Η αλλαγή είναι "διεθνιστικός" στόχος

Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι η χώρα μας, όπως και όλες οι άλλες χώρες επηρεάζεται δραματικά από τις διεθνείς εξελίξεις. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Σε όλες τις περιόδους της ιστορίας υπήρχε αλληλεπίδραση των λαών και των πολιτισμών. Ακόμα και στην αρχαιότητα που δεν υπήρχαν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα, τίποτα δεν εμπόδισε ούτε το εμπόριο, ούτε τον πόλεμο, ούτε την εξέλιξη των επιστημών και της τέχνης. Αλλά και αργότερα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν στην ουσία ένα "παγκοσμιοποιημένο χωριό" για τον τότε "γνωστό" κόσμο.

Τους τελευταίους αιώνες τα πράγματα αλλάζουν δραματικά, εξαιτίας των τεχνολογικών επιτευγμάτων, κυρίως στον τομέα των μεταφορών και της επικοινωνίας. Όμως και πάλι κυρίαρχο ρόλο σε αυτή την αλληλεπίδραση παίζουν οι κρατικές οντότητες. Δηλαδή το εκάστοτε "πολιτικό σύστημα" του κάθε έθνους, μέσα από τον τρόπο λήψης αποφάσεων καθόριζε αυτή την παγκόσμια αλληλεπίδραση.

Έτσι το σύνολο των διαφόρων αλλαγών είχαν ως κοιτίδα κάποιο έθνος-κράτος και στη συνέχεια επηρέαζαν την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Σε κάθε περίπτωση η ροή της ιστορίας ήταν στα χέρια των κρατών, τα οποία καθόριζαν το είδος και την μορφή των σχέσεων των πολιτών τους. Ακόμα και την περίοδο της αποικιοκρατίας οι αποικίες ακολουθούσαν το μοντέλο οργάνωσης των αποίκων.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει για δυο κυρίους λόγους. Δεν υπάρχει κανένας κρατικός περιορισμός στα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν την ζωή μας και την αντίληψη μας για τα πράγματα. Η οικονομία (εμπόριο, τραπεζικό σύστημα, κλπ) κινείται με τους δικούς της ρυθμούς ελεύθερα. Η τέχνη ξεπερνά τα όρια των κρατών και γίνεται "πολιτιστικό" προϊόν που διαμορφώνει συνειδήσεις. Η επιστήμη, εδώ και πολλά χρόνια πορεύεται σε ένα διεθνές περιβάλλον.

Τα ελάχιστα αναχώματα που υπήρχαν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, απλά είχαν χωρίσει τον κόσμο στα τρία, αλλά στο εσωτερικό των ιδεολογικο-πολιτικο-οικονομικών συνασπισμών υπήρχε επικοινωνία και αλληλεπίδραση, φυσικά στη βάση της άποψης του ισχυρού.

Ιδιαίτερα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παρακολουθούμε μια παράλληλη (έστω και με χρονική διαφορά) πορεία των δυτικών κοινωνιών. Σήμερα η ίδια παράλληλη πορεία είναι παγκόσμια. Σε τίποτα όμως δεν μοιάζουν.

Τότε υπό τον φόβο του κομμουνισμού οι ελίτ κάθε δυτικής κοινωνίας υποχωρούσαν έναντι των αιτημάτων των αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά τάξεων (ιδιαίτερα στην Ευρώπη). Έτσι το Κράτος έγινε η εγγύηση τόσο της ανάπτυξης, όσο και της κοινωνικής συνοχής. Σήμερα το Κράτος συρρικνώνεται και την θέση του παίρνουν οι επιχειρήσεις και μάλιστα οι πολυμετοχικές πολυεθνικές.

Σήμερα αυτές φαίνεται να εγγυώνται την ανάπτυξη, χωρίς να θέτουν ως παράμετρο την κοινωνική συνοχή και φυσικά ούτε λόγος για ευημερία για όλους. Όμως ακόμα και αυτή η συλλογιστική των Νόμων της αγοράς που ξεπερνάει κράτη, έθνη, σύνορα, πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές, δεν είναι η αρχή και το τέλος.

Οι ίδιοι οι νόμοι της αγοράς, χρειάζονται την παρέμβαση του Κράτους, όταν οδηγούνται σε αδιέξοδο. Η οικονομική κρίση στην Αμερική, η κούρσα του πετρελαίου και οι παρεμβάσεις των κεντρικών-κρατικών τραπεζών αποδεικνύουν αυτή την κατάσταση. Η ΗΠΑ η πατρίδα του οικονομικού φιλελευθερισμού στην ουσία είναι ένα κράτος-πλασιέ.

Οι Αμερικάνικες (και όχι μόνο) εταιρείες παρότι λειτουργούν στη βάση της αγοράς, χρησιμοποιούν το κράτος τους για να συνάπτουν ευνοϊκές διακρατικές συμφωνίες, κηρύσσοντας παράλληλα την πολιτική του ελεύθερου εμπορίου και των ανοιχτών συνόρων.

Το ερώτημα που προκύπτει αμείλικτο είναι: "η σύγκρουση είναι ανάμεσα στο περισσότερο ή λιγότερο κράτος; ή στο κράτος για τα συμφέροντα των πολλών σε αντίθεση με το κράτος των ολίγων"; Ουσιαστικά σήμερα δεν έχει καταργηθεί ο ρόλος της κρατικής εξουσίας, απλά αυτή χρησιμοποιείται για την διευθέτηση και την εκπροσώπηση των συμφερόντων της οικονομικής εξουσίας και μιας αστικής ελίτ.

Στην εποχή μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια κρίση των αντιπροσωπευτικών θεσμών. Στην ουσία αυτοί οι θεσμοί δεν εκπροσωπούν αυτούς που ψηφίζουν και που ψευδεπίγραφα έχουν την αίσθηση ότι το κάνουν. Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα για την παγκόσμια κοινωνική αριστερά. Καμία εσωτερική μεταρρύθμιση και καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει δραματικές αλλαγές σήμερα, αν δεν ανακτήσουν τον έλεγχο οι πολλοί. Ταυτόχρονα αυτό πρέπει να γίνει σε παγκόσμια κλίμακα.

Άρα όπως οι ισχυροί του πλούτου έχουν παγκοσμιοποιήσει την επιρροή τους, έτσι και οι λαοί και τα προοδευτικά κόμματα πρέπει να παγκοσμιοποιήσουν την δράση τους. Τα σύγχρονα προβλήματα και οι περιβαλλοντικές αλλαγές δίνουν μια τέτοια ευκαιρία. Η μάχη αυτή όμως είναι πολύ δύσκολη.

Από την μια πρέπει να υπερνικηθεί ο εθνικισμός-θρησκευτικός φανατισμός, οι καλύτεροι σύμμαχοι του ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο και την διαίρεση των μαζών, και από την άλλη η πρόσκαιρη ικανοποίηση των πολιτών από μικρές νίκες "ευημερίας" και από "σειρήνες" "αμερικάνικου ονείρου", που υπνωτίζουν ή οδηγούν στην ιδιώτευση, αποτρέποντας την ολοκλήρωση της προσπάθειας.