ΘΕΛΟΥΜΕ

Η ΑΛΛΑΓΗ που ΘΕΛΟΥΜΕ ακολουθεί τις απαιτήσεις της κοινωνίας.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του 21 ου αιώνα. Ένα Νέο Μανιφέστο, μια ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, μια ΕΞΗΓΗΣΗ και ένα ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΟΔΟΥ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ.

ΘΕΛΟΥΜΕ ένα χειροπιαστό ΟΡΑΜΑ σε μια Σύγχρονη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ όχι απλά "επιβίωσης", αλλά ΖΩΗΣ.

ΘΕΛΟΥΜΕ θεσμούς θεμελιωμένους σε ΑΞΙΕΣ, θεσμούς σεβαστούς από όλους, με κανόνες που ισχύουν για όλους. ΘΕΛΟΥΜΕ την ΙΣΟΤΗΤΑ, την ΠΟΙΟΤΗΤΑ, την ΑΣΦΑΛΕΙΑ, την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην κοινωνική ζωή.

ΘΕΛΟΥΜΕ την αλήθεια για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τις ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ατόμων και ενώσεων ατόμων που αφορούν ΙΔΕΕΣ και ΣΧΕΔΙΑ για το μέλλον μας, το μέλλον της χώρας.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΑ!

Mία πρόγευση από το http://dialogoskoinonia.wordpress.com/

Νοέμβριος 8, 2007
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ


ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ:

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Κίνημα και πολιτική δίχως στόχους και οράματα για την κοινωνία και τον άνθρωπο είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια που δεν πρέπει καν να ξεκινάει. Δεν πρέπει δε να ξεκινάει διότι εγκλωβίζει ανθρώπους, ιδέες και συνειδήσεις σε μία προσπάθεια που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και τελικά έρχεται να λειτουργήσει ως θεραπαινίδα του ήδη υπάρχοντος συστήματος (το οποίο έχει έναν εγγενή και έναν φιλοσοφικό συντηρητισμό) και ως δικαιολογία για την ύπαρξη και την ενίσχυσή του.

Για όσους θέλουν να χαρακτηρίζονται, να λογίζονται και (αυτο)προσδιορίζονται ως σοσιαλιστές, δημοκράτες, αριστεροί, κομμουνιστές, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί κλπ. το πολιτικό όραμα, οι πολιτικοί στόχοι για έναν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αποτελεί εκ των, ων ουκ άνευ, στοιχείο της πολιτικής τους φιλοσοφίας και σκέψης, στοιχείο της πολιτικής τους δράσης και πρακτικής και πριν, από όλα τα ανωτέρω, το στοιχείο εκείνο που τους έκανε να αυτοπροσδιοριστούν και να ενταχθούν στον πολιτικό αυτό χώρο. Στην ουσία και στην βάση της η «αριστερά» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απόλυτης ανθρωπιστικής προέλευσης κίνημα που ζητεί πολιτική μετουσίωση στην κοινωνία και στην λειτουργία της.

Στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού το όραμα είναι ένα και κοινό: άμεση απόλυτη δημοκρατία, απόλυτη ισότητα των ανθρώπων, κοινή κτήση των μέσων παραγωγής με αλλαγή των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δομών και στόχων, που σκοπεύουν πλέον στην εξύψωση του ανθρώπου και όχι του κέρδους, στον τερματισμό της κατάστασης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην πανανθρώπινη παγκόσμια συλλογικότητα με όρους ισότητας, στην κατάργηση της κάθε είδους καταπίεσης και a priori - de iure εξουσίας, στην αχρήστευση και ως εκ τούτου κατάργηση του κράτους μηχανισμών και στην αντικατάστασή του από μια αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα της κοινωνίας, χωρίς εξουσίες εξωγενείς προς την θέλησή της, μιας κοινωνίας που αυτοδιαχειρίζεται την ύπαρξή της, που οδεύει προς και πραγματοποιεί την απόλυτη αταξική ισότητα - εξύψωση του ανθρώπου.

Αυτό είναι το όραμα, ο στόχος που συνοδεύεται από πολλούς επιμέρους αντίστοιχους και εν ολίγοις αυτονόητους στόχους.

Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός επιδιώκει να μετασχηματίσει την σημερινή κοινωνία. Στην προσπάθειά του αυτή έρχεται αναγκαστικά σε ρήξεις και συγκρούσεις με τα κατεστημένα που επιδιώκουν να συντηρήσουν και να επαυξήσουν την ισχύ τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν είναι αυτός που προκαλεί τις συγκρούσεις και τις ρήξεις, απλά γίνεται μέρος τους αναγκαστικά. Η επιθετικότητα, οι απαγορεύσεις, ο ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν είναι γνωρίσματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού , ο οποίος εκ προοιμίου τιμά και αγωνίζεται για την ανθρώπινη αξία. Τα χαρακτηριστικά και οι πρακτικές αυτές ανήκουν στους αντιπάλους του, απλά ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν σκύβει το κεφάλι στις επιδιώξεις τους.

Είναι σαφές πως ό,τι δεν συμφωνεί με τα δεδομένα και τους στόχους του δημοκρατικού σοσιαλισμού, όποιος καπιταλισμός ή άλλος … -ισμός δεν σέβεται την ανθρώπινη αξία και την λογίζει σαν μηχανή παραγωγής - κατανάλωσης, όποιος …-ισμός δεν εφαρμόζει άμεση αληθινή δημοκρατία με άμεση αποφασιστική αρμοδιότητα του ανθρώπου - πολίτη σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, δεν αποτελεί δημοκρατικό σοσιαλισμό και βρίσκεται απέναντί του, ανάλογα με τον βαθμό προσβολής των αξιών του. Αυτά τα αναφέρω, όχι για να ασκήσω πολεμική, αλλά για να καταστεί επιτέλους διακριτό το πλαίσιο λειτουργίας και δράσης του νοούμενου ως «αντιπάλου»

Βλέποντας το τι είναι δημοκρατικός σοσιαλισμός, αυτόματα αντικρίζουμε και τον πολιτικό αντίπαλο, την άλλη πλευρά και τις αντίθετες επιδιώξεις της … . Την άλλη πλευρά που την γνωρίζουμε, την βιώνουμε καθημερινά και γι΄αυτό τον λόγο είμαστε ταγμένοι με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό.



Τα βασικά χαρακτηριστικά της αντίπαλης πλευράς είναι η απαξίωση του ανθρώπου, η μετατροπή του σε μηχανή παραγωγής - κατανάλωσης, η υποχειριοποίησή του, η εξάρτηση του από τεχνητές βιοτικές και ψυχολογικές ανάγκες και η εκμετάλλευση των πραγματικών βιοτικών και ψυχολογικών αναγκών του, η περιθωριοποίηση, η αλλοτρίωση, η οχλοποίηση, ο έλεγχος της πληροφορίας και της γνώσης και πολλά, πολλά άλλα. Είναι, επίσης, η έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας δηλ. του δικαιώματος του ανθρώπου να αποφασίζει αδέσμευτα για την κίνηση της κοινωνίας - να θεσπίζει μέσα από την συλλογικότητα της πλειοψηφίας τους νόμους, η δημιουργία θεσμών καταπίεσης και εξάρτησης, οι μηχανισμοί εξουσιαστικής γραφειοκρατίας, η μεταφυσική άποψη για το νόμο, οι πόλεμοι, οι τεχνητές εχθρότητες μεταξύ των λαών, ο ιμπεριαλισμός, η θεοποίηση του κέρδους και της εξουσίας, …. .

Το πρόβλημα της αριστεράς ευρύτερα είναι αυτό της θέσης σε απλή αντιπαλότητα, χωρίς αντίστοιχη πρόταση προς την κοινωνία και για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Πρόταση θέσμισης ενός άλλου κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης, διαφορετικού από τους μαύρους … -ισμούς που κυριαρχούν.

Το πρόβλημα της αριστεράς είναι πρόβλημα προσδιορισμού της θέλησής της και του οράματός της, είναι πρόβλημα τόλμης για την κατανόηση των επικρατούντων - …ισμών και αγώνα για την αντικατάστασή τους.

Ζαλισμένη η αριστερά, δεν πιστεύει στην φύση της την ίδια, δεν γνωρίζει κατά κυριολεξία που οδεύει, που θέλει να πάει, πηγαινοέρχεται στα αχανή λιβάδια του καπιταλισμού και δεν μπορεί να δει παραπέρα, απλά αντιδρά αταβιστικά στις τρομερές ορέξεις του.

Σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, δεν μπορώ να εντάξω στον δημοκρατικό σοσιαλισμό την απλή άρνηση - πολεμική στα σχέδια του καπιταλισμού που συνεχώς παράγει καταπίεση και ασκεί επιθετικότητα. Στην ατέρμονα αυτή προσπάθεια ο αμυνόμενος θα κουραστεί και θα χάσει το παιχνίδι. Ούτε μπορώ να εντάξω στον δημοκρατικό σοσιαλισμό όσους υποστηρίζουν πως το μόνο πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης είναι αυτό του καπιταλισμού (ιδιωτικού ή κρατικού) επιδιώκοντας απλά να τον κάνουν κατ’ όπως νομίζουν καλύτερο.

Ο καπιταλισμός και η εξουσία που εκφράζει θεριεύει έτσι συνεχώς, ουσιαστικά αντί να αντικαθίσταται, γίνεται σοφότερος από την κριτική που του γίνεται και προσέχει στην λειτουργία του, ώστε να διατηρήσει και να επαυξήσει τα κεκτημένα του.


Το πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο από την θεώρησή της αυτή ξεκινά, δεν είναι τελικά αποτελεσματική στον αγώνα της με τον καπιταλισμό, τον κάνει ισχυρότερο, τον διδάσκει, του δίνει νέες θεσμικές δυνατότητες και τελικά τον στηρίζει, ακόμα και με κερδοφόρες παραγωγικές ιδέες και δυνατότητες.

Παράλληλα, με τα όποια κηρύγματα, πολιτικές και στόχους της δεν δίνει στον άνθρωπο τον στόχο της βιοτικής και ψυχολογικής επάρκειας ως δεδομένο ενός νέου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης και πορείας. Προσπαθεί απλώς να κατατάξει τον άνθρωπο σε μία καλύτερη θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα.

Ουσιαστικά η σοσιαλδημοκρατία προβαίνει σε νέες κατατάξεις ευρύτερου «ταξικοειδούς» χαρακτήρα: προνομιούχοι και μη προνομιούχοι, εργαζόμενοι - άνεργοι, υψηλόμισθοι - χαμηλόμισθοι. Η κατάταξη στις ομάδες αυτές απλώς χρησιμοποιείται για την απόλαυση κάποιων βοηθημάτων που, επίσης απλώς, συντηρούν το πρόβλημα και παγιώνουν τις πραγματικές ανισότητες, χωρίς να βάλλουν κατά των πραγματικών αιτιών τους.

Στην πραγματικότητα η σοσιαλδημοκρατία συντηρεί τις κοινωνικές τάξεις ή διαστρωματώσεις, χωρίς να δίνει σαφή και επαρκή λύση στο αιώνιο πρόβλημα της κάλυψης των βασικών βιοτικών υλικών και ψυχολογικών αναγκών του, αφού λειτουργεί μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο οικονομίας και συντηρεί τις εξουσιαστικές κοινωνικοπολιτικές δομές, που αμφότερες από την φύση τους στηρίζονται και αναπαράγουν τις ανισότητες.

Μέσα στο παραγωγικό αυτό πλαίσιο ακόμα και τα κοινωνικά μη πολιτικά κινήματα που έχουν παγκόσμιο και αταξικό χαρακτήρα (όπως π.χ. το κίνημα για την προστασία του περιβάλλοντος) γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό, για νέα μεγαλύτερα κέρδη και περισσότερες οικονομικές δραστηριότητες, ενώ τα κινήματα λειτουργούν διχαστικά στην κοινωνία, προσφέροντας στον καπιταλισμό την δυνατότητα της πάντοτε επιτυχημένης τακτικής του «διαίρει και βασίλευε» και σε ένα ατελείωτο κύκλο φαυλότητας του καπιταλισμού, που φαίνεται τελικά να ευνοεί ή να επινόησε την ύπαρξη και την λειτουργία τους, ως μέσο εξεύρεσης διεξόδων και κέρδους. Ετσι π.χ. η μείωση εκπομπής ρύπων - καυσαερίων οδηγεί στην παραγωγή βιοκαυσίμων, τα οποία αντικαθιστούν τις καλλιέργειες που προέρχονται για τροφή, ειδικά στον τρίτο κόσμο και διχάζουν το πολιτικό και κοινωνικό οικολογικό κίνημα, την ίδια ώρα που ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται κερδώα κάθε πλευρά αυτής της αλυσίδας).

Βεβαίως στην συμπεριφορά αυτή του καπιταλισμού το πιθανότερο είναι να δώσει το τέλος μία φυσική νομοτέλεια, π.χ. η καταστροφή του περιβάλλοντος και της γης από την υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση πόρων, το ζητούμενο όμως είναι πως ο δημοκρατικός σοσιαλισμός θα μπορέσει να αναλάβει τα ηνία πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.

Κοντολογίς, η αποκαλούμενη σοσιαλδημοκρατία με την σημερινή της μορφή και περιεχόμενο δεν μπορεί και δεν έχει να δώσει ουσιαστικές λύσεις στον άνθρωπο και στην κοινωνία και λειτουργεί ως μοχλός διόρθωσης της πορείας του καπιταλισμού, ο οποίος όμως παραμένει ουσιαστικά αλώβητος και αδιαμφισβήτητος από αυτή ως τρόπος οικονομικής - παραγωγικής και κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης.

Η πρόταση που θέτω ως πρόταση του δημοκρατικού σοσιαλισμού έρχεται να δώσει ένα όραμα, ένα όραμα για μια νέα πορεία της ανθρωπότητας και του πλανήτη, ένα στόχο πραγματικά σωτήριο και προοδευτικό για τον άνθρωπο και την κοινωνία, ένα όραμα απελευθέρωσης.

Θα θέσω με λίγα λόγια το πλαίσιο των επιδιώξεων και των ρυθμίσεων, συμπυκνώνοντας ένα παλαιότερο γραπτό μου πάνω στο ζήτημα.

Ζητούμενο ως προς τα πάντα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου, η αναγωγή του στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής και η καθιέρωση θεσμών ουσιαστικής δημοκρατίας, αλλά και αποδέσμευσης από έννοιες όπως κέρδος και παραγωγικότητα (από τα ψευδή και πλαστά ιδεολογήματα του καπιταλισμού).

Αρωγός - μοχλός στην απόπειρα κοινωνικής αλλαγής θα είναι και η τεχνολογία, ανθρώπινο δημιούργημα που εκμεταλλεύονται λίγοι.

Σκοπός είναι να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να χαίρονται τα αγαθά (υλικά και ψυχικά - πνευματικά) που τους αναλογούν στον πλανήτη, πρώτα απ’ όλα και με μοναδικό όρο την ανθρώπινη φύση τους και χωρίς την παρέμβαση της κερδώας αγοράς και της εκμετάλλευσης.

Να εξασφαλίζει δηλαδή η κοινωνική συλλογικότητα σε κάθε άνθρωπο την απόλαυση πρώτα απ’ όλα των υλικών αγαθών και των ψυχολογικών - πνευματικών δεδομένων που είναι αναγκαία για την διαβίωση όλων, την ευδαιμονία με την αρχαία έννοια της λέξης, απελευθερώνοντας έτσι τον άνθρωπο ως οντότητα.

Επιγραμματικά οι στόχοι για την πραγμάτωση του οράματος είναι οι εξής:

- Αμεση ουσιαστική δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα. Η κοινωνία ως συλλογικότητα έχει την αρμοδιότητα απόφασης για όλα τα ζητήματα. Υλοποίηση μέσω της τεχνολογίας (π.χ. ίντερνετ). Οι Βουλές όπου υπάρχουν ή άλλα αντιπροσωπευτικά όργανα λειτουργούν απλά για την διεκπεραίωση των βουλήσεων της κοινωνίας των ανθρώπων - πολιτών και τεχνικής διατύπωσης των αποφάσεων ή πρότασης αναγκαιοτήτων.

- Κατάργηση των στρατών και των όπλων, κατάργηση των εξουσιαστικών δομών και οργάνων, καθώς και της γραφειοκρατίας.

- Κατάργηση της βιοτικής και ψυχολογικής εξάρτησης του ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος δικαιούται τα βασικά αγαθά που συγκροτούν το πλαίσιο ανεξαρτησίας - διαβίωσής του. Ετι περαιτέρω μέτρηση των δυνατοτήτων του πλανήτη και της κάθε χώρας και διανομή των περαιτέρω δυνάμενων να παραχθούν υλικών σε όλους με απόλυτη ισότητα. Αλληλοβοήθεια μεταξύ των κοινωνιών. Κοινωνική κτήση των μέσων παραγωγής, αποοικονομοποίηση των κοινωνιών και της παραγωγικής διαδικασίας, εκμετάλλευση της ρομποτικής και των άλλων τεχνολογιών αυτοματισμού για το κοινό καλό.

- Ελεύθερη επιλογή από τον άνθρωπο του τομέα παραγωγής στον οποίο θέλει να προσφέρει. Κατάργηση της μισθωτής δουλείας - εργασίας.

- Απόλυτη ισότητα και ισονομία. Ελευθερία στην έκφραση.

- Ουσιαστική δικαιοσύνη παρεχόμενη από την κοινωνία. Ο θεσμός βεβαίως δεν είναι αναγκαίος καθώς θα ατονήσει, αφού τα περισσότερα εγκλήματα και διαφορές έχουν οικονομικό - υλικό και ψυχολογικό κίνητρο που βασίζεται στην ανεπάρκεια και την απληστία.

- Ολη η γνώση του πλανήτη ελεύθερη σε όλους

- Κίνητρα κοινωνικής προβολής και καταξίωσης (μη οικονομικής ή εξουσιαστικής φύσης) σε όσους μοχθούν περισσότερο για την κοινωνία και την κοινή πρόοδο.

- Παραγωγή με απόλυτο σεβασμό στην φύση και τις δυνάμεις της.

Ετσι απλά φτιάχνουμε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο ήρεμο και ανθρώπινο, έναν κόσμο με κέντρο τον άνθρωπο, τον ελεύθερο άνθρωπο.

Τόσο εύκολο και απλό είναι;

Δεν είναι καθόλου δύσκολο για να σας πω την γνώμη μου, δεν μπορεί να το καταφέρνουν επί χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι σε φυλές τεχνικά και πνευματικά πρωτόγονες και να μην μπορούμε να το καταφέρουμε εμείς.

Αρκεί να το πιστέψουμε, αρκεί να δούμε ένα κόσμο που θα λειτουργεί με τον τρόπο αυτό μέσα από την φαντασία μας, αρκεί να το συλλάβουμε σαν ιδέα για να αποκτήσει οντότητα. Σκεφτείτε και εσείς, φανταστείτε το σαν να ήταν πραγματικότητα, τοποθετήστε τον εαυτό σας μέσα του κι αφήστε το να κυλήσει σαν τη ζωή μας …

Αυτό που πρώτα από όλα ζητώ είναι να αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς, τίμια και αδέσμευτα με τον εαυτό του:

Τι είμαστε;

Τι πιστεύουμε; τι επιδιώκουμε τελικά πολιτικά, κοινωνικά και σαν άνθρωποι;

Είναι αρκετό και αποτελεσματικό να επιδιώκουμε απλά την διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος παγκόσμιας εξουσίας με λίγο ή πολύ καλύτερους όρους; μας αρέσει αυτή η κατάσταση στον πλανήτη;

Συμφωνούμε με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και στις ζωές μας;

Να διαχειριστούμε απλώς θέλουμε, αναβαπτιζόμενοι σε ένα μεγαλύτερο γρανάζι του καπιταλισμού;

Είμαστε τελικά πραγματικοί σοσιαλιστές ή η ουρά του καπιταλισμού;

Ξέρουμε γιατί παλεύουμε, γιατί συγκρουόμαστε, που μας οδηγούν οι αγώνες μας, μήπως είναι τόσο στείροι όσο η «σοσιαλδημοκρατία» ;

Εχουμε πολιτική κατεύθυνση ή απλώς αναμασάμε την υπάρχουσα οντότητα, μυρικάζουμε και πιθηκίζουμε αναπαράγοντας την αδικία, την ανισότητα και τον ίδιο τον καπιταλισμό που τα προκαλεί;

Συμμεριζόμαστε τις αγωνίες του καπιταλισμού ή τις παραμερίζουμε και τις απορρίπτουμε, τον καταργούμε ή όχι;

Μήπως τελικά θα πρέπει να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας και να αφήσουμε τον άνεμο της ελευθερίας να δροσίσει γλυκά την ανέμελη ηρεμία μας, καθώς θα μας χτυπά στο μέτωπο ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα κάπου σε αυτόν τον όμορφο πλανήτη;

Το όραμά μας είναι μπροστά μας, είναι όραμα όλων μας, ας το συμπληρώσουμε, ας το χτίσουμε όλοι μαζί και ας αποφασίσουμε να γίνει πραγματικότητα !!! ._

Το κίνημα κινείται πλέον σε άλλες ατραπούς σε σχέση με το παρελθόν. Ανανεωμένο, ψηφιακό, αμεσότερο.
Ως δημοκράτη με καλύπτει απόλυτα αυτή η σχέση που αναπτύσσεται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς με τον πολίτη ανεξαρτήτως ηλικίας.
Ως μαρξιστής όμως θα ήθελα να ρωτήσω για το εάν το ΠΑΣΟΚ έχει εγκαταλέιψει εντελώς την μαρξιστική ανάλυση του κόσμου ή απλά την περιορίζει σε προσωπικό επίπεδο στελεχών. Απλά να θυμίσω πως ο επιστημονικός σοσιαλισμός "ευθύνεται" για τη δημιουργία όλων των προοδευτικών πολιτικών ρευμάτων (κομμουνιστικών, σοσιαλιστικών-μεταρρυθμιστικών κλπ) και το ΠΑΣΟΚ ανήκει σ'αυτή τη "διεθνή" εκπροσωπώντας τον ελληνικό μεταρρυθμιστικό χώρο. Ο κ. Ανδρουλάκης δε μιλάει τυχαία και γνωρίζει την άμεση συγγένεια των μεταρρυθμιστικών σοσιαλιστικών ιδεών με την κοσμοθεωρία του Μαρξ όπως και τη στρέβλωση που έχει υποστεί από το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
Οι μεταρρυθμιστές είμαστε οι πολιτικοί απόγονοι του Μαρξ και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε. Ζούμε και δρούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει όπως ακριβώς αντιλήφθηκε και κατέγραψε ο Μαρξ.Ως μεταρρυθμιστές προσπάθούμε όχι να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό όπως άστοχα,ουτοπικά και ιστορικώς αποδεδειγμένα αιματηρά ευελπιστούν οι κομμουνιστές αλλά να βελτιώσουμε στο μέτρο που γίνεται τις συνθήκες διαβίωσης των απόρων,των μικρομεσαίων και όλων των μη προνομιούχων του συστήματος. Δε λατρεύουμε τον καπιταλισμό όπως οι συντηρητικοί αλλά ούτε και το μισούμε σε βαθμό που να θέλουμε να αποκοπούμε από αυτόν και να αυτοπεριοριστούμε σε φανφάρες και λόγια (όπως οι αναρχικοί,οι κομμουνιστές και οι δήθεν αριστεροί χορτάτοι κινηματίες). Ανεχόμαστε το σύστημα, αυτό αποτελεί το κοινωνικό περιβάλλον της ζωής μας και δρούμε εντός του. Τα συστήματα δεν ανατρέπονται. Εξελλίσονται με έναν εξαιρετικά πολύπλοκο τρόπο και σε αυτό συμβάλλουμε σε μεγάλο πλέον βαθμό και οι σοσιαλιστές-μεταρρυθμιστές. Είμαστε ο αργός θάνατος του συστήματος όπως εύστοχα έγραψε ο μακαρίτης Β.Ραφαηλίδης διότι το πιέζουμε προς το τέλος του.΄
Μακρυγόρησα αλλά καταλήγω: ο Μαρξ ίσως πρέπει να "επανεισέλθει" στις βιβλιοθήκες του παγκοσμίου αλλά και του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Και ο Μάρξ απόγονος του Αριστοτέλη ...

Οι "αλήθειες" είναι λίγες και απλές, όλες τους ξεκινούν από τον Ανθρωπο.