ΘΕΛΟΥΜΕ

Η ΑΛΛΑΓΗ που ΘΕΛΟΥΜΕ είναι και σε ΠΡΟΣΩΠΑ και σε ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.

ΘΕΛΟΥΜΕ την αλήθεια για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τις ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ατόμων και ενώσεων ατόμων που αφορούν ΙΔΕΕΣ και ΣΧΕΔΙΑ για το μέλλον μας, το μέλλον της χώρας.

ΘΕΛΟΥΜΕ μια ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία σύγχρονη, ποιοτική, καινοτόμα, πρωτοποριακή, Πολιτικούς με γνώσεις, Πολιτικούς που διεκδικούν εκλογή θέτοντας ψηλά τον πήχυ, που δεν ανήκουν στο χαμηλότερο κοινό
παρονομαστή, Πολιτικούς που μας αντιπροσωπεύουν υπεύθυνα και γιαυτό έχουν φωνή.

ΘΕΛΟΥΜΕ να ξεπεράσουμε επιτέλους τον κύκλο της μεταπολίτευσης , να επιδιώξουμε την επανιδρυτική , ανατρεπτική καινοτομία, να ξαναφέρουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ στο Προσκήνιο.

ΘΕΛΟΥΜΕ να ανοίξουμε νηφάλιο και τεκμηριωμένο δημοκρατικό διάλογο για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

ΘΕΛΟΥΜΕ οράματα, αρχές, αξίες, κανόνες, δημόσιο ήθος. ΘΕΛΟΥΜΕ ένα δημιουργικό πλαίσιο εντός του οποίου θα υπάρξει επεξεργασία νέων προτάσεων στο τρέχον και μακρόπνοων στρατηγικών. ΘΕΛΟΥΜΕ να δώσουμε και πάλι ελπίδα, και προοπτικές στον μέσο άνθρωπο, στον εργάτη του χεριού και του πνεύματος. ΘΕΛΟΥΜΕ να επανακτήσουμε την ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ότι εάν παλέψεις, εάν εργαστείς, εάν πρωτοτυπήσεις, εάν δημιουργήσεις, θα έχεις κοινωνική άνοδο, καλύτερο εισόδημα, νέα ποιότητα ζωής.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ εκείνους που θέλουν να κυβερνήσουν και πάλι χωρίς να έχουν ιδέα για ποιο λόγο η παρουσία τους είναι απαραίτητη στη χώρα.

ΘΕΛΟΥΜΕ την πολιτική μπροστά από την οργάνωση ΘΕΛΟΥΜΕ πολιτική που είναι επιστήμη και τέχνη. Γνώση και αξιοποίηση της εμπειρίας και όχι κάποια τεχνική μικροπολιτικής ίντριγκας ή μανούβρας.

Συμφωνώ σε όλα και εχω μία απορία.

Μου αρέσουν οι ξεκάθαρες θέσεις, σκέψεις προτάσεις.
Δεν ειμαι σίγουρος όμως τρι εννοείς οταν λές " να φέρουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ στο προσκήνιο"
Αν εννοείς τον ΑΝΘΡΩΠΟ, τον ΠΟΛΙΤΗ, την ΚΟΙΝΩΝΙΑ μέσα απο την Πολιτκή, τότε ειμαι σύμφωνος.

Προφανώς εννοώ αυτό.

Αγαπητέ Stefan με αφορμή το μήνυμά σου θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα. Αλήθεια, η πολιτική πρέπει να είναι επιστήμη ή τέχνη;

Δηλαδή ένα κόμμα, ένα κράτος πρέπει να διοικείται από τεχνοκράτες/επιστήμονες που ξέρουν πάρα πολύ καλά το κομμάτι της δουλειά τους ή από άτομα που έχουν «πολιτικό χάρισμα», «όραμα», που βλέπουν την πολιτική ως τέχνη περισσότερο με επίκεντρο τον άνθρωπο;

Είναι δυνατόν τα δύο να συνυπάρχουν;... ή δυστυχώς η σκληρή και πεζή πραγματικότητα κάνει τους οραματιστές να φαίνονται εκτός εποχής ή ακόμα τους αναγκάζει σε σκληρές αποφάσεις ασυμβίβαστες με τον χαρακτήρα τους, οπότε στο τέλος η «εικόνα» τους ως οραματιστές καταρρίπτεται;

Αλήθεια η Ελληνική κοινωνία τι είδους πολιτικών θέλει? Διότι οι παγκόσμιες και μάλιστα οι Δυτικές κοινωνίες, νομίζω έχουν σαφή προτίμηση προς τον πολιτικό-τεχνοκράτη με εμπειρία για την συγκεκριμένη θέση την οποία διαχειρίζεται.

Διότι για παράδειγμα, η Ελληνική κοινωνία μάλλον επιλέγει το «μέσο» κλασσικό συντηρητικό προφίλ του παντρεμένου με δυό παιδιά πρωθυπουργού, που μια μέρα πριν τις εκλογές πηγαίνει στην παιδική χαρά με την οικογένειά του. Τα κριτήρια δεν είναι πολιτικά, ούτε η εμπειρία του πολιτικού. Διότι αν ήταν κριτήριο η εμπειρία, τότε δεν θα γίνονταν πρωθυπουργός ένα άτομο με μηδενική πρϋπηρεσία.
Όμως, ο πολιτικός αυτός εκπροσωπεί μια «καινούργια» πρόταση, που έρχεται να διαμαρτυρηθεί για την υπάρχουσα κατάσταση και όχι να δώσει όραμα απαραίτητα...

Και επειδή ο σκοπός ενός κόμματος σαν το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι η διακυβέρνηση της χώρας, το ερώτημα σχετικά με το τι πολιτικούς θέλουμε συνδέεται άμεσα - καλώς ή κακώς- με το τι έχει απήχηση στην Ελληνική κοινωνία. Επομένως, θα έλεγα ότι τα πρόσωπα ενώ φαίνεται ότι παίζουν ρόλο, στην πραγματικότητα δεν είναι αυτά που παίζουν και στον σημαντικότερο ρόλο στην επιλογή των πολιτών. Η έννοια του «καταλληλότερου» είναι υποκειμενική και μάλλον πολύ πλασματική και χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ με ύπουλο τρόπο. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, που στην ουσία η έννοια του «καταλληλότερου» είναι σημαντικότατη, αφενός γιατί σε κάθε εκλογή, η αντιπαράθεση είναι στην πολύ προσωπική – εκλέγουν στην ουσία πρόεδρο και όχι κόμμα – (π.χ Μπους εναντίον Αλ Γκορ) και τα κριτήρια επιλογής πολύ διαφορετικά, αλλά και η κοινωνία ζητάει ξεκάθαρα έναν πρόεδρο-τεχνοκράτη που θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου (για αυτό εκλέχθηκε ο Μπους για παράδειγμα το 2004, που παρουσιάστηκε ως πιο ικανός να αντιμετωπίσει τον υποτιθέμενο κίνδυνο της τρομοκρατίας).

Τελικά στην Ελλάδα ρόλο στην επιλογή κόμματος για την εξουσία φαίνεται να παίζουν οι πολιτικές συνολικά και ειδικά τα λάθη των προηγούμενων πολιτικών και όχι τα πρόσωπα. Ο λαός μάλλον στις εκλογές δηλαδή δεν «τιμωρεί» πρόσωπα, αλλά πολιτικές, όμως τα πρόσωπα αναπόφευκτα χρεώνονται την τιμωρία...

Αυτό που μου προκαλεί προσωπικά δυσάρεστη εντύπωση είναι η εμφάνιση στις βουλευτικές θέσεις ατόμων που εκμεταλλεύονται την διασημότητά του για να εκλεγούν. Δεν μπορεί να είναι όλοι οι διάσημοι που βρίσκονται σήμερα στην βουλή, σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, ικανοί για βουλευτές. Δεν πρέπει ηθοποιοί, αθλητές, φωτομοντέλα να επιλέγονται στα ψηφοδέλτια μόνο και μόνο επειδή μπορεί να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η πολιτική πρέπει να είναι ή τέχνη ή επιστήμη. Και πολλοί από αυτούς που εκλέγονται δεν έχουν ούτε την μια ούτε την άλλη ιδιότητα...


Για αυτό τελικά στο ερώτημά σου θα έλεγα ότι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα η δημιουργία ξεκάθαρης πολιτικής θέσης και η διάχυση των θέσεων στην κοινωνία. Δηλαδή χρειάζεται η βαρύτητα να δοθεί στην πολιτική και οργάνωση και όχι στα πρόσωπα.

H απάντηση και η επιχειρηματολογία σου NickStyl με βρίσκει σύμφωνο. Τον περασμένο Νοέμβριο στο ΠΑΣΟΚ προτάξαμε τα πρόσωπα (αν και θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη μας και τις πολιτικές. δεν ξέρω πόσοι απο εμάς τις λάβαμε). Στο συνέδριο που έρχεται πρέπει εκ των πραγμάτων να προτάξουμε τις πολιτικές. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει. Και αφού αποφασίσουμε - αν αποφασίσουμε - για τις πολιτικές , πρέπει μετα το συνέδριο να ξαναπροτάξουμε τα πρόσωπα που θα τις εφαρμόσουν! Θα ακολουθησουμε αυτη την πορεία? Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος.

Σύντροφοι, το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του εξέφρασε πολιτικά την ευρύτερη ιδεολογία της μη κομμουνιστικής αριστεράς. Μιας αριστεράς που στο τόπο μας είχε ταυτιστεί με τον αγώνα για Δημοκρατία, ενάντια στη Χούντα, αλλά και τις μετα-εμφυλιοπολεμικές παρακρατικές τακτικές. Ταυτίστηκε με τον αγώνα για Ανεξαρτησία, ενάντια στην εξάρτηση από την αμερικάνικη πολιτική, που είχε βασικό μοχλό παρέμβασης το "Παλάτι" και το στρατό. Ταυτίστηκε με την κοινωνική δικαιοσύνη, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ζούσε στα όρια της φτώχειας, και είχε δεχτεί με ανακούφιση τις πολιτικές του Γεωργίου Παπανδρέου για την παιδεία και τις δεσμεύσεις του Ανδρέα Παπανδρέου για τους "μη προνομιούχους".
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε πολλά χρόνια μετά την μεταπολίτευση, όλες αυτές οι ιδέες είναι επίκαιρες. Είναι επίκαιρες γιατί η δεξιά διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή κατάφερε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να γκρεμίσει σειρά θεσμικών, οικονομικών, κοινωνικών και στρατηγικών κατακτήσεων της χώρας και της κοινωνία μας.
Ταυτόχρονα ζούμε σε ένα νέο πλαίσιο παγκόσμιων συνθηκών, που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είναι γεμάτο ευκαιρίες και κινδύνους. Η σημαντικότερη ευκαιρία είναι ότι επιτρέπει την διεθνιστική δράση και την οριζόντια επαφή των πολιτών πέρα από τα εθνικά σύνορα.

Αυτά λοιπόν που διεκδικούμε σήμερα σε επίπεδο αρχών είναι τα ίδια που διεκδικούσε ο λαός μας και τότε. Δυστυχώς όμως στην ελληνική κοινωνία έχουν συντελεστεί δυο μεγάλες αλλαγές. Η πρώτη είναι η αποιδελογικοποίηση των πολιτικών, κάτι για το οποίο φταίει σε μεγάλο βαθμό και η πρόσφατη (τεχνοκρατική και οικονομοκεντρική) διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. η δεύτερη είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ξέφυγε από την μιζέρια (και αυτό είναι έγο του ΠΑΣΟΚ), χωρίς να έχει κατανοήσει ποια είναι τα (πολιτικά) αίτια αυτής της αλλαγής. Δηλαδή χωρίς να κατανοεί ότι η κοινωνική και οικονομική του θέση είναι προϊόν των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, και όχι απλά της συγκυρίας.

Σήμερα λοιπόν δεν έχει σημασία μόνο να θέλουμε εμείς, αλλά ποιοι άλλοι θέλουν αυτά που θέλουμε εμείς; Ποιοι άλλοι τα νιώθουν σαν δικά τους αιτήματα; Ποιοι καταλαβαίνουν ότι αυτά που θέλει το ΠΑΣΟΚ μπορούν να εγγυηθούν μια καλύτερη πορεία για τη χώρα, αλλά και τη δική τους ευημερία; Παράλληλα ποιοι (μη προνομιούχοι) μπορούν να πιστέψουν ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τους υπηρετήσει σήμερα; Τέλος ποιο ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει τα παραπάνω;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και το Συνέδριο μπορεί να συμβάλει σε ένα μέρος των απαντήσεων. Το δύσκολο κομμάτι είναι να πείσουμε τον πολίτη να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται. Να τον πείσουμε ότι η πολιτική τον χρειάζεται και ότι είναι αδύνατη η ακηδεμόνευτη διεκπεραίωση της χωρίς την συμμετοχή του. Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αποδείξει ξανά, ότι μπορεί να γίνει κόμμα των πολλών και όχι κόμμα των αξιωματούχων του. Δυστυχώς η πλειοψηφία των πολιτών (βλέπωντας τα μικρομεσαία στελέχη του Κινήματος) έχει πειστεί ότι "φτιάχτηκαν" από το ΠΑΣΟΚ και τα κοινοτικά κονδύλια.

Αυτή η εικόνα πρέπει να σπάσει. Ταυτόχρονα οι ιδέες μας πρέπει να γίνουν καθαρές και τέλος πρέπει να φτάσουν στον πολίτη. Αυτό είναι επίσης δύσκολο. Πρέπει να τον πείσουμε να μας ακούσει. Πρέπει να τον πείσουμε ότι έχουμε δίκιο και τελικά να τον κινητοποιήσουμε, όχι μόνο για να μας ψηφίσει, αλλά να μπει στις γραμμές μας και να αγωνιστεί για την "αλλαγή". Το Συνέδριο μας θα δείξει αν μπορούμε. Θα δείξει αν μεταφέρουμε το κέντρο βάρος από την "τηλεοπτική πραγματικότητα", στην πραγματική καθημερινότητα και τις ανάγκες των πολιτών.