Υπάρχει μέλλον για τα απαρχαιωμένα πολιτικά κόμματα;

Παραθέτω απόσπασμα απο άρθρο του Νίκου Παπανδρέου με τίτλο "Υπάρχει μέλλον για τα απαρχαιωμένα πολιτικά κόμματα;"
ως μια βάση για διάλογο, ολο το άρθρο θα το βρείτε εδώ

"...Ένας λόγος είναι ότι οι ανάγκες των πολιτών δεν «καλουπώνονται» πια σε μια και μόνη ιδεολογία. Ο πολίτης εκφράζει ένα σύνθετο συνονθύλευμα αναγκών (έχει πολλαπλή ταυτότητα) και τον τραβάνε σημεία από όλες τις ιδεολογίες, και αντιστοίχως βλέπει θετικά και αρνητικά σημεία σε όλα τα κόμματα. Στον πολίτη, για παράδειγμα, αρέσει η υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας για «επανίδρυση» του κράτους (άρεσε τουλάχιστον πριν διαψευστεί από τα γεγονότα), όπως αρέσει και η κοινωνική ευαισθησία του ΠΑΣΟΚ (ώσπου να φτάσουμε στην μετα-Ανδρεϊκή εποχή), όπως εκτιμάτε η πειθαρχία των «Κουκουέδων» αλλά και ορισμένες φορές αρέσουν, σε πολλούς, οι εθνικιστικές κορώνες ενός Καρατζαφέρη. Ο πολίτης σήμερα έχει άλλες ανάγκες, οι ιδεολογίες όμως παραμείναν ίδιες.

Άλλος λόγος της πτώχευσης των πολιτικών κομμάτων είναι η αίσθηση ότι τα κόμματα δεν είναι ικανά να λύνουν τα μεγάλα προβλήματα. Μάλιστα πολλοί εικάζουν ότι τα προβλήματα πηγάζουν από την ίδια την κομματικοποίηση και ότι οι εκφραστές του κόμματος κάθε άλλο παρά άγιοι είναι. Η μεγάλη τριβή ανάμεσα στην κοινωνία και των κομματικών στελεχών έχει απομυθοποιήσει το κόμμα ως γνήσιο φορέα κοινωνικών αιτημάτων.

Τέλος, το να είσαι μέλος ενός κόμματος εμπεριέχει ένα στοιχείο ανελευθερίας που δεν το δέχεται πια ο μορφωμένος πολίτης. Θέλει να εκφράζεται ελεύθερα. Δεν αρέσει να ακολουθεί πια, στα τυφλά, την «κομματική γραμμή» Δεν δέχεται χωρίς σκέψη τις θέσεις του «αρχηγού» αλλά – μεγάλη κατάκτηση – θέλει να σκέφτεται ο ίδιος. Η πίστη ότι ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα είναι μια γνήσια και πραγματική κατάκτηση του παλαιότερου κομματικοποιημένου πολιτικού συστήματος. Όπως θα έλεγε ο Μαρξ, η ίδια η επιτυχία των κομμάτων – που εμπέδωσε την παιδεία και την ελεύθερη έκφραση, οδηγεί στο θάνατό τους.
Όπως με τα τρένα που έπρεπε να ανταγωνιστούν με τις νέες τεχνολογίες του αεροπλάνου και του φορτηγού, υπάρχουν σήμερα πολλές άλλες μορφές πολιτικής έκφρασης που ανταγωνίζονται επάξια το πολιτικό κόμμα. Υπάρχουν οι οργανωμένες ομάδες πολιτών, υπάρχει ολόκληρο «κίνημα» που εδράζει στα διαδίκτυα και που συζητάει και προωθεί κοινωνικά θέματα (δέστε τι γίνεται με την παιδεία στο διαδίκτυο και την απαξίωση των «παραδοσιακών» πολιτικών). Υπάρχουν πολλές κυβερνητικές οργανώσεις που εκφράζουν κάτι μονοδιάστατο (σε αντίθεση με το κόμμα) και έχουν έναν και μόνο συγκεκριμένο σκοπό, χωρίς «ηγέτες». Εκπέμπουν ακόμη μια λάμψη και μια αίγλη (Greenpeace, ACTIONAID, WWF, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Ορνιθολογική Εταιρεία και άλλα).

Είδαμε όμως ότι η βιομηχανία των τρένων άντεξε. Στην Γαλλία και στην Ιαπωνία υιοθετήθηκαν τα τρένα υψηλής ταχύτητας για το κοινό και αυτά ανταγωνίζονται τα αεροπλάνα και τα ι.χ.. Η εφεύρεση ενός Αμερικάνου την δεκαετία του 1950 τον κοντέινερς έσωσε τα τρένα απ’ τον σκληρό ανταγωνισμό των μεταφορών μέσω φορτηγών και έτσι με αυτή το απλό μεταφορικό κουτί δημιουργήθηκε ζωτικός χώρος για όλα τα μέσα – το κοντέινερ ανεβαίνει εύκολα στο πλοίο, αλλά και στο φορτηγό και στο τρένο. Διαμορφώθηκε έτσι ένα σύνθετο πλέγμα μεταφορών που υποχρεώνει όλα τα μέσα να συμβιώσουν αρμονικά.

Αναρωτιέται κανείς αν θα μεταμορφωθεί το πολιτικό κόμμα έτσι ώστε να σωθεί. Αν το κόμμα θα μπορέσει να γίνει ένα «κοντέινερ» που θα δέσει όλες τις μορφές πολιτικής έκφρασης, έτσι ώστε και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, και το διαδίκτυο, και η τοπική αυτοδιοίκηση, και το κράτος και η δημόσια διοίκηση θα βρεθούν σε ένα κοινωνικό σύμπλεγμα όπου θα συμμετέχει ενεργά και αδιαμφισβήτητα το πολιτικό κόμμα. Ένα είναι σίγουρο: χωρίς μεγάλες αλλαγές του τύπου «Γιώργο, άλλαξε τα όλα!» το πολιτικό κόμμα θα πεθάνει.
Μπορούμε να προβλέψουμε που θα βρίσκεται το είδος «πολιτικό κόμμα» σε δέκα ή είκοσι χρόνια; Δεν τολμώ να προβλέψω. Ίσως θα μοιάζει με μια μεγάλη Μη Κυβερνητική Οργάνωση, με μια ελευθερία κινήσεων και επιλογή αρχηγών που θα μας εντυπωσιάζει θετικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πολιτικό κόμμα όπως το γνωρίζουμε σήμερα είναι είδος προς εξαφάνιση, σαν τα πουλιά Ντο-ντο της Νέας Ζηλανδίας [color=red]που εξαφανίστηκαν επειδή δεν μπορούσαν να πετάξουν.[/color] "