Θέσεις για την Υγεία ή Χαρτί Υγείας;

Διάβασα με προσοχή την παράγραφο του κειμένου με τίτλο ‘70+1 θέσεις για την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ’ που είναι αφιερωμένη στην Υγεία και για λόγους ευκολίας την αντιγράφω παρακάτω:

«Δεύτερη προτεραιότητα: ποιοτικές υπηρεσίες υγείας και φροντίδας για όλους και για τον καθένα χωριστά. Ολοκλήρωση και Μεταρρύθμιση του ΕΣΥ. Η αντιστροφή της σημερινής πορείας του ΕΣΥ προς την παρακμή και απαξίωση και η μείωση των δαπανών των νοικοκυριών για την υγεία αποτελεί θέμα τιμής για το ΠΑΣΟΚ, ένα λαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα, παράγοντα κρίσης της σοσιαλιστικής μας συνείδησης. Συγκεντρώνουμε, ιδιαίτερα την προσοχή μας στην Πρόληψη, τη λειτουργία ολοκληρωμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και τις ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη Διοίκηση του ΕΣΥ, στο μετασχηματισμό του δημόσιου μάνατζμεντ της Υγείας. Θα πρέπει από σήμερα να καθοριστούν, οι προδιαγραφές ποιότητας και οι δείκτες αξιολόγησης των Νοσοκομείων, τα οποία θα αναδειχθούν σε αυτόνομες λειτουργικές παραγωγικές – διοικητικές μονάδες, με σύγχρονη επαγγελματική διεύθυνση, διπλογραφικό σύστημα και νέες μορφές χρηματοδότησης ανάλογα με τη διάγνωση. Να συγκεκριμενοποιηθεί η λειτουργία του Φορέα Πιστοποίησης Υπηρεσιών Υγείας που προτείνουμε για την εξασφάλιση της υψηλής ποιότητας των υπηρεσιών υγείας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Να ελεγχθεί το ανεξέλεγκτο κόστος της πολυφαρμακίας και η κερδοσκοπία στο χώρο της υγείας.»

Απογοητεύτηκα σφοδρά! Όχι γιατί αυτά που λέει είναι εσφαλμένα, αλλά γιατί είναι τετριμμένα. Γιατί ξόδεψε χωρίς απ’ ότι φαίνεται πολλή περίσκεψη, την ευκαιρία να εκφράσει κάτι πραγματικά νέο, κάτι επαναστατικό και δυνατό.
Ολοκλήρωση λέει, του ΕΣΥ. Αυτό δηλαδή που έλεγε και ο Σκανδαλίδης στο συνέδριο του 2005 και πάλεψα μαζί με λίγους συντρόφους να το ανατρέψουμε. Ολοκλήρωση επικαλείσαι όταν πχ το ΕΣΥ αρθρώνεται από -έστω- πέντε κομάτια, εσύ έχεις φτιάξει τα τέσσερα και σου λείπει το πέμπτο. Αλλά, ας μου πει κάποιος, ποιο κομάτι του ΕΣΥ μπορεί να μείνει ανέγγιχτο; Η νοσοκομειακή φροντίδα που βαρύνεται με την αναξιοκρατία, το φακελάκι, τα γιγαντιαία ελλείμματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε πόρους και τη διαφθορά; Ο έλεγχος της συνταγογράφησης και των πράξεων; Οι σχέσεις ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα; Η ταύτιση παραγωγού και αγοραστή υπηρεσιών υγείας; Η αποκέντρωση του συστήματος που οφείλει να είναι ταυτόχρονα διοικητική και λειτουργική;
Δεν αναφέρθηκα ως τώρα στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, σκόπιμα. Γιατί αυτήν υπονοεί ο Μίμης Ανδρουλάκης (και όχι μόνο) ως το στοιχείο που λείπει. Και με βάση μια παρωχημένη αντίληψη, έχει δίκιο. Την αντίληψη που θεωρεί ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας περίπου ταυτίζεται με την εξωνοσοκομειακή φροντίδα. Αλλά, σύντροφε Μίμη, το κομάτι αυτό δεν είναι απλά τεράστιο, είναι πια γιγαντιαίο. Η δαπάνη μόνο για τα χρόνια νοσήματα όπως πχ η αρτηριακή υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η αποφρακτική πνευμονοπάθεια, οι άνοιες κτλ (που ως χρόνια δεν υπάγονται στη νοσοκομειακή φροντίδα), ανέρχεται σε ποσοστό ίσο η μεγαλύτερο του 70% του συνόλου των δαπανών. Δεν των αξίζει ιδιαίτερος σχεδιασμός; Από την άλλη μεριά, σε όλο τον κόσμο, γίνεται σήμερα αποδεκτή η τεράστια σημασία της αγωγής υγείας και της πρόληψης που πρέπει να γιγαντωθούν ως έργα. Δεν της αξίζει και αυτής της κατηγορίας κάποιος ιδιαίτερος σχεδιασμός; Ακόμη, η φροντίδα του τέλους της ζωής, είναι σαφώς εξωνοσοκομειακή και παντελώς ανανάπτυκτη στη χώρα μας. Ανήκει στην πρωτοβάθμια; Η αποκατάσταση αλήθεια σε ποια βαθμίδα της περίθαλψης ανήκει; Πρέπει κι αυτή να ριχτεί στο μεγάλο ντορβά της πρωτοβάθμιας;
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μπορούμε σήμερα να μιλάμε για πρωτοβάθμια φροντίδα, αυτό το κτηνώδες επιχειρησιακά κομάτι υπηρεσιών υγείας που προκύπτει, θα το εκχωρήσουμε σε γενικούς γιατρούς και παθολόγους, όπως αφελώς ισχυριζόταν το πρόγραμμά μας για την υγεία στις τελευταίες εκλογές; Και μάλιστα σε γενικούς γιατρούς που ΔΕΝ έχουμε;
Εδώ και χρόνια, με επιμονή και συνέπεια, από κοινού με λίγους φίλους, υποστηρίζω το άκυρον της έννοιας της ΠΦΥ, άρα και οποιουδήποτε σχεδίου λειτουργίας ‘ολοκληρωμένου συστήματος ΠΦΥ’. Πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ξεχωριστά δίκτυα. Ένα σπουδαίο δίκτυο, αφιερωμένο στην αγωγή υγείας, την πρόληψη και την πλοήγηση των ασθενών στο σύστημα, στο οποίο θα μπορούν οι γενικοί ιατροί να έχουν την πρωτεύουσα θέση (αν πειστούν ποτέ να εγκαταλείψουν τον μικρομεγαλισμό τους). Ένα ακόμη, αφιερωμένο στα χρόνια νοσήματα. Τέλος ένα αφιερωμένο στην αποκατάσταση και την φροντίδα του τέλους της ζωής.
Η τρέχουσα διάκριση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αριθμεί ήδη 30 χρόνια (Alma-Ata, 1978) και θυμίζω πως ό,τι θεωρείτο προοδευτικό τότε, δεν είναι βέβαιο ότι παραμένει τέτοιο σήμερα.
Αλλά και για τα νοσοκομεία το κείμενο λέει δειλά, μια μισή αλήθεια. Που κανείς δεν θα καταλάβει. Τα νοσοκομεία λέει, πρέπει να γίνουν αυτόνομες λειτουργικές παραγωγικές – διοικητικές μονάδες. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε νοσοκομεία δημόσια αλλά όχι κρατικά. Άρα χωρίς τα βαρίδια της κρατικής γραφειοκρατίας και των γνωστών σχέσεων μονιμότητας και εξευτελιστικών πληρωμών. Πόσο πρέπει ακόμα να ντρεπόμαστε να λέμε την αλήθεια; Πως αν οι γιατροί επιμείνουν στη μονιμότητα και τη μη αξιολόγηση, δεν θα πληρωθούν ΠΟΤΕ αυτά που αξίζουν; Και χωρίς εργαζόμενους που να εργάζονται και να πληρώνονται με αξιοπρέπεια, το φακελάκι θα θριαμβεύει και οι ασθενείς δεν θα απολαμβάνουν την ποιότητα υπηρεσιών που δικαιούνται. Τα μη κερδοσκοπικά ΝΠΙΔ, το γαλλικό μοντέλο των νοσοκομείων των mutuelles κτλ είναι παραδείγματα που πρέπει να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας. Αλλά αυτό προς το παρόν δεν ενδιαφέρει. Θα βρούμε τον τρόπο να πάμε, αν ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε.
Χωρίς αμφιβολία, ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι υπερβολικά σκληρός για το απόσπασμα του κειμένου του Μίμη. Υποχρεώθηκα όμως να τον χρησιμοποιήσω για να τραβήξω την προσοχή. Γιατί στελέχη σαν και μένα, δεν έχουν την πολυτέλεια της μιντιακής προβολής των θέσεών τους, ούτε και της εσωκομματικής διάχυσής τους και γιατί αυτά τα στελέχη που την έχουν, δεν σπαταλούν το χρόνο τους να μας ακούσουν. Αυτό καθόλου δε σημαίνει πως έχω οπωσδήποτε δίκιο, αλλά και η εμμονή, επί σειρά ετών και με ενδιάμεση αποδοκιμασία σε εθνικές εκλογές, στην ανοησία περί δήθεν ολοκλήρωσης του ΕΣΥ μέσω ολοκληρωμένης λειτουργίας της ΠΦΥ, υπάρχει μόνο για να δοξάζει τους ως το 2004 συντελεστές του. Το ΠΑΣΟΚ, νομίζω, έχει ανάγκη σήμερα από μια ισχυρή δόση δημιουργικής ασέβειας. Ασέβειας όχι απέναντι σε πρόσωπα αλλά σε αντιλήψεις και αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν καλά τα παλιότερα στελέχη. Ότι δηλαδή η φυγή από θέσεις που υποστήριξαν επί δεκαετίες, δεν προσβάλλει τους ίδιους, είναι η φυσική εξέλιξη για ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό.

Κούτρας Μιχάλης

Να προσθέσω κι εγώ ότι το απόσπασμα αναφέρει δύο διαφορετικά έως αντιφατικά "πράγματα":
Μια εμμονή στο παλιό, που ορθά επικρίνει ο ΜΙΚΕ, αφού αυτό απέτυχε.
Την εισαγωγή στοιχείων ελέγχου ποιότητας και αποτελεσματικότητας του συστήματος.
Η απαίτηση της κοινωνίας για ένα πλήρες σύστημα προστασίας της υγείας, δεν συνεπάγεται ότι αυτό θα είναι ένα αμιγές σύστημα κρατικών νοσοκομείων και ακόμη χειρότερα ότι αυτό θα στελεχώνεται από γιατρούς-δημόσιους υπάλληλους. Αυτό επιχειρήθηκε μέχρι τώρα και απέτυχε.
-Με όσο ιδεαλισμό και αν –υποθέτουμε ότι μπορεί να- εμφορείται ένας γιατρός πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στο δημόσιο σύστημα προστασίας της υγείας (πρόληψης και περίθαλψης) αν δεν έχει κίνητρα να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να τις ενσωματώνει στη δουλειά του, μοιραία θα μείνει σαυτά που έμαθε στο πανεπιστήμιο και στην ειδίκευση.
-Όσο καλό και να είναι ένα νοσοκομείο, αν το επιστημονικό προσωπικό του δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις του τομέα του, θα μείνει πίσω.
Η διαδικασία πρόσληψης - εξέλιξης και ανανέωσης του προσωπικού του δημόσιου νοσοκομείου, αντανακλά άμεσα στην ποιότητά του.
Μια διαδικασία ρουσφετολογικών προσλήψεων, που δεν επιτρέπει στη διοίκηση του νοσοκομείου να απαλλαγεί έστω και εκ των υστέρων είτε από πλεονάζον προσωπικό ή από αυτό που έμπρακτα αποδείχθηκε ότι δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της δουλιάς του, θα εξασφαλίζει ότι χρήσιμοι και άχρηστοι θα βγούν παρέα στη σύνταξη στην ίδια μονάδα, με όσους έχουν το καλύτερο «βύσμα» να είναι πιο πάνω στην πυραμίδα, ακόμη κι αν έστειλαν πολύ κόσμο πρόωρα στον …άλλο κόσμο. Αν αυτό δεν ενοχλεί, τότε «έχει καλώς», αν αναφύονται ιδεολογικά προβλήματα, ας τα δούμε.
Δεν είναι εντατικοποίηση η αξιολόγηση!
Μπορεί να ενέχει κάποια ρίσκα αυθαιρεσίας, αλλά η αξιολόγηση είναι –εν τέλει- πράξη δικαιοσύνης, αφού –πλην εξαιρέσεων που πρέπει να αντιμετωπιστούν- οδηγεί σε αναγνώριση και ανταμοιβή αυτού που προσφέρει σε αντίθεση μαυτόν που υστερεί. Πρέπει να στηθεί ένα σύστημα που να επιτρέπει να μπει το προσωπικό στο σύστημα προστασίας της υγείας με όρους αξιοκρατίας και να μπορεί να βγει, αν διαπιστωθεί ότι εμφανώς παύει να τους πληροί. Αυτό φυσικά συνεπάγεται ότι ο γιατρός δεν θα είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, αλλιώς θα πετάγεται στο δρόμο, όταν το σύστημα αξιολόγησης τον αποεπιλέγει. Φυσικά πάντα θα μπορεί ένας γιατρός με τέτοια τεχνογνωσία να απορροφάται από κάποια ασφαλιστικά ταμεία έστω και μόνο για συνταγογραφεί, αλλά αυτό δεν θα είναι ίσως αρκετό να κάνει τους γιατρούς του δημόσιου συστήματος περίθαλψης, να πάψουν να αισθάνονται ανασφαλείς.
Γενικά απλά -μόνιμα- κριτήρια που δεν θα «αφυδατώνουν» το σύστημα από επιστημονικό προσωπικό μπορούν να θεσπιστούν και να δουλέψουν, ακόμη και λίγο να δουλέψουν η κατάσταση θα βελτιωθεί πάρα πολύ.
Δεν είναι εντατικοποίηση ο έλεγχος αποτελεσματικότητας!
Αν η μονάδα χρειάζεται αναισθησιολόγο και παίρνει ψυχολόγους, που υποθετικά δεν της χρειάζονται, θα πληρώνει ψυχολόγους που θα ... κάααθονται και θα εξακολουθεί να χρειάζεται αναισθησιολόγο.
Αν μειωθεί ο χρόνος που παραμένουν οι ασθενείς για εξετάσεις (προ-εγχειρητικά) οι λίστες αναμονής θα μικρύνουν πάρα πολύ, αυτό θα καταργήσει ή θα μειώσει τα «ράντσα» και σίγουρα θα περιορίσει δραστικά το φακελάκι αφού η πρώτη ζήτηση αφορά την παράκαμψη της λίστας αναμονής.
Μια καλύτερη οργάνωση του συστήματος μπορεί να βελτιώσει πάρα πολύ τα πράγματα.
Η καλύτερα ελεγχόμενη μονάδα δε σημαίνει κατ’ ανάγκη εφαρμογή ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων, ούτε εφαρμογή ιδιωτικο-οικονομικών επιλογών μεγιστοποίησης του κέρδους, εκτός αν δεν επιθυμούμε να μεγιστοποιήσουμε το κοινωνικο-οικονομικό οφέλος.
Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι το δημόσιο σύστημα υγείας δεσμεύει πολύτιμους κοινωνικούς πόρους και φυσικά επιβαρύνει τον κλάδο περίθαλψης των ασφαλιστικών ταμείων. Αν δε μπορέσουμε σαν κοινωνία να κάνουμε το σύστημα να δουλέψει με λογικό κόστος, τότε οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες καραδοκούν για πελάτες! Αν οι ιδεοληψίες ή τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα στον τομέα της υγείας, μας εμποδίζουν να απορρίψουμε ότι απέτυχε, να ξέρουμε ότι αν αναγκαστούν οι εργαζόμενοι να επιλέξουν ιδιωτική ασφάλιση αντί για φακελάκι (το δεύτερο μας κρατάει στο αναποτελεσματικό κρατικό νοσοκομείο) τότε η πορεία θα είναι μη αναστρέψιμη και θα κρατήσει στο δημόσιο σύστημα περίθαλψης μόνο τους κοινωνικά αποκλεισμένους.-

Σύντροφοι,
Δεδομένου οτι διέκρινα τόσο μια απογοήτευση όσο και μια οξεία κριτική στα κείμενα του forum αναφορικά με τις πολιτικές και τις προτάσεις του Κίνηματος μας για το χώρο της υγείας, θα ήθελα να αναφέρω τα εξής:

1.Οι θέσεις για την υγεία που εμπεριέχονται στο κείμενο "70+1 θέσεις για την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ" εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τη πολιτική κατεύθυνση και τίποτα παραπάνω, δεδομένου οτι δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάτι το διαφορετικό σε ένα κείμενο-πλοηγό που απλά δίνει τις βασικές στρατηγικές-προτεραιότητες. Οφείλεται όμως να γνωρίζετε - τουλάχιστον εσύ αγαπητέ Μιχάλη - ότι πλήρης προέκταση των συγκεκριμένων θέσεων και δεσμεύσεων μας για την υγεία υπάρχουν στο αναλυτικό μας πρόγραμμα, με ξεκάθαρες δεσμεύσεις για μια σειρά (όχι όλων, αλλά των περισσότερων) σημαντικών ζητημάτων, υποστηριζόμενα και απο μελέτες τεκμηρίωσης και οικονομικής ανάλυσης αυτών.

2.Οι προγραμματικές προτάσεις μας για την υγεία προέκυψαν - ίσως για πρώτη φορά - μέσα από πραγματικό διάλογο με τους φορείς και τους πολίτες, μέσα από συζητήσεις με τους συλλόγους των χρηστών και το προσωπικό των υπηρεσιών υγείας, τοποθετώντας στο επίκεντρο της στόχευσης μας τον πολίτη και τις πραγματικές ανάγκες του. Δεν είναι τυχαίο οτι προτού καταλήξουμε στο τελικό μας πρόγραμμα πραγματοποιήθηκαν 8 μεγάλες περιφερειακές συναντήσεις για την υγεία σε όλη τη χώρα, συμμετείχαν σε αυτές πάνω απο 5.000 άτομα, μεταξύ των οποίων ασθενείς, λειτουργοί της υγείας, φοιτητές κλπ, οι οποίοι κατέθεσαν τις απόψεις τους και οι οποίες - άλλες σε μικρότερο και άλλες σε μεγαλύτερο βαθμό - συμπεριληφθήκαν στο τελικό κείμενο των προτάσεων μας, το οποίο υπέρψηφίστηκε και απο τη βάση του Κινήματος μας στο προγραμματικό συνέδριο.

3. Η διατύπωση διαφορετικών προσεγγίσεων με σκοπό τη συνεισφορά στο δημόσιο διάλογο, φυσικά και δεν είναι κατακριτέα. Άλλωστε αυτή είναι και η λογική του συγκεκριμένου φόρουμ αλλά και των διάφορων δεξαμενών σκέψης. Όταν ωστόσο αναφέρονται εκφράσεις τύπου "πάλεψαμε μαζί με λίγους συντρόφους να ανατρέψουμε την ενσωμάτωση στο κείμενο του Συνεδρίου, της θέσης για την ολοκλήρωση του ΕΣΥ κλπ κλπ" αυτό συνιστά μια ασέβεια όχι δημιουργική αλλά "υπονομευτική" και δείχνει δυστυχώς μια λανθασμένη νοοτροπία, που υπήρχε, ενυπάρχει και προφανώς θα συνεχίσει να υπάρχει σε πολλά στελέχη μας απο το χώρο της υγείας. Και επειδή, δεν πάω μακριά, μπορώ να αναφέρω το πρόσφατο προεκλογικό παράδειγμα των επιμορφωτών της υγείας - περίπου 60 αν θυμάμαι καλά - οι οποίοι είχαν την ευθύνη να μεταλαμπαδεύσουν τις θέσεις μας στους χώρους δουλειάς, στους πολίτες και στη βάση μας και οι οποίοι (η πλειονότητα αυτών) δεν μπήκε καν στο κόπο να πράξει αυτό που τους είχε ανατεθεί. Πολλοί δε, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις αλλά και σε ομάδες σκέψεων (αλλά όχι στα θεσμικά όργανα) δήλωναν πως δεν έχουν σκοπό να το κάνουν διότι δεν τους εκφράζει ή διαφωνούν με την φιλοσοφία των προτάσεων κ.α., αγνοώντας ουσιαστικά το καθηκόν που έχει κάθενας απο εμάς - ως στρατιώτες της παράταξης - να υπερασπιστούμε "τα τείχη" και όχι να τα "πυρπολούμε εκ των έσω".

4. Όποιος ασχολείται με το χώρο της υγείας, γνωρίζει πολύ καλά πως όλες οι προτάσεις που πέφτουν κατά καιρούς στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου για τη μεταρρύθμιση της υγείας, είναι χιλιοειπωμένες και δυστυχώς τετριμμένες. Θα μου επιτρέψετε να πω πως η καινοτομία και η δυναμική των προτάσεων εκφράζεται απο την αξιοπιστία εφαρμογής του, ειδικά στην υγεία που πχ απο το 1929 συζητάμε για την ανάγκη ενός αποκεντρωμένου συστήματος με επίκεντρο τη ΠΦΥ ή για ενιαίο φορέα υγείας κ.α. Δυστυχώς το να "ξαναεφεύρουμε το τροχό" δεν είναι εφικτό και δεν προσθέτει τίποτα στο σύστημα. Η βελτίωση του ΕΣΥ ίσως να απαιτεί την εφαρμογή όχι σύνθετων και πολύπλοκων πολιτικών αλλά ορισμένων απλών πλην σημαντικών μέτρων, όπως η επένδυση στην πρόληψη, η αλλάγή της κουλτούρας των λειτουργών της υγείας ή το να δώσουμε πραγματίκά αξία στα χρήματα που δαπανούμε για την υγεία μας. Ας συμφωνήσουμε και ας ξεκινήσουμε απο τα αυτονόητα και τα υπόλοιπα μπορούν να ακολουθήσουν...

5. Η δημιουργία γενικών γιατρών αποτελεί πράγματι ένα πρόβλημα, το οποίο με τη σειρά του απαιτεί μια σειρά αλλαγών στο σύστημα ιατρικής εκπαίδευσης...Είναι αυτό εφικτό; Ειλικρινά δεν το γνωρίζω, αν και εκτιμώ οτι αν μετρηθεί σωστά το (πολιτικό) κόστος με το (κοινωνικό) όφελος τότε ΝΑΙ, μπορεί αυτό να γίνει. Η απαγκίστρωση των νέων ιατρών απο τις "ελκυστικές' και "προσοδοφόρες" ειδικότητες πρέπει να γίνει διότι το σύστημα τείνει να "υπερκορεστεί" και όπως ασφαλώς γνωρίζετε ο κορεσμός δημιουργεί προκλητή ζήτηση.

6. Μπορώ να συμφωνήσω με το σχόλιο "ότι το παλιό πέθανε" συμπληρώνοντας πως το "νέο δεν έχει προλάβει να γεννηθεί...". Το ΕΣΥ του αύριο ή του 2020 δεν μπορεί να έχει και δεν θα έχει καμία σχέση με το ΕΣΥ του χθες. Ωστόσο οφείλουμε να είμαστε κάπως επιφυλακτικοί όσον αφορά τα μοντέλα που ο καθένας προτείνει - ειδικά όταν αυτά δεν έχουν δοκιμαστεί στη χώρα μας. Όσον αφορά τη ΠΦΥ, αυτή ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και ποτέ δεν αναπτύχθηκε με βάση το σχεδιασμό του 1397/83. Αυτό δε σημαίνει οτι είναι ανεπίκαιρη ή ανεδαφική. Ούτε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα σημερινά μεταβαλλόμενα επιδημιολογικά, κοινωνικά, γεωγραφικά δεδομένα. Η πρόταση μας για το νέο σύστημα ΠΦΥ, με τη δημιουργία στις πόλεις των Μονάδων Οικογενειακής Ιατρικής και τη δωρεάν ιατρική φροντίδα 24 ώρες την ημέρα, 365 μέρες το χρόνο, ήταν μια πρόταση την οποία πάρα πολλοί άκουσαν , πολλοί δεν τη κατάλαβαν, λίγοι τη μελέτησαν και ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τα οφέλη αυτής. Δυστυχώς...γιατί το νόμισμα έχει πάντα 2 όψεις...

Για παραπέρα ανάλυση ή εξειδίκευση των παραπάνω, μπορώ να επανέλθω, αγαπητοί σύντροφοι.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω λέξη προς λέξη στις απόψεις που εκφράστηκαν παραπάνω. Θα απαντήσω μόνο στο εξής γιατί βρίσκω προσβλητικό το σχόλιο:
"Όταν ωστόσο αναφέρονται εκφράσεις τύπου "πάλεψαμε μαζί με λίγους συντρόφους να ανατρέψουμε την ενσωμάτωση στο κείμενο του Συνεδρίου, της θέσης για την ολοκλήρωση του ΕΣΥ κλπ κλπ" αυτό συνιστά μια ασέβεια όχι δημιουργική αλλά "υπονομευτική" και δείχνει δυστυχώς μια λανθασμένη νοοτροπία, που υπήρχε, ενυπάρχει και προφανώς θα συνεχίσει να υπάρχει σε πολλά στελέχη μας απο το χώρο της υγείας."
Για λόγους αποκατάστασης της αλήθειας, λοιπόν, οφείλω να πληροφορήσω ότι η θέση "Ολοκλήρωση του ΕΣΥ" ήταν η επίσημη θέση-πρόταση από τον σύντροφο Σκανδαλίδη στο συνέδριο του 2005 και η οποία υποτίθεται ότι είχε προκύψει από τον προσυνεδριακό διάλογο (αλλά επειδή συμμετείχα σε αυτόν αλλά και στην συγγραφή του τελικού κειμένου, γνωρίζω ότι δεν είχε καμία σχέση με αυτόν). Πραγματικά, παλέψαμε λίγοι σύνεδροι να την ανατρέψουμε, καταθέτοντας αντι-εισήγηση (δεν θα υπεισέλθω βεβαίως στις λεπτομέρειες του θέματος). Η αντι-εισήγηση αυτή ήταν η μόνη μαζί με άλλη μία που κατέθεσε ο σύντροφος Κουκουλόπουλος για θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης που κατατέθηκαν στο συνέδριο και με εισήγηση του ίδιου του Σκανδαλίδη στην ολομέλεια του συνεδρίου, έγιναν και οι δύο αποδεκτές.
Τώρα, το πώς ανατρέπεται μια θέση σε επίπεδο συνεδρίου, αλλά επανέρχεται ξανά και ξανά στη συνέχεια, αυτό κάποιος οφείλει να το εξηγήσει.
Δεν θα επεκταθώ, παρότι για πολλά από τα προαναφερόμενα υπάρχει αντίλογος, μερικές φορές με βάση την κοινή λογική και όχι την ειδική γνώση. Και δεν θα το κάνω, γιατί δεν επιζητώ το διάλογο όταν χαρακτηρίζομαι υπονομευτής. Μερικές φορές αξίζει να ξανα-ανακαλύπτουμε τον τροχό. Τουλάχιστον στις περιπτώσεις εκείνες που αφορά στοιχειώδεις κανόνες καλής συμπεριφοράς.

Μάλλον αυτό που δεν κατέστη σαφές είναι οτι οι αναφορες μου ήταν γενικές και αφορούσαν γενικότερες πολιτικές συμπεριφορές - με αφορμή τα γραφόμενα - και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ειδικές, με προσωπικές εξειδικεύσεις. Για αυτό άλλωστε χρησιμοποιούνται και τα εισαγωγικα "..."

Και βέβαια αν θέλουμε να μιλήσουμε για χαρακτηρισμούς, νομίζω οτι ο τίτλος του άρθρου απο μόνος του - Θέσεις για την Υγεία ή Χαρτί Υγείας - είναι εξαιρετικά υποτιμητικός για τους ανθρώπους που δούλεψαν επί 2,5 χρόνια για να βγει αυτό το Πρόγραμμα, για αυτούς που πίστεψαν σε αυτό, γύριζοντας όλη την Ελλάδα, καταγράφοντας τα προβλήματα των μονάδων υγείας και συζητώντας με ασθενείς και εργαζόμενους, όπως και για εκείνους που οργάνωσαν με πρωτόγνωρο τρόπο - για τα δεδομένα Ελληνικών κομμάτων - τη λειτουργία του Τομέα Υγείας του ΠΑΣΟΚ, εισάγοντας στοιχεία όπως η συστηματικότητα, η επιστημονική επεξεργασία και τεκμηρίωση, στην ατζέντα της διαμόρφωσης της πολιτικής υγείας ενός κόμματος, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ.

κύριε Κουρή,
αποδέχομαι την εξήγησή σας ότι δεν κάνατε κανέναν προσωπικό χαρακτηρισμό. Τον δικό μου χαρακτηρισμό τον ερμηνεύω ο ίδιος στο αρχικό μου κείμενο και άρα οποιαδήποτε πρόσθετη ερμηνεία είναι περιττή. Ευχαριστώ για την έμμεση πληροφορία ότι το κείμενο του κυρίου Ανδρουλάκη δεν είναι παρά μια επανάληψη του προεκλογικού προγράμματος του κόμματός μας για την υγεία. Υπό αυτή την έννοια, ο προσυνεδριακός διάλογος για την υγεία είναι περιττός (;.
Όσο για τους χιλιάδες που συμμετείχαν και συνέβαλλαν, εγώ νομίζω ότι αυτές οι θριαμβευτικές αποτιμήσεις συνέβαλλαν ευθέως στο εκλογικό μας ποσοστό πριν από λίγους μήνες. Είναι εύκολο, πάρα πολύ εύκολο το participation να μετατραπεί σε banticipation.

Δεν καταλαβαίνω προς τι αυτή η ένταση, πάντως σίγουρα δε βοηθάει σε τίποτα.