπως προβλέπει η Ευρωπαϊκή Οδηγία και ο Ευρωπαϊκός Τραπεζικός Κανονισμός και για πολλά άλλα (όπως τα φιλέτα του δημοσίου, τα αγροτικά «καρτέλ», την «απελευθέρωση» της αγοράς, την πολιτιστική μας κληρονομιά, την νανοτεχνολογία, για την φαρμακευτική βιομηχανία, για δίκαιη φορολογία, κ.λ.π.). Όποτε, και ιδέες έχω και είχα και πολύ ενέργεια και δεν έψαξα μετάλλιο. Απλά, αφήστε με να Προσφέρω για να φέρουμε όλοι ΜΑΖΙ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σαν κυβέρνηση και τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου Πρωθυπουργό. Μετά μπορείτε (αυτοί που το θέλουν τόσο) να με ξαναβυθίζεται πάλι στον καναπέ. Τις καρέκλες τις αφήνω για σας. Όπως και τον φιλοσοφικό «πολιτικό» και «σοβαρό» λόγο.

Ευτυχώς για όλους μας ο ΓΑΠ μιλάει Απλά, Αληθινά και Ουσιαστικά. Μήπως πρέπει να πάρουμε παράδειγμα? Όπως και να διαδώσουμε στον κόσμο αυτό που μας λέει, πρώτα απ’όλα και μετά να «προβληματιστούμε» και να προτείνουμε? Λέω μήπως και αυτό μόνο σε περίπτωση που θέλουμε όντως την Αλλαγή. Ας δουλέψουμε λοιπόν και ας βάλουμε ο καθένας το δικό μας το λιθαράκι. Είναι πιο εύκολο από το να βάλουμε τρικλοποδιές στους άλλους που θέλουν αληθινά να προσφέρουν στο σύνολο.

Αγαπητέ DimKaramitsa,πράγματι δεν είμαι νομικός αλλά δεν γράφω εδω ως επιστήμονας που εξετάζει τα θέματα μόνο επιστημονικά...προσπαθώ να επικαιροποιώ κάποια πράγματα σύμφωνα με την τρέχουσα λογική, τουλάχιστον τη δική μου.
Σ' ευχαριστώ, ωστόσο, για την πολύ εμπεριστατωμένη και επιστημονική (μάλλον είσαι νομικός) απάντηση την οποία διάβασα με πολύ προσοχή. Ωαστόσο, δεν θα ήθελα να ανατρεξω σε φιλοσοφικά πολιτικά κείμενα εντός του forum μιάς και δεν πιστεύω οτι κανείς πρέπει να αποδείξει στον άλλο κάτι. Διατηρούμε ο καθένας το δικαίωμα στα πιστεύω μας και στη όποια υποκειμενική και αντικειμενική συγκρότηση διαθέτουμε. Νάσαι καλά και είμαι η tractatus

Αγαπητή tractatus (με μπέρδεψε η κατάληξη -atus)

Εχει σημασία να ξεδιαλύνουμε τις έννοιες για να ξέρουμε τι επιδιώκουμε, να θέσουμε πολιτικούς στόχους και να προτείνουμε πολιτικές πρακτικές.

Ο σοσιαλισμός είναι εξισωτικός. Εννοιες όπως αναδιανομή του εισοδήματος και δίκαιη φορολογία ανάλογα με τα κέρδη είναι έννοιες εξισωτικές, έννοιες ισότητας και ανήκουν στον σοσιαλισμό.

Αντίθετα, διαδικασίες όπως η αύξηση των εμμέσων φόρων (π.χ. Φ.Π.Α.) είναι μεν ισότιμες (αυξάνεται για όλους) αλλά όχι εξισωτικές. Για τον λόγο αυτό σοσιαλιστές έχουν προτείνει μέχρι και την κατάργηση των εμμέσων φόρων.
Η ισοτιμία ξέρεις μπορεί να λειτουργήσει σε κάθε σύστημα προς διαιώνισή του. Το ζήτημα είναι η θέση ως προς την "τιμή" , την αξιολόγηση καθενός και την θέση του σε αξιολογική κλίμακα. Στην μεσαιωνική αριστοκρατία υπήρχε "ισοτιμία" της διανομής της σοδειάς μεταξύ αριστοκράτη και κολλίγου, έτσι θεωρείτο κατά τα δεδομένα το ποσοστό 9/1 ή 8/2. Βεβαίως αυτό δεν αποτελούσε ισότητα (ούτε μαθηματικά). Η διατάραξη της ισοτιμίας ερχόταν, όταν ο αριστοκράτης ή ο κολλίγος επιδίωκε να μεταβάλλει αυτή την ισορροπία της θεωρούμενης ισοτιμίας (ως νοητό σύνολο αξιακών δεδομένων ενός συστήματος αξιών). Αντίστοιχο ήταν και το τιμοκρατικό πολίτευμα του Σόλωνα. Στον καπιταλισμό το αυτό ισχύει με την σχέση αμοιβής/υπεραξίας. Ισοτιμία υποτίθεται ότι υπάρχει κατά το αξιακό σύστημα καθενός, αλλά και κάθε εργοδότη και κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά. Αλλοιώς βλέπει την ισοτιμία αυτή ο Χ βιομήχανος και αλλιώς ο Ψ και αντίστοιχα ο κάθε εργαζόμενος, όπως και την συνολική ισοτιμία των σχέσων αμοιβής / αξίας εργασίας - υπεραξίας. Η ισοτιμία είναι συνεπώς πολυποίκιλο αξιακό δεδομένο ανάλογο αντιλήψεων και συστημάτων, που τείνει να εξισορροπήσει και να καταστείλει τις αντιδράσεις, διατηρώντας ένα συσχετισμό δυνάμεων, κανόνων, αμοιβών. Τούτο μάλιστα μπορεί να συμβαίνει και συνέβη "ισοτιμικά" σε δικτατορίες, στην Ε.Σ.Σ.Δ. και αλλού.
Ισοτιμία βέβαια δύναται να υπάρχει και στην ισότητα, ως έκφραση του αξιακού της δυναμικού, των αξιών και θέσεών της. Τότε βέβαια οι δύο έννοιες κινούνται προς ταύτιση (και είναι μάλλον αυτό που εννοείς και θέλεις).
Η ισότητα όμως έχει μία σαφή έννοια εξίσωσης. Εάν 1.000.000 άνθρωποι έχουν 10.000 Ευρώ ετησίως ο καθένας (ήτοι εν συνόλω 10.000.000.000 Ευρώ) και 5.000 έχουν 5.000.000 Ευρώ ο καθένας, ήτοι εν συνόλω για 25.000.000.000 Ευρώ. Η εξισωτική ενέργεια ανάγεται στην προσπάθεια 35.000.000.000 Ευρώ / 1.005.000 άνθρωποι = 34.825 Ευρώ έκαστος ετησίως (στο παράδειγμα βέβαια πρέπει να θέσουμε και τις μέσες τιμές π.χ. εισοδήματα 30.000 ανά έτος, 50.000 ανά έτος, 80.000 ανά έτος που διευρύνουν το πλαίσιο αναδιανομής και τελικά καθιστούν την αναδιανομή ακόμα πιο δίκαιη. Η προσπάθεια για ισοτιμία όμως, ανάλογα με το αξιακό σύστημα που εφαρμόζει, ξεκινά από την βάση διανομής 5.000.000/10.000 , ήτοι από βάση διαιώνισης και διεύρυνσης της ανισότητας, καθώς ανά έτος το χάσμα θα διευρύνεται και θα αυξάνεται η εξουσία των ολίγων προς τους πολλούς. Η ισοτιμία λοιπόν δεν μπορεί να αναδιανείμει και να θεραπεύσει τις ανισότητες, αντίθετα μπορεί να τις διευρύνει (όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας) και μάλιστα πολυπεπίπεδα και ακόμα και αξιακά.
Στο ερώτημα αυτό δεν απάντησε με σαφήνεια ούτε ο Αριστοτέλης, ούτε ο Μάρξ στον λόγο αναδιανομής, δυνατοτήτων /αναγκών. Διότι τούτα τα μεγέθη και έννοιες στην πραγματικότητα ούτε σταθερά είναι, ούτε μετρήσιμα.

Στην πολιτική ισότητα βέβαια δεν είναι δυνατόν να κάνουμε σήμερα λόγο για ισοτιμίες, αλλά μόνο για απόλυτες ισότητες, που εκφράζονται νομικά από την έννοια του κράτους δικαίου. Ισως στην κατεύθυνση αυτή ( το υποστηρίζω) η απόλυτη πραγματική δημοκρατία να μπορούσε να προσφέρει συνολικές λύσεις.

Εδώ παρεμβαίνει κατά την γνώμη μου ο θεσμός του δίκαιου κράτους, όπως το εννοώ, το οποίο θα είχε σαν αρχή του κάτι διάφορο και πιο ουσιώδες. Την ανάγκη κάλυψης από το κοινωνικό εισόδημα και με κανόνες ισότητας, των βιοτικών αναγκών κάθε ανθρώπου (υλικών και ψυχικών-ψυχολογικών). Εννοώ να μην υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος να βιώνει αυτές τις αγωνίες, τις αγωνίες της επιβίωσης και της δυνατότητας ίσης συμμετοχής στο γίγνεσθαι.
Η κάλυψη βεβαίως μπορεί να πρέπει να έλθει κατά το εξισωτικό σύστημα, από τους "ανθρώπους των 5.000.000 Ευρώ".
Το ποιές είναι οι βιοτικές ανάγκες μπορούμε να το ορίσουμε δημοκρατικά, από κοινού και με τάση διεύρυνσης, επαύξησης αυτών.
Τούτο αποτελεί μια σαφή αρχή αναδιανομής που οδηγεί στην οικονομική και κοινωνική ισότητα.
Η πολιτική ισότητα της δημοκρατίας αποτελεί το κλειδί για την εξισωτική λειτουργία στα λοιπά στοιχεία.
Ως είναι ευνόητο για να οδηγηθούμε στην ισότητα θα πρέπει να μπει φραγμός στην βούληση κάποιων να νέμονται τεράστιο μέρος του παραγόμενου αγαθού. Εάν η συνολική δυνατότητα είναι 50.000.000.000 Ευρώ και 1.000 θέλουν να νέμονται τα 30.000.000.000 δις, αυτό είναι απόλυτα άνισο και προκαλεί την φτώχεια των υπολοίπων 9.900.000 ανθρώπων.
Για να καλύψουμε την ψυχική τους ανάγκη για περισσότερα μπορούμε δημοκρατικά αποφασίζοντας, να τους παραχωρήσουμε το δικαίωμα να κατέχουν π.χ. 10 βιοτικές ανάγκες, θεσπίζοντας ένα ανώτατο όριο. Αυτή είναι μια μερική ισοτιμία σε ένα καθεστώς ισότητας.
Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι περισσότερη δημοκρατία σε κάθε πρόταση και περισσότερος σοσιαλισμός/ισότητα.
Αυτό είναι και το μέτρο - κατεύθυνση της πρότασης πολιτικών πρακτικών που λείπουν από το ΠΑΣΟΚ και την κοινωνία σήμερα.
Στο κάτω - κάτω πρέπει να εννοήσουν κάποιοι λίγοι ότι τέτοια ποσά τους είναι άχρηστα και μάταια και ιδίως τι προκαλούν στο κοινωνικό σύνολο με τον τρόπο που τα απαιτούν και τα κατέχουν.

Αγαπητέ Νίκε
Τα ανωτέρω ισχύουν και για σένα.
Κρίνεις με βάση ένα δεδομένο κοινωνικό σύστημα, που αξιακά ταυτίζεται με άνισες ισοτιμίες. Ισοτιμικά το παιδί του εργάτη θα γίνει εργάτης και το παιδί του πλουσίου θα γίνει πλούσιο. Ο Μάρξ ακολουθόντας κατά γράμμα σχεδόν τον Αριστοτέλη έγραψε από καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του σε καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Δεν θέτω την ασαφή αυτή βάση ως βάση του δικού μου σοσιαλισμού, παρότι την ασπάζομαι.
Ο δικός μου σοσιαλισμός έχει ως πρώτη βάση την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του κάθε ανθρώπου. Σε τούτο είναι απόλυτα εξισωτικός.
Εχει επίσης ως βάση την πραγματική κοινωνική δημοκρατία. Εκεί μπορούμε να χτίσουμε.
Στο κλασσικό καπιταλιστικό ερώτημα που θέτεις θα πρέπει να απαντήσω στο ότι η επιβράβευση της παραγωγικότητας κάποιου ή κάποιων δεν είναι ανάγκη να προσμετράται σε κέρδη που προκαλούν φτώχεια. Ο ψυχολογικός παράγοντας επιβράβευσης - αναγνώρισης είναι ακόμα και συχνότερα πιο σημαντικός από τον υλικό. Μην ξεχνάμε πως οι μεγάλοι διανοητές, οι δημιουργοί, οι άνθρωποι της πραγματικής προόδου δεν κινούνταν από κερδώα κίνητρα, αλλά από ψυχικές παρορμήσεις. Ο ίδιος ο ανταγωνισμός αποτελεί περισσότερο παρόρμιση του αξιακού κοινωνικού συστήματος που μιμείται την ζούγκλα παρά αγώνα επιβίωσης.
Ο ανταγωνιζόμενος επιδιώκει να γίνει ο πρώτος, ίσως και ο μόνος. Την τάση αυτή του ανθρώπου να αναγνωρίζεται από τους λοιπούς πρέπει να την στρέψουμε σε κοινωνική προσφορά / αναγνώριση και όχι σε υλιστική ψυχοπάθεια (μην πω σχιζοφρένεια).
Εν τέλει η φυσική ανισότητα - ανομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν πρέπει να υφίσταται προς ατομικό όφελος, αλλά προς συνολικό κοινωνικό όφελος (έχω γράψει και για αυτό, το πως μπορεί να ξεκινήσει από αύριο κιόλας).

Ξεπερνώντας συνεπώς, με την a priori κάλυψη των βιοτικών αναγκών, ένα δεδομένο επιβίωσης που θέτει αρχήθεν τους κανόνες και τις βάσεις της κοινωνικής ζουγκλοποίησης και προσφέροντας το αγαθό της δημοκρατίας, ήτοι συνολικά της ανάπτυξης της προσωπικότητας σε ένα πλαίσιο ισότητας και ατομικής αυθύπαρκτης αξίωσης, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία απεξαρτημένη από το απωθημένο του κέρδους και της δημιουργίας / κάλυψης κενών ψυχολογικής ανισότητας (για αυτό έγραψα ότι η δημοκρατία είναι ένα τεράστιο σχολείο).
Ουσιαστικά η κάλυψη των βιοτικών αναγκών σε ένα καθεστώς πραγματικής δημοκρατίας επιτρέπει να κινηθούμε σε άλλες κοινωνικές σφαίρες, όπου θα επιλέγουμε δημοκρατικά ποιά εργασία θα κάνουμε, θα ορίζεται δημοκρατικά αν και ποιά θα είναι η ανταμοιβή μας και εν τέλει ως ελεύθεροι άνθρωποι θα αυτοοριζόμαστε ελευθεριακά.
Στόχος συνεπώς πρέπει να είναι η ισότητα, που δεν είναι μόνο οικονομική, ως τείνουμε προσκολλημένοι στα σημερινά απαράδεκτα δεδομένα της οικονομοκρατίας να πιστεύουμε, αλλά η πολύπλευρη ανθρώπινη ισότητα δικαιωμάτων μέσα σε ένα καθεστώς ελευθερίας και συλλογικότητας.

Για την ισοτιμία έγραψα ήδη και νομίζω ότι την αποστέωσα ως έννοια.
Η ισοτιμία είναι μια σχετικότητα αξιολογικής κρίσεως, ακόμα και ατομικής, που δεν υπακούει ούτε καν σε κανόνες, αλλά υπακούει ακόμα και σε ατομικά προσωπικά κριτήρια και κίνητρα.
Θαρρώ πως πρέπει να τα σκεφτείτε αυτά όλοι γιατί, από τον ρεαλισμό των προσδιορισμών και τον ίδιο τον ρεαλισμό της ισότητας (γιατί μόνο η ισότητα είναι ρεαλιστικός στόχος - όραμα), ενώ τα υπόλοιπα είναι ανακυκλούμενες μεταβλητές αξιακές και ανισοτιμίες, κρίνεται και θα κριθεί και ο συνολικός μας αγώνας, ως πολιτική παρουσία, πορεία και πρακτική.

Θαρρώ πως εάν μιλάμε για σοσιαλισμό κάθε είδους, για αναδιανομές, ανακατανομές, κοινωνίες ισότητας κλπ. πρέπει να εννοήσουμε ότι στόχος δεν είναι απλώς μια ισοτιμία (ένας ευμετάβλητος κανόνας αξιακής αποτίμησης), αλλά η ισότητα και, εάν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τον όρο ισοτιμία, η ισοτιμία της ισότητας.