ΓΙΝΕ ΕΣΥ Η ΑΛΛΑΓΗ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πήγαινε κάτω

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Empty ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοσίευση  DimKaramitsas 30/1/2009, 14:55

[size=12]Για να ξυπνήσουμε σύντροφοι ....





ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΌ



ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ



Εχω γράψει πολλές φορές πως πρέπει να ξεφεύγουμε από τα ζητήματα της καθημερινότητας, πως πρέπει να προσπαθούμε να αναλύσουμε βαθύτερα το γιατί κάτι συμβαίνει, την φύση του, τον τρόπο λειτουργίας του. Μόνο έτσι μπορούμε να ξεφύγουμε από το να μας παρασύρουν και να μας εγκλωβίζουν τα ρεύματα της καθημερινότητας, τα οποία δημιουργεί και στα οποία επενδύει το σύστημα.

Για να νικήσεις ένα σύστημα πρέπει να το μελετήσεις και να το κατανοήσεις, να αντιληφθείς τι το τρέφει με ισχύ … .

Είναι το ποιο χρήσιμο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε … .



Α. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ : ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Ή ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ ?



1. Έγραψα πολλές φορές
[1]επίσης ότι ο κόσμος όπως των γνωρίζαμε τελειώνει, πως ο καπιταλισμός όπως των γνωρίζαμε τελειώνει, πως η ίδια του η εξέλιξη οδηγεί στο τέλος του. Ηδη βρίσκεται σε τελική φάση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησαν οι δυνάμεις της κοινωνίας ή ότι καταρρέουν οι δομές εξουσίας και ισχύος που δημιούργησαν οι καπιταλιστές. Δεν σημαίνει πως το σύστημα καταρρέει ώστε να παύσει να υπάρχει η πυραμίδα που δημιούργησε.

Δίπλα στην πυραμίδα του καπιταλισμού και στις προηγούμενες, που χτίστηκαν όλες με το αίμα και τον ιδρώτα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που πέρασαν πάνω από την γη, δίπλα στα συστήματα αυτά εξουσίας των λίγων, οι ίδιοι ολιγάρχες χτίζουν μια νέα πυραμίδα. Ένα νέο σύστημα εξουσίας …



2. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα σύστημα που αποσκοπεί στην ολοκλήρωσή του, ούτε στην ολοκλήρωση των ανθρώπων και των ανθρώπινων κοινωνιών. Δεν έχει ένα κεντρικό νόημα-θεωρία ή στόχο που να αφορά τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Το κεντρικό του νόημα είναι: «εκμεταλλευτείτε και συνεχίστε εις το διηνεκές να εκμεταλλεύεστε …» . Ο στόχος του καπιταλισμού δεν είναι η ανύψωση του ανθρώπου, αλλά των κερδών κάποιων.

Στο ανθρώπινο παρελθόν όλα τα θεωρητικά πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά ή και παραγωγικά συστήματα έθεταν ένα στόχο ολοκλήρωσης, ένα στόχο ολότητας και τελείωσης. Στον καπιταλισμό κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ως συγκεκριμένο και δομημένο κατασκεύασμα, υπάρχει μόνο η εντολή : «εκμεταλλευτείτε, όσο περισσότερο μπορείτε, όσους περισσότερους μπορείτε στο χρονικό διηνεκές».

Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός δεν είναι μία θεωρία, αλλά ένας μηχανισμός που εξυπηρετεί εξουσιαστικές δομές που βρίσκονται πίσω του. Ο καπιταλισμός είναι ο μηχανισμός της πυραμίδας και όχι η πυραμίδα αυτή καθεαυτή. Εννοώ σαφώς, ότι πίσω από τον μηχανισμό υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που κινούν τους μοχλούς του και ένα σύστημα εξουσίας που ποτέ δεν άλλαξε στα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του, στις κυρίαρχες επιδιώξεις του, ουσιαστικά από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Απλά, το ίδιο σύστημα κάποτε εκμεταλλεύτηκε θεωρίες ολότητας στηριζόμενες στον σκοταδισμό και εδώ και αρκετούς αιώνες εκμεταλλεύεται άμεσα τις ανθρώπινες ανάγκες.



3. Εχτισε καινούργια πυραμίδα πάνω στην ανατροπή που έφερε η ανακάλυψη του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού και πολιτικού παρελθόντος και όσα χτίστηκαν πάνω σε αυτό από απλούς ανθρώπους, που δεν ανήκαν στο σύστημα εξουσίας: τον διαφωτισμό και την εφευρετικότητα. Αφού οι δομές της παλαιάς εξουσίας έχασαν στον κοινωνικό πόλεμο, αποφάσισαν να μετασχηματιστούν σε μηχανισμό, αντίστοιχης με τα νέα δεδομένα, εξουσιαστικής επικράτησης. Προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα και με σειρά μέτρων κατάφεραν να ελέγξουν το μέλλον: το μέλλον της σκέψης, της εφευρετικότητας, των αποκυημάτων της ανθρώπινης δράσης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα νομοθετήματα για την προστασία της πνευματικής και βιομηχανικής ιδιοκτησίας φτιάχνονται όλα μετά την Γαλλική Επανάσταση και την παλινόρθωση των μοναρχών.

Οι εξουσιαστές εγκατέλειψαν την παλιά τους πυραμίδα και έχτισαν μία νέα που εξουσιάζει τους λαούς με νέες δομές, που λειτουργεί από την εκμετάλλευση και για την εκμετάλλευση της ανθρώπινης φύσης : των ανθρώπινων βιοτικών αναγκών. Αφού δεν μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στις τάσεις έφτιαξαν το καπιταλισμό, ένα σύστημα της ατέλειας, των τάσεων, των αντιφάσεων, των ανταγωνισμών, των ανισοτήτων, των ισχυρών και των αδυνάμων, των πλουσίων και των φτωχών, των αφεντικών και των υπαλλήλων, των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, του νέου και του παλαιού, του καλύτερου και του χειρότερου (για οικονομική εκμετάλλευση).

Το σύστημα βασίζεται και έχει ως αρχή του την συνεχή κινητικότητα σε κάθε επίπεδο που τον αφορά, προκειμένου να δημιουργούνται και κυρίως να καθίστανται αντικείμενο εκμετάλλευσης διάφορες τάσεις. Το ζήτημα το έχουν μελετήσει και αναλύσει εκατοντάδες στοχαστές που έχουν συντάξει αξιολογότατες μελέτες. Εάν μπω στον πειρασμό να το αναλύσω περαιτέρω και εγώ (παρότι πάντα με έλκει η κριτική στον καπιταλισμό) θα γραφτούν χιλιάδες σελίδες και θα χαθεί το ουσιαστικό νόημα όσων θέλω να γράψω. Μπορείτε να σκεφτείτε άλλωστε και μόνοι σας και να παράγετε σοβαρές κριτικές, αλλά πάντα να έχετε στο νου σας τον μηχανισμό λειτουργίας του, ως σύστημα, τις εσωτερικές λειτουργικές του δομές. Μέσα από την κατανόηση αυτής του της αναγκαιότητας μπορείτε πανεύκολα να εξάγετε και τις τακτικές για να απονευρωθεί ο καπιταλισμός, για να νικηθεί.



4. Αυτό που προκύπτει από την θεώρηση του καπιταλισμού, ενάμισυ αιώνα μετά τον Μαρξ, είναι ότι ο καπιταλισμός επειδή δεν προβάλλει ολοτικά κοινωνικά πρότυπα αλλά ένα συνεχές προτσές, κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να κυριαρχήσει ως μηχανισμός εκμετάλλευσης. Είπαμε : βρήκε το κλειδί του να εκμεταλλεύεται τις τάσεις (που είναι ανθρώπινες ανάγκες) ή όταν δεν υπάρχουν αυτές να δημιουργεί μόνος του νέες για να τις εκμεταλλευτεί και αυτές. Τους πρώτους απεργούς, που εξέφραζαν μία ανθρώπινη ανάγκη και τάση, τους σκότωσαν στο Σικάγο, το 1886. Μετά, όταν αντιλήφθηκε ο καπιταλισμός την τάση, αναγνώρισε τον συνδικαλισμό. Τον έθεσε όμως σε ένα νομικό πλαίσιο, σε μία δομή λειτουργίας και εξουσίας, που βόλευε τον ίδιο τον καπιταλισμό και τελικά μέσα από την θεσμική αυτή λειτουργία, κατάφερε να τον αλλοτριώσει και να τον εκμεταλλευτεί ως τάση και ως αντί-ταση. Σκεφτείτε την τα κινήματα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, την μουσική ροκ και πως από την απέχθεια του συντηρητισμού έγιναν μία πολύ καλή οικονομική εκμετάλλευση χωρίς πλέον ουσιαστικό νόημα. Η δημιουργία και προβολή – επιβολή τεχνητών τάσεων είναι επίσης ένα ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο του καπιταλισμού … και δεν αναφέρομαι μόνο στην μόδα, αλλά και σε πράγματα σημαντικότερα όπως κάποιους φονταμενταλισμούς.



5. Ουσιαστικά, όταν η λειτουργία του καπιταλισμού παγιωθεί και δεν μπορεί να παράγει νέες τάσεις στο εσωτερικό του, θα παύσει να υφίσταται και θα μετεξελιχθεί σε ένα σύστημα ολοκληρωτικό και σταθερό. Ο Κ. Μάρξ έγραψε αρκετά πάνω σε αυτό και είχε αυτή την ελπίδα. Ορθά σκέφτηκε, αλλά οι ελπίδες του είναι μάλλον αβάσιμες. Ο καπιταλισμός κουβαλά επάνω του και εκμεταλλεύεται τα «αντίδοτα». Εκμεταλλεύεται τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου για να υπάρχει να επιβάλλεται και να εξελίσσεται … μεταξύ των άλλων μία βιοτική ανάγκη του ανθρώπου είναι να απεξαρτήσει την ζωή του από την ανάγκη κάλυψης των βιοτικών του αναγκών, είναι η ανάγκη της αυτάρκειας, της αυτονομίας, της ελευθερίας, της νίκης του ανθρώπου πάνω στις ανάγκες του.

Από τις ανάγκες αυτές γεννιέται και εκπορεύεται η ανθρώπινη εφευρετικότητα[2]
και ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που κατά βάση στηρίχθηκε στην ιδιοτελή εκμετάλλευση της ανθρώπινης εφευρετικότητας και στις τάσεις ανισότητας που αυτή έρχεται αναγκαστικά να παραγάγει στο κοινωνικό γίγνεσθαι.



6. Κάπου εκεί οι προβλέψεις του μεγάλου στοχαστή και των επιγόνων του αστόχησαν και οι πρακτικές τους άρχισαν να λειτουργούν ανταγωνιστικά … έγιναν οι ίδιες μέρος του συστήματος ανισοτήτων και τάσεων, του συστήματος του καπιταλισμού. Ο ίδιος ο καπιταλισμός και οι εξουσιαστές του βρήκαν νέες τάσεις και ανισότητες για να εκμεταλλευτούν, για να διατηρήσουν το σύστημά τους. Δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα ένας ορισμός του καπιταλισμού που θα έλεγε ότι ο καπιταλισμός είναι το σύστημα, ο μηχανισμός ιδιοτελούς εκμετάλλευσης των ανθρωπίνων αναγκών και των τάσεων που αυτές προκαλούν. Πόλεμοι, αντιπαλότητες και υφέσεις είναι αναγκαίο εργαλείο για να δημιουργούνται τεχνητά τάσεις στις κοινωνίες και να τυγχάνουν εκμετάλλευσης.

Οι ίδιες οι τράπεζες που κυριαρχούν στην φάση αυτή του καπιταλισμού στον πλανήτη, εάν αναλυθούν για το τι είναι και το τι έργο επιτελούν, θα καταστεί σαφές ότι έρχονται να εκμεταλλευτούν μια ανάγκη (που στο βάθος της έχει αντίκρισμα σε βιοτικές ανάγκες): την ανάγκη του δανεισμού. Εάν δεν υπάρχει ανάγκη δανεισμού οι τράπεζες κλείνουν. Αρα οι τράπεζες επιδιώκουν και στηρίζουν την ύπαρξη αυτής της ανάγκης, αφού στην ανάγκη αυτή στηρίζεται η ύπαρξή τους και η κυριαρχία τους.



7. Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός έχει ως κεντρικό του σκοπό και νόημα της ύπαρξής του την κερδώα εκμετάλλευση των ανθρωπίνων αναγκών και για αυτό τον λόγο ταυτίζεται μηχανιστικά και με το παρακλάδι του, που λέγεται αγορά. Η αειφορία της ύπαρξής τους θα πίστευε κανείς πως εγγυάται την αειφορία του καπιταλισμού. Για κάποιο λόγο, που δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ και προσωπικά πιστεύω ότι έχει να κάνει με την εξουσιαστική μανία των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τον καπιταλισμό και τον διευθύνουν, ο καπιταλισμός με την παγκοσμιοποίηση απέκτησε ολοτικά χαρακτηριστικά. Με το ψευδοθεώρημα του ελεύθερου ανταγωνισμού[3]
και της ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων έπρεπε να εφευρεθεί και μία μέθοδος και νομικό πλαίσιο για την παγκόσμια εκμετάλλευση, για την παγκόσμια επικράτηση των ισχυρών. Το νομικό πλαίσιο αυτό εξαφάνισε μία σειρά από τάσεις και αντιθέσεις στις οποίες στηριζόταν ο καπιταλισμός, δημιούργησε ολοτικά παγκόσμια δεδομένα που μπορούν να μας κάνουν να μιλάμε για καπιταλιστικές αυτοκρατορίες με παγιωμένα χαρακτηριστικά.

Όμως η παγίωση της λειτουργίας του καπιταλισμού θα είναι η καταστροφή του ή καλύτερα η αυτοκαταστροφή του [4]
.





Β. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ



1. Υπάρχει όμως και ένα ακόμα στοιχείο λειτουργίας του μηχανισμού του καπιταλισμού, που ολοκληρώνει ή θα ολοκληρώσει μέσα σε λίγες δεκαετίες τον κύκλο του. Αρκετές δεκαετίες τώρα τόσο εγώ όσο και άλλοι κάνουμε λόγο για το τέλος της εργασίας.

Δεν είναι τυχαίο πως ο καπιταλισμός απελευθέρωσε τους δούλους χωρίς να υπάρχει κάποιο τεράστιο δυναμικό παγκόσμιο κίνημα. Ως μηχανισμός τεράστιου όγκου παραγωγής δεν χρειαζόταν μόνο εργατικά χέρια, αλλά και αγοραστές για τα παραγόμενα και οι δούλοι δεν μπορούσαν να διαδραματίσουν αυτό τον ρόλο.

Εφευρέθηκε λοιπόν ο θεσμός της «σύγχρονης» μισθωτής εργασίας για να εκφράσει και να περικλείσει και την εξουσία των καπιταλιστών και την αναγκαιότητα της ύπαρξης πελατών. Στην πραγματικότητα οι ελεύθεροι εργάτες ήταν μία αναγκαιότητα για τον καπιταλισμό, πολλοί δε παλαιοί καπιταλιστές (που κάποιοι τους προλάβαμε) δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση δυσθυμία αντιμετώπιζαν τους εργάτες και την παραχώρηση δικαιωμάτων σε αυτούς. Στην πραγματικότητα, ο μηχανισμός, το σύστημα βρήκε έναν άλλο τρόπο εκμετάλλευσης των βιοτικών ανθρώπινων αναγκών που ήταν επωφελής για αυτόν. Ετσι δημιουργήθηκε η εργατική τάξη και κάπως έτσι ξεκίνησε η πάλη των τάξεων στον καπιταλισμό. Βασικό σημείο τριβής : το μοίρασμα της υπεραξίας από την παραγωγή.

Στην ουσία όμως και πίσω από αυτό, υπήρχε πάντα ένα υπόβαθρο αγώνα για την ανθρώπινη ελευθερία, για την απελευθέρωση από τις εξαρτήσεις και τις εξουσίες των λίγων, ένα υπόβαθρο ισότητας, που εκφράστηκε στην κομμούνα των Παρισίων … και στις επαναστάσεις που ακολούθησαν. Την ανθρώπινη αυτή ανάγκη έσπευσαν να εκμεταλλευτούν και πάλι οι εξουσίες διαμέσου του καπιταλισμού, φτιάχνοντας τάσεις, πολέμους, ανισότητες, χάσματα και εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη δημιουργίας τους. Σκεφτείτε μόνοι σας, πως το παιχνίδι των τάσεων λειτούργησε στον 19ο και 20ο αιώνα και θα καταλάβετε εύκολα τι εννοώ.



2. Ας επανέλθω στην εργασία. Εργασία (γενικά και όχι η εξαρτημένη) είναι η ανθρώπινη προσπάθεια για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών[5]
. Είναι κατά βάση η ενέργεια του ανθρώπου για την κάλυψη των αναγκών αυτών. [6]

Στον καπιταλισμό η εργασία εξυπηρετεί αυτές τις ανάγκες μέσα από ένα σύστημα αξιών και υπεραξιών, που ξεκινά από την ίδια την εργασία και την αξιακή και υπεραξιακή της θεώρηση και καταλήγει στην αξιακή και υπεραξιακή θεώρηση των αναγκών και αγαθών. Είναι ένα κλασσικό σύστημα οικονομικής εξουσιαστικής εκμετάλλευσης ανθρώπων ταυτισμένο λειτουργικά με τις ανάγκες του συστήματος.[7] .

Είναι συνεπώς άμεσο συνεπακόλουθο της φύσης της σχέσης εξαρτημένης εργασίας στον καπιταλισμό, το γεγονός ότι αυτή διατηρείται όσο έχει αξία και υπεραξία και όσο είναι αναγκαία στο να συμβάλλει στην παραγωγή κερδώων αξιών και υπεραξιών. Εάν δεν υπάρχει τέτοιο κερδώο αξιακό και υπεραξιακό αντικείμενο η εργασιακή σχέση καταργείται και ο εργάτης μετατρέπεται σε άνεργο.


ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΤΟ http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

DimKaramitsas

Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Empty Απ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοσίευση  DimKaramitsas 30/1/2009, 14:56

Β. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ



1. Υπάρχει όμως και ένα ακόμα στοιχείο λειτουργίας του μηχανισμού του καπιταλισμού, που ολοκληρώνει ή θα ολοκληρώσει μέσα σε λίγες δεκαετίες τον κύκλο του. Αρκετές δεκαετίες τώρα τόσο εγώ όσο και άλλοι κάνουμε λόγο για το τέλος της εργασίας.

Δεν είναι τυχαίο πως ο καπιταλισμός απελευθέρωσε τους δούλους χωρίς να υπάρχει κάποιο τεράστιο δυναμικό παγκόσμιο κίνημα. Ως μηχανισμός τεράστιου όγκου παραγωγής δεν χρειαζόταν μόνο εργατικά χέρια, αλλά και αγοραστές για τα παραγόμενα και οι δούλοι δεν μπορούσαν να διαδραματίσουν αυτό τον ρόλο.

Εφευρέθηκε λοιπόν ο θεσμός της «σύγχρονης» μισθωτής εργασίας για να εκφράσει και να περικλείσει και την εξουσία των καπιταλιστών και την αναγκαιότητα της ύπαρξης πελατών. Στην πραγματικότητα οι ελεύθεροι εργάτες ήταν μία αναγκαιότητα για τον καπιταλισμό, πολλοί δε παλαιοί καπιταλιστές (που κάποιοι τους προλάβαμε) δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση δυσθυμία αντιμετώπιζαν τους εργάτες και την παραχώρηση δικαιωμάτων σε αυτούς. Στην πραγματικότητα, ο μηχανισμός, το σύστημα βρήκε έναν άλλο τρόπο εκμετάλλευσης των βιοτικών ανθρώπινων αναγκών που ήταν επωφελής για αυτόν. Ετσι δημιουργήθηκε η εργατική τάξη και κάπως έτσι ξεκίνησε η πάλη των τάξεων στον καπιταλισμό. Βασικό σημείο τριβής : το μοίρασμα της υπεραξίας από την παραγωγή.

Στην ουσία όμως και πίσω από αυτό, υπήρχε πάντα ένα υπόβαθρο αγώνα για την ανθρώπινη ελευθερία, για την απελευθέρωση από τις εξαρτήσεις και τις εξουσίες των λίγων, ένα υπόβαθρο ισότητας, που εκφράστηκε στην κομμούνα των Παρισίων … και στις επαναστάσεις που ακολούθησαν. Την ανθρώπινη αυτή ανάγκη έσπευσαν να εκμεταλλευτούν και πάλι οι εξουσίες διαμέσου του καπιταλισμού, φτιάχνοντας τάσεις, πολέμους, ανισότητες, χάσματα και εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη δημιουργίας τους. Σκεφτείτε μόνοι σας, πως το παιχνίδι των τάσεων λειτούργησε στον 19ο και 20ο αιώνα και θα καταλάβετε εύκολα τι εννοώ.



2. Ας επανέλθω στην εργασία. Εργασία (γενικά και όχι η εξαρτημένη) είναι η ανθρώπινη προσπάθεια για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών[1] . Είναι κατά βάση η ενέργεια του ανθρώπου για την κάλυψη των αναγκών αυτών. [2]

Στον καπιταλισμό η εργασία εξυπηρετεί αυτές τις ανάγκες μέσα από ένα σύστημα αξιών και υπεραξιών, που ξεκινά από την ίδια την εργασία και την αξιακή και υπεραξιακή της θεώρηση και καταλήγει στην αξιακή και υπεραξιακή θεώρηση των αναγκών και αγαθών. Είναι ένα κλασσικό σύστημα οικονομικής εξουσιαστικής εκμετάλλευσης ανθρώπων ταυτισμένο λειτουργικά με τις ανάγκες του συστήματος.[3] .

Είναι συνεπώς άμεσο συνεπακόλουθο της φύσης της σχέσης εξαρτημένης εργασίας στον καπιταλισμό, το γεγονός ότι αυτή διατηρείται όσο έχει αξία και υπεραξία και όσο είναι αναγκαία στο να συμβάλλει στην παραγωγή κερδώων αξιών και υπεραξιών. Εάν δεν υπάρχει τέτοιο κερδώο αξιακό και υπεραξιακό αντικείμενο η εργασιακή σχέση καταργείται και ο εργάτης μετατρέπεται σε άνεργο.

Σήμερα ακόμα και στην πρωτογενή αγροτική παραγωγή που αποτελεί μία αρχαία διαδικασία επικρατεί το αξιακό/υπεραξιακό δεδομένο και όχι το βιοτικό. Η ντομάτα και η παραγωγή της αντιμετωπίζεται αξιακά και όχι ως βιοτική ανάγκη. Η ίδια η εργασία του γεωργού έχει κυρίαρχα αξιακή συγκρότηση και εκτίμηση και η βιοτική έπεται και εκτιμάται μόνο κατά το αξιακό – κερδώο της υπόβαθρο (η ντομάτα δεν παράγεται για να φαγωθεί, αλλά για να πωληθεί και παράγεται μόνο όταν έχει κερδώα αξία).



3. Δημοσίευσα πριν από μερικές ημέρες στο http://dialogoskoinonia.wordpress.com/ ένα κείμενό μου για την εφευρετικότητα και την σχέση της με την διαμόρφωση και ύπαρξη του καπιταλισμού[4]. Οι καπιταλιστές εκμεταλλεύτηκαν ιδιοτελώς και εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται με τον πιο άγριο τρόπο τις ανθρώπινες εφευρέσεις. Ο καπιταλισμός επικράτησε μέσα από τις εφευρέσεις, αυτή ήταν η πιο ισχυρή τάση ανισότητας που εκμεταλλεύτηκε. Ο καπιταλισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με αυτή και την κερδώα εκμετάλλευσή της ανθρώπινης εφευρετικότητας. Ως σύστημα των τάσεων, ατελές, κερδοσκοπικό και ανισοτικό βασίζεται πολύπλευρα στην ανανέωσή της και σε όσα προσφέρει. Σήμερα οι καπιταλιστές ελέγχουν πολύπλευρα την εφευρετικότητα.

Η εφευρετικότητα όμως, έχει ως βασικό παραγωγικό και συντελεστικό στοιχείο της ύπαρξής της την ευχερέστερη κάλυψη των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου (αλλιώς είναι αντιανθρώπινη). Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της εφευρετικότητας αποζητά την ελάφρυνση των ανθρώπων από τα διάφορα έργα και εργασίες τους, που αποσκοπούν στην κάλυψη βιοτικών αναγκών. Οι ίδιες οι ανθρώπινες εφευρέσεις αποσκοπούν στο να ελευθερώσουν τον άνθρωπο από τις βιοτικές του ανάγκες, να κάνουν την κάλυψή τους πιο εύκολη. Οι μηχανές του ανθρώπου έχουν σκοπό να ενισχύσουν την προσπάθειά του για να μπορεί πιο εύκολα να παράγει αγαθά που αφορούν βιοτικές του ανάγκες, πραγματικές ή επίπλαστες και νομιζόμενες. Εχουν σκοπό να τον ελευθερώσουν από την ανάγκη της εργασίας. Η εξέλιξη των μηχανών του ανθρώπου κατατείνει στο να παράγονται ολοένα και περισσότερα αγαθά με την λιγότερη δυνατή εργασία – ανθρώπινη ανάλωση. Η εκμετάλλευση των εφευρέσεων, των μηχανών του ανθρώπου, γέννησε τον καπιταλισμό, αφού έκανε δυνατή την παραγωγή και συσσώρευση μεγάλων ποσοτήτων αγαθών, που μετατράπηκαν από άμεσα βιοτικά αναλώσιμα, σε εμπορικά αξιακά αντικείμενα.



4. Βέβαια, ο εκμεταλλευτής ιδιοτελής καπιταλιστής μέσα από τις μηχανές βλέπει κυρίως μόνο μεγαλύτερα περιθώρια παραγωγής, χαμηλότερο κόστος, άρα και μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Είναι σαφές ότι η ολοένα και μεγαλύτερη χρήση μηχανικών αυτοματισμών θα επιφέρει ολοένα και μικρότερη ανάγκη για ανθρώπινη εργασία. Ο καπιταλιστής το γνωρίζει αυτό και το επιδιώκει, είτε με την εμπλοκή του στο παιχνίδι του ανταγωνισμού και της κυριαρχίας στην αγορά, είτε στο πλαίσιο της συνολικής κοινωνικής του κυριαρχίας, εκεί όπου αδιαφορεί για την συνέχεια της ύπαρξης του καπιταλισμού και στοχεύει στην ατομική του εξουσία σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Ολοένα και περισσότεροι μηχανικοί αυτοματισμοί συντελούν στο να είναι λιγότερο αναγκαία η ανθρώπινη εξαρτημένη εργασία. Οι απολύσεις εργαζομένων δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του ανισοτικού παιχνιδιού κερδοφόρων τάσεων και επιλογών του καπιταλισμού (π.χ. για το που θα παράγει), αλλά και αποτέλεσμα της εξέλιξης της εφευρετικότητας και των μηχανών. Ολόκληρα επαγγέλματα καταργούνται, εργασίες και υπηρεσίες αυτοματοποιούνται και η εργασία μειώνεται. Ως άνθρωποι θα έπρεπε ίσως να πανηγυρίζουμε, ως εξαρτόμενα όμως ενός συστήματος, είμαστε και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προβληματισμένοι και συνολικά διεκδικητικοί.



5. Αυτό όμως σημαίνει και κάτι άλλο: με την πρόοδο της τεχνικής χάνονται θέσεις εργασίας, άρα χάνεται και διαθέσιμο εισόδημα στην κερδώα εκμετάλλευση του οποίου αποσκοπεί δομικά και κυρίαρχα ο μηχανισμός του καπιταλισμού.

Εδώ υπάρχει ένα σαφές αδιέξοδο του μηχανισμού του καπιταλισμού (για αυτό και έγραψα στην αρχή του κειμένου ότι χτίζονται νέες πυραμίδες).

Παραγωγική τεχνική εξέλιξη και ανάγκη δημιουργίας τάσεων και ανισοτήτων από την μία πλευρά (ως δομικό στοιχείο του μηχανισμού του καπιταλισμού) – αδυναμία κερδοφορίας μέσω της διάθεσης των παραγόμενων από την άλλη.

Ο,τιδήποτε από τα δύο και εάν σταματήσει, σταματά να λειτουργεί και ο μηχανισμός του καπιταλισμού.[5].

Για εμέναμ τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ουσιαστικά και οριστικά αυτή την πορεία. Δεν μπορεί να σταματήσει η εξέλιξη της εφευρετικότητας, γιατί αυτή εξυπηρετεί τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Δεν μπορεί όμως και να σταματήσει ο άνθρωπος από το να έχει βιοτικές ανάγκες. Το πρώτο δεν θα το ήθελα, το 2ο δεν μπορώ να το αποφύγω.



6. Υπάρχει όμως αδιέξοδο ;

Μπορεί να υπάρχει αδιέξοδο μηχανισμού, όμως πίσω από τους μηχανισμούς βρίσκονται άνθρωποι. Κάποιοι λίγοι ελέγχουν εξουσιαστικά τους μηχανισμούς και κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη ελέγχονται από αυτούς, ακολουθούν τους μηχανισμούς που οι άλλοι ορίζουν.

Η θέση των ανωτέρω, των λίγων και ισχυρώνπάνω στο ζήτημα, αντικατοπτρίζεται και αποκαλύπτεται μέσα από τις πρακτικές που ακολουθούν.

Οι ολιγαρχίες που βρίσκονται στην εξουσιαστική θέση των μηχανισμών επιδιώκουν να επαυξήσουν την ισχύ και την εξουσία τους στις κοινωνίες.

Η πραγματική μικρότερη ανάγκη για ανθρώπινη εργασία κάνει τους εξουσιαστές να ζητούν ελαστικές σχέσεις εργασίας με μειωμένο πάντα το αντάλλαγμα, την αμοιβή της. Εχουν μάθει να εκμεταλλεύονται με κερδώο τρόπο τις ανθρώπινες ανάγκες και αυτό προσφέρει ο μηχανισμός του καπιταλισμού. Τα 80ωρα απασχολησιμότητας που προτείνουν, τα 80ώρα υποδούλωσης κινούνται στο ίδιο κερδώο ανισοτικό πλαίσιο τάσεων και σήμερα το ανισοτικό συγκρίσιμο είναι η Κίνα, η Ινδία, η Αφρική (παλαιότερα άλλες χώρες και εκμεταλλευόμενοι λαοί).



7. Όμως έστω και έτσι, με την πρόοδο των μηχανισμών κάποια στιγμή, ιστορικά όχι πολύ μακριά, το σύστημα, ο μηχανισμός θα παγώσει, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει στα νέα δεδομένα.

Η πορεία για τους ολιγάρχες σημερινούς καπιταλιστές έχει χαραχθεί : «δεν έχουμε ανάγκη τους εργάτες και θα τους στερούμε ολοένα και περισσότερα δικαιώματα.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν την κατάρρευση του μηχανισμού, τότε που θα βρισκόμαστε στο απόγειο της εξουσίας μας έναντι των εγκλωβισμένων λαών που θα επιδιώκουν απεγνωσμένα να εξασφαλίσουν τις βιοτικές τους ανάγκες μέσα από τον μηχανισμό αυτό, θα φωτογραφήσουμε τις σχέσεις και τις δομές των κοινωνιών των ανθρώπων. Θα τις παγώσουμε μαζί με τον μηχανισμό και θα εγκαθιδρύσουμε απολυταρχίες των εαυτών μας. Οι μηχανές μας θα παράγουν για εμάς τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και εμείς θα καλύπτουμε τις ανάγκες τους, τις ανάγκες ενός όχλου χωρίς δικαιώματα. Εμείς και πάλι στην δυσθεώρατη κορφή – ακμή μιας νέας πυραμίδας και αυτοί στην πλατιά άμορφη βάση της. Τότε με μια θεωρία ολότητας θα κατηγορήσουμε τις μηχανές, τους εφευρέτες, τους επαναστάτες, θα κατηγορήσουμε κάθε κοινωνική κινητικότητα ως αντίθετη στην νέα ολοτική θεωρία μας. Τα νέα «όπια» για τους λαούς ετοιμάζονται και δεν θα έχουν ανθρώπινες διαστάσεις και μέτρα … θα έρχονται μάλλον από άλλους «κόσμους».


[1] Κάποιοι το περιγράφουν ως αποτέλεσμα του «προπατορικού αμαρτήματος»


[2] ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ, ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ κ.α. ε.α.


[3] Γράφοντας για την πορεία προς τη «νεοδουλεία» εκκινούσα από εκεί.


[4] ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΥΡΙΟ


[5] Η ίδια η κρίση του σήμερα είναι στην πραγματικότητα κρίση αδυναμίας κατανάλωσης : πολλοί καταναλωτές έχασαν τα συσσωρευμένα χρήματά τους; από τις τράπεζες και τα προϊόντα- παιχνίδια τους και αδυνατούν να καταναλώσουν.

DimKaramitsas

Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Empty Απ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοσίευση  DimKaramitsas 30/1/2009, 14:59

Γ. ΑΝΤΙΚΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ



1. Ας τους αφήσω αυτούς και ας επιστρέψω σε εμάς: σε όσους πιστεύουμε στον άνθρωπο, στην ισότητα, στην πραγματική ανθρώπινη πρόοδο.

Πρέπει να δούμε καθαρά αυτή την «νομοτέλεια» του συστήματος. Ο κανόνας είναι ότι οδηγούμαστε στην ανάγκη για λιγότερη εργασία, για λιγότερη εξάρτησή των ανθρώπων από τον αγώνα των βιοτικών αναγκών, τον αγώνα της ζωής και την εκμετάλλευσή του. Για τον πραγματικό άνθρωπο, τον ελεύθερο άνθρωπο, αυτό σηματοδοτεί την δυνατότητα για την πραγματική πορεία προς την απόλαυση μιας άλλης ζωής, για την πραγματική ανθρώπινη πρόοδο και ελευθερία.

Είναι ευνόητο ότι σε ένα παραγωγικό σύστημα που τα βιοτικά αγαθά θα τα παράγουν ολοένα και περισσότερο οι μηχανές, ο άνθρωπος θα είναι είτε ελεύθερος με ίσα δικαιώματα είτε πραγματικά έρμαιο και ανδράποδο άλλων. Ο καπιταλισμός, παρότι έφτιαξε εδώ και αρκετά χρόνια εργοστάσια που εργάζονται μόνο ρομπότ σταμάτησε την ανάπτυξη και δημιουργία περισσοτέρων. Είναι σαφές ότι κάποιοι περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες, για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους.

Με το βλέμμα καθαρά στο παρόν και στο μέλλον, αναλύοντας την διαδικασία του γίγνεσθαι, είναι εύκολο να αντιληφθούμε που οδηγούν τα πράγματα και οι εξελίξεις.



2. Θα μπορούσαν κάποιοι να πουν ότι πρέπει να στηρίξουμε τον καπιταλισμό και τους μηχανισμούς του.

Πιο πάνω εξηγήθηκε γιατί η λύση αυτή είναι μια αναχρονιστική ουτοπία, που ξεπεράστηκε από την δυναμική και τα σχέδια των καπιταλιστών. Λύσεις στις οποίες αυτές οι ολιγαρχίες θα έχουν την πρωτοκαθεδρία και την πρωτοβουλία της εξουσίας και των κινήσεων είναι καθαρή αυτοκτονία και προδοσία. Αυτοί στοχεύουν στην απολυταρχία, στον ολοκληρωτισμό τους.

Η κλασική επιλογή της «σοσιαλδημοκρατίας» είναι σαφές ότι ανήκει στο παρελθόν και δεν μπορεί να αποδώσει για τις κοινωνίες παρά μόνο σε μικρό χρονικό ορίζοντα. Ουσιαστικά διορθώνει κάποιες ατέλειες του μηχανισμού και έρχεται να του δώσει ξανά την πρωτοκαθεδρία και νέα ώθηση.

Είναι πραγματικά αυτοκτονικό να υπερασπιζόμαστε τον καπιταλισμό στηρίζοντας και προσπαθώντας να διαιωνίσουμε τις ανισότητές του τρέφοντάς αυτόν ή τρέφοντας το επόμενο εντελώς ανισοτικό σχήμα τον διάδοχό του, καθώς αυτός θα οδηγείται από άλλους και το ιστορικό προτσές στο τέλος του.

Η διατήρησή του άλλωστε (και όποιος το επιχειρήσει να το έχει υπόψη του) θα χρειαζόταν ένα τεράστιο, δολοφονικό κύμα καταστροφών και σειρά εκμηδενίσεων. Ώστε να αρχίσει (και πάλι προσωρινά) το χτίσιμο του κόσμου. Οι μηχανές και πάλι θα υπήρχαν και θα οδηγούσαν στο τέλος του καπιταλισμού.

Αλλά, ούτε και την βάση του καπιταλισμού που αφορά την σχέση εξαρτημένης εργασίας μπορούμε και πρέπει να στηρίξουμε. Είναι μάταιο και ουτοπικό στην εξελικτική αυτή πορεία να θέλουμε να στηρίξουμε την επιστροφή στο παρελθόν. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη μιας πορείας που στηρίζει τον άνθρωπο στην απόλαυση βιοτικών αναγκών, είναι ανώφελο και ξεπερασμένο. Ούτε όμως είναι πολιτικά ορθό για εμάς, να στηρίζουμε σχέσεις και μηχανισμούς ανθρώπινης εξάρτησης, όπως είναι η σχέση εξαρτημένης εργασίας. Η γενιά των 700 Ευρώ είναι μια πραγματικότητα που έχει την βάση της στην λιγότερη ανάγκη για ανθρώπινη εργασία. Εάν στηρίξουμε τα 700 Ευρώ, αύριο θα γίνουν 600, μεθαύριο 500 και στο μέλλον : Τίποτα !!!.

Στηρίζοντας την εργασία, αποσκοπώντας στην δημιουργία «θέσεων εργασίας» στον πλαίσιο του καπιταλισμού, ουσιαστικά ματαιοπονούμε. Ενισχύουμε με κοινωνικό κόστος τους καπιταλιστές, τις ολιγαρχίες τους, αυτούς που εξουσιάζουν τον πλανήτη και τις κοινωνίες μας και κρατάμε τα χέρια τους για να βγάλουν αυτή την οδυνηρή φωτογραφία στο τέλος του καπιταλισμού, στο τέλος της ανάγκης για ανθρώπινη εργασία.



3. Η λύση για εμάς είναι μία και μόνη και είναι καθαρά αντισυστημική. Είναι η διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συστήματος που θα έχει ως κεντρική του αξία τον άνθρωπο και τις βιοτικές του ανάγκες.

Η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής οικονομίας που δεν θα στηρίζεται στις σχέσεις εξάρτησης, αλλά στην ισότητα. Μιας παραγωγικής οικονομίας που δεν θα στηρίζεται στις αξίες και τις υπεραξίες, αλλά θα λειτουργεί με στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων βιοτικών αναγκών. Εχω γράψει πολλά για αυτά και τα έχω αναλύσει[1]. Εν ολίγοις προτάσσω και προτείνω ένα νέο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης.

Πρέπει εμείς, οι λαοί και οι κοινωνίες να προλάβουμε τις ολιγαρχίες στα σχέδιά τους, πρέπει να θέσουμε τους δικούς μας όρους για την συνέχεια της ανθρώπινης ιστορίας και την πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη, πρόοδο και ελευθερία.




[1] ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ … ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ κ.α. στο http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

DimKaramitsas

Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Empty Απ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοσίευση  DimKaramitsas 30/1/2009, 15:00

4. Η εξέλιξη της ανθρώπινης εφευρετικότητας έρχεται να δώσει τέλος στην εξαρτημένη εργασία, ακόμα και στην εργασία αυτή καθεαυτή και δεν έχει νόημα να υπερασπιζόμαστε και να στηρίζουμε την εξαρτημένη εργασία, γιατί αποτελεί σχέση εκμεταλλευτική και μέσω αυτής οδηγούμαστε στη νεοδουλεία[1].



Αυτό που πρέπει κυρίαρχα να δούμε είναι το πως θα αποκτήσουν οι κοινωνίες των ίσων ανθρώπων τον οριστικό έλεγχο, την οριστική κατοχή στα μέσα παραγωγής. Πως θα καταστήσουμε τα αποτελέσματα της εφευρετικότητας κοινό κτήμα των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.

Αυτή είναι η κοινωνική μάχη του μέλλοντος, αυτό είναι το ζήτημα της επόμενης ημέρας της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Εχω γράψει για κάποια θεσμικά μέσα, όμως το κυρίαρχο είναι να αντιληφθούμε το «γίγνεσθαι» και την σημασία όσων συμβαίνουν στην πορεία αυτή, που σήμερα άλλοι ορίζουν.

Εάν σήμερα θέλουμε κάτι να προτάξουμε πρακτικά στο «γίγνεσθαι» δεν είναι να επιδοτούμε το κεφάλαιο και τις λειτουργίες του ή να ζητούμε και άλλους εξαθλιωμένους εργαζόμενους των 650 Ευρώ, αλλά να ζητούμε ελάχιστες αμοιβές που καλύπτουν τις βιοτικές ανάγκες, που δεν αποτελούν αμοιβές πείνας, να ζητούμε λιγότερη εργασία με την ίδια αμοιβή. Να ζητούμε δηλ. να απολαμβάνουν οι κοινωνίες (και όχι οι καπιταλιστές) τα αποτελέσματα της τεχνικής προόδου.



5. Αυτό όμως είναι μια εικόνα του σήμερα. Η λεγόμενη «αριστερά» είναι προσκολλημένη στα δεδομένα του παρελθόντος, έμαθε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι των τάσεων του καπιταλισμού και κατάντησε λειτουργικό του εργαλείο. Με λύσεις και προτάσεις όπως: «θέλουμε δουλειά» εγκλωβίζει τις ανθρώπινες αναζητήσεις σε πλαίσια που ακυρώνουν την ουσία κάθε αγώνα.

Δεν θέλουμε δουλειά, ούτε νεοδουλεία, θέλουμε ισότητα στην κατοχή του σήμερα και του αύριο. Θέλουμε κοινωνική εργασία για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών και όχι για την παραγωγή αξιών και υπεραξιών. Θέλουμε την πραγματική δημοκρατία της ισότητας, ένα νέο πολιτειακό θεσμικό πλαίσιο.

Θέλουμε την ανατροπή της φαυλότητας του καπιταλισμού, όσο έχουμε κάποια δύναμη στα χέρια μας. Η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι λόγια χωρίς νόημα και ουσία, είναι η απαίτηση του αύριο.



6. Η κοινωνική ίση κατοχή των μέσων παραγωγής και των ανθρωπίνων εφευρέσεων, η κοινωνική κοινή παγκόσμια κάρπωση των ωφελημάτων από την ασταμάτητη αυτή διαδικασία είναι ένα βασικό αίτημα.

Το πραγματικό ζητούμενο είναι πως θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε και να επιβάλλουμε μία στρατηγική, ώστε τα ανθρώπινα δημιουργήματα, οι ανθρώπινες εφευρέσεις, οι μηχανές του ανθρώπου να περιέλθουν στην κοινή και ίση κοινωνική κατοχή, ώστε να περιέλθουν στην κοινωνία τα ωφελήματα από την χρήση τους, αλλά και ο ίδιος ο έλεγχός τους και να αποτραπεί το βάρβαρο μέλλον που κάποιοι μας ετοιμάζουν και αντί για την μαύρη απολυταρχία να έλθει ο άνεμος της ελευθερίας για τους ανθρώπους όλου του πλανήτη.

Διότι η απαλλαγή των ανθρώπων από το άχθος της εργασίας μπορεί να τους απελευθερώσει.



7. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε κατά της εφευρετικότητας και της τεχνικής προόδου, αυτή μας απελευθερώνει ως ανθρώπους, μας δίνει περισσότερες δυνατότητες. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε ενάντιοι στην ανθρώπινη φύση που πάντοτε επιδιώκει την ελευθερία, ως απεξάρτηση από τις βιοτικές ανάγκες. Εάν το πράξουμε αυτό σύντομα θα γίνουμε απολιθώματα της ιστορίας.

Πρέπει να επιδιώκουμε την χρήση της εφευρετικότητας και των αποτελεσμάτων της για συλλογικούς κοινωνικούς και όχι για ιδιοτελείς ατομικούς σκοπούς. Το αντίθετο θα βαθαίνει συνεχώς τις εξαρτήσεις και τα χάσματα μεταξύ των ισχυρών και των ανίσχυρων, μεταξύ των κατόχων και των μη κατόχων.

Αρα, ο κυρίαρχος σκοπός είναι να αποκτήσουμε συλλογική κοινωνική κατοχή στα μέσα παραγωγής και στα γεννήματα της εφευρετικότητας.

Είναι ένας βασικός αγώνας.



8. Οργανώνοντας μονάδες δημοκρατικής κοινωνικής παραγωγής μπορούμε ξεκινήσουμε ένα ειρηνικό ξεθεμελίωμα του καπιταλισμού. Βλέποντας ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί μόνο μέσα από ανισωτικές τάσεις κα με σκοπό το κέρδος, μπορούμε να τον απονευρώσουμε. Στρεφόμενοι στην κοινωνική οικονομία των βιοτικών αναγκών μπορούμε να εξασφαλίσουμε το μέλλον του πλανήτη και των ανθρώπων πάνω σε αυτόν.

Εάν στην πορεία καταφέρουν οι καπιταλιστές να μας αντισταθούν δεν θα είναι λύση ο συμβιβασμός.

Κατά συνέπεια την διεκδίκηση των ίσων δικαιωμάτων μας δεν πρέπει να την συνδέουμε και να την εξαρτούμε από τις εργασιακές σχέσεις αυτές. Ο άνθρωπος έχει αυθύπαρκτα δικαιώματα και αυτά είναι συνδεδεμένα με την φύση του και την κάλυψη των βιοτικών του αναγκών. Το δικαίωμα στην ανθρώπινη ελευθερία εξαρτάται άμεσα από αυτές.

Πάνω στο ζήτημα αυτό αναγκαία είναι και η κατεύθυνση της εφευρετικότητας σε λύσεις που εξυπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι σε επικίνδυνα εκτρωματικά σχέδια των διαφόρων Frankestein του πλανήτη. Ο συλλογικός δημοκρατικός κοινωνικός έλεγχος της εφευρετικότητας και των επιτευγμάτων της πρέπει να είναι ο πραγματικός στόχος.



9. Βλέπω ανθρώπους να αγωνιούν για την εργασία τους, για την διατήρηση των θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα οι αγωνίες και οι ελπίδες τους είναι μάταιες.

Οι θέσεις εργασίας και μαζί με αυτές τα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών συνεχώς θα συρρικνώνονται, θα φθίνουν.

Πρέπει επίσης να εννοήσουμε ότι είναι τουλάχιστον αυτοαναίρεση να είμαστε υπέρ των σχέσεων ανθρώπινης εξάρτησης, όπως είναι η εξαρτημένη εργασία, η υπαλληλική σχέση. Στηρίζοντας τις σχέσεις εργασίας, αναζητώντας θέσεις εργασίας ως πανάκεια, ουσιαστικά στηρίζουμε την ιδιοτέλεια και την ισχύ κάποιων εναντίον των εργαζομένων και εναντίον των ίδιων μας των εαυτών.

Η σχέση εργασίας ανήκει στον καπιταλισμό και επιλέγοντάς την επιλέγουμε την διατήρηση των συσχετισμών ισχύος του καπιταλισμού, προετοιμάζοντας την απολυταρχία των λίγων, αυτή που φαίνεται καθαρά πως έπεται στα σχέδιά τους.

Δεν μπορούμε συνεπώς να την υπερασπιζόμαστε στηρίζοντας και διαιωνίζοντας τις ανισότητες του καπιταλισμού, τρέφοντάς τον ή τρέφοντας το επόμενο εντελώς ανισοτικό σχήμα τον διάδοχό του.



10. Αυτό που πρέπει να ρεαλιστικά να μας ενδιαφέρει είναι η κατάργηση της σχέσης εργασίας, η κατάργηση της ανελευθερίας και η αντικατάστασή της από σχέσεις ισότητας και ελευθερίας. Επειδή η ίδια μας η ελευθερία περνάει μέσα από τις βιοτικές ανάγκες και η κάλυψή τους είναι το μέγιστο κριτήριο, σκοπός είναι να φτάσουμε στην δίκαιη κοινωνία και στην δίκαιη οργάνωσή της, στο δίκαιο ίσως «κράτος», της πραγματικής δημοκρατίας, όπου η παραγωγή των βιοτικών αναγκών, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενό τους, να καθορίζεται από κοινού και να επιμερίζεται με σχέση ισότητας η κοινή προσπάθεια για την παραγωγική κάλυψή τους.

Στο μέλλον, εάν φτάσουμε, στην λιγότερη ανάγκη για εργασία ή στην μηδενική, τα μέσα παραγωγής που θα ανήκουν σε όλους, θα εξασφαλίζουν την απελευθέρωση της ζωής του ανθρώπου από το παραγωγικό φάσμα και θα θέτουν την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη σε άλλες βάσεις και προοπτικές.



11. Τέλος και εντελώς πρακτικά, δεν θα πρέπει με κανένα τρόπο να δίνουμε τροφή στον καπιταλισμό μετέχοντας σε διαδικασίες που ο ίδιος δημιουργεί για να λειτουργεί στο ανισοτικό ατελές πλαίσιό του. Δεν έχουμε το «δικαίωμα» να εγκλωβιζόμαστε στις προτάσεις των καπιταλιστών και να λειτουργούμε για την δημιουργία ενδοκαπιταλιστικών τάσεων, τον επιβεβαιώνουμε, τους ενισχύουμε !!! [2]

Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να καταργήσουμε τις βιοτικές ανάγκες, αφού αποτελούν ανθρώπινη φύση. Ούτε μπορούμε και δεν πρέπει να απαγορεύσουμε την ανθρώπινη εφευρετικότητα αυτή μας προχωρά στο μέλλον της ελευθερίας.

Είναι σαφές ότι αυτό που πρέπει να καταργήσουμε για να οδηγηθούμε σε άλλα πλαίσια λειτουργίας των κοινωνικών και της ανθρωπότητας είναι η ιδιοτελής ατομικίστικη εκμετάλλευση των ανθρώπων και των δημιουργημάτων τους.

.


[1] «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ


[2] Οσοι θέτουν τις «προτάσεις» ελαστικής εργασίας ή των αντιθέτων περί 80ωρης απασχολησιμότητας και όσοι τους στηρίζουν είναι σαφές ότι επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή και συζήτηση επί τη βάσει αυτών των λογικών αποτελεί ήττα

DimKaramitsas

Αριθμός μηνυμάτων : 95
Registration date : 17/01/2008

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης